कविता

आत्ममग्न कविता

( कविता लिहिता लिहिता कितीही त्रयस्त दृष्टीकोण ठेवण्याचा प्रयत्न केला तरी कुठेतरी संस्कार किंवा जगण्याचे एकमेकांना चिकटलेले संदर्भ न कळत कवीला फसवत असावेत असे वाटले म्हणून हा काव्य प्रपंच )

एक कविता लिहावी
माझी माझ्यासाठी
बंधमुक्त , रंगहीन
असच सारं गाठी

थेंब असावा स्वतंत्र तळयात
गर्दीच्या गर्भी नांदावा एकांत
नग्न छकुले नाचावे घरभर
फूल ताटीत , दरवळे परीसर

संस्काराचे ओझे फेकून
संदर्भाचे धागे तोडून
खळाळत मुक्त सरीते परी
वाट स्वतःची स्वतः करी

खड्डा

लवता लवत नाही
पापणीही मिटत नाही
भाळी आभाळभर चिंतापरी
आभाळालाच पाझर नाही
खिशात दमडी नाही
घरात भाकर नाही
लाज बाजारात विकूनही
नशिबाला ठिगळ नाही

ढगात पाणी नाही
घरात नाणी नाही
फुलांत मकरंद नाही
फुलपाखरू दिसत नाही
सूर्याच्या दाहापायी आतडी
काही जळत नाही
घोटघोट हुंदका गिळून
खड्डा काही भरत नाही

मी लग्न करून घरी आले तेव्हा आमच्या कुटुंबात मी धरून सातजण होते.खरंतर मला घरकामाची फारशी सवय नव्हती.पण काम तर सगळेच करावे लागायचे.दिवसभर किचनमधे काम करून करून रात्रीसुद्धा झोपेत माझ्या डोक्यात तेच विचार असायचे.
मला रात्री झोपेत बोलायची वाईट सवय होती.म्हणजे आताही आहे पण बर्याच अंशी कमी झाली आहे.तर या सवयीमुळे लग्न झाल्यवर नवर्याला मी खूप त्रास दिलाय.दिवसभर मी स्वयंपाकघरात रहायचे आणि रात्री त्याला पोळी देऊ का?भाजी वाढू का ? असे विचारायची.सकाळी उठल्यावर मात्र तो मला जाम चिडवायचा.एक दिवस मी त्याला रात्री २ वा.फिरायला चल म्हणाले होते असं तो सांगतो.

कुठे जायचे ठाऊक नाही. कसे जायचे ठाऊक नाही. 
प्रवास माझा सुरूच आहे, फलीत याचे ठाऊक नाही.

प्रवासात या किती सोबती. प्रत्येकाची वाट वेगळी. 
भाव आगळे आस निराळी, ध्येय तयांचे ठाऊक नाही.

मी वाटाड्या मीच प्रवासी, नाही नकाशा फक्त माहिती 
सतत पाहणे सतत चालणे, उगा थांबणे ठाऊक नाही

कसोट्यांची रम्य ठिकाणे, सिद्धांतांची अचूक दालने
गौप्य येथले समजून घेण्या, वेळ किती तें ठाऊक नाही

मनमौजी मी या वाटेवर, लुटत राहतो कण ज्ञानाचे
प्रवासीच नीत रहायचे मज, गंतव्याचे अप्रूप नाही

© मनीष पटवर्धन
मो. ९८२२३२५५८१

वेडा पाऊस अंगणी
मला चिंब भिजवतो
थेंब थेंब आभाळाचा
भाळ माझं सजवतो

वेडा पाऊस अंगणी
धुंद मला बनवतो
ओढ त्याला जमिनीची
उगा मला मध्ये घेतो

वेडा पाऊस अंगणी
तुझा स्पर्श आठवतो
माझ्या तनुचा रोमांच
वेडा पाऊस लाजतो

वेडा पाऊस अंगणी
गंधाळली ओली माती
तिचा होकार मिळता
कोसळतो भेटीसाठी

वेडा पाऊस अंगणी
झरे निर्मोही हा योगी
बीज धरतीचे पोटी
जाई गाभाळून भोगी

© मनीष पटवर्धन
मो. +९१९८२२३२५५८१

"ती तुझीच चुक होती ..."

सोडून जेव्हा तू गेली तेव्हा
वाटलं माझी चूक होती..
पण पाहून आज तुला वाटलं
ती तुझीच चूक होती ...

प्रेमाचे वारे वाहत होते
माझ्याच मनामध्ये ..
तुला मात्र फ़क्त ती
झुळुक वाटत होती ..
पण पाहून तुला आज वाटलं
ती तुझीच चूक होती ..

पावसाच्या थेम्बांमध्ये सुद्धा
तुझीच चित्रं रंगवीली होती..
पाऊस उत्तरल्यावर आता
तू आठवणीत हरवून बसती ..
पण पाहून तुला आज वाटलं
ती तुझीच चूक होती ...

कविता - माणूस नावाच एक झाड असत !

झाड

माणूस नावाचं एक झाड असतं !
रंग, रूप, आकार विविध तरी
सर्वांचं मूळ - मन एकच असतं
त्या मनाच्या गाभ्यातून बीज अंकुरतं,
माणूस नावाचं एक झाड असतं !

प्रत्येक दिवसाचं पान उगवतं
नवं खुलतं, जुनं गळतं !
कधी आठवणींच्या फांदीवरती
हिरवा फुलोरा बनून टिकून राहतं,
माणूस नावाचं एक झाड असतं !

प्रत्येक ऋतूचा अनोखा रंग, गंध
पिवळा रुक्ष, ओला हिरवा वृक्ष
लाल गुलाबी शेंदरी, पानांत खुलतं
जुनी कात टाकून ऋतुरंगात न्हातं,
माणूस नावाचं एक झाड असतं !

बोलाविले म्हणून....!!
----------------
बोलाविले ओठांनी तुझ्या आसवे ही प्यायला
आतुरलेल्या नयनांनी हि अमृत मिठी ल्यायला
**
बघ गंध ही गंधाळला तुझ्या बहरल्या प्रीतिने
काय मोग-याने फुलावे धुंद गंध व्हायला
**
मी चांदणे पिऊन आलो तु चंद्रिका होशिल का?
पाखरांचे पंख लेउनी प्रीतित गाणे गायला
**
धाडीले शब्द माझे की तुला शोधावया
येशील का तु गंधुनी फेर धरूनी नाचायला !
**
हे गीत माझे गाऊ लागले ती प्रीत ग
अन अंतरिचे बोल माझे लागले डोलायला
**
प्रकाश साळवी
०८/०४/२०१७

फत्थरांच्या इमल्यांचे जंगल सभोवती वाढते आहे
या भकास वातावरणात मला तुझ्या झाडांचे स्मरण होते आहे

तुझे झाडांवरील प्रेम, त्यांच्या वाढीसाठीचा कळवळा
आता मात्र नुसती झाडेतोड , ही धरा सहते आहे

हिरव्यागार त्या पाचूवनात पाऊस येई मृदगंध दरवळे
उजाड या शहरात पाऊस पूर बनून कोसळतो आहे

उकाडा वाढतोय , पूर्वीची ती मंद हवा आता उदास भासते आहे
विकासाच्या या हव्यासात मला तरी तुझ्या झाडांचे स्मरण होते आहे

(प्रेरणा: http://www.maayboli.com/node/62719 )