नमस्कार मायबोलीकर,
खूप दिवसांतून आज गझल केलेली आहे 
आणि वैभव जोशीचा आदर्श घेऊन मींग्लिश मध्ये लिहिण्याचा पहिलाच प्रयत्न केलेला आहे.
शीर्षक : फोनच्या स्टोरेजमध्ये...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
त्या बोलण्यानंतर आज पहिल्यादाच तिने स्वत:हून मला भेटायला बोलवले-
“आज भेटशील? खूप दिवस झाले, निवांत भेटलो नाही” तिच्या अशा स्वत:हून बोलवण्याने मला खरंच खूप आनंद व्हायचा- बरं वाटायचं. मी तयार झालो-
“कधी भेटायचं?”
“संध्याकाळी कामावरुन सुटल्यावर?
मी बरोबर सात- सव्वा सातला स्टेशनला येते. आल्यावर तुला फोन करते त्यावेळी ये”
“ओके चालेल” मी बोललो. फोन ठेवला.
2 मे 2013....
वेळ- संध्याकाळची, बरोबर- 7 वाजून 22 मिनिटे!
तिचा टेक्सट् आला-
‘मी आले भायंदर ला तू कुठे आहेस..’
खरं तर आयडीया तिचीच होती. तिला थिएटरमध्ये सिनेमा पहायला जायचं होतं. कधी काळी तिच्या घरच्यांनी तिला सिनेमाला नेली होती, तेवढंच. त्यानंतर कोणी तिला नेली नव्हती. इतक्या वर्षांनी आज तिला सिनेमा बघायची खूप इच्छा होत होती. तिनं ती मला बोलून दाखवली. मीही तिला टोला मारत म्हणालो-
“आंम्ही मस्त नेऊ, तुला वेळ असायला पाहिजे ना!”
“नाही रे, यावेळी नक्की येईन- तू सांग फक्त कधी जायचं” बस्स.. त्या एका क्षणात मला आकाश ठेंगणं वाटू लागलं.
ती माझ्याबरोबर जास्त बाहेर येत नव्हती. आत्ताच नाही याच्या अगोदरही.
कधीही कुठे ये म्हटलं तर तिचं आपलं, नको घरी जायचं आहे, उशीर होईल, पप्पा काय बोलतील?
अगं कधीतरी हो म्हण!
आणि हो, कंटाळा!
हा तर तिला उपजतच देवाने गिफ्ट म्हणून दिला असावा. मी काहीही ठरवावं आणि हीला कंटाळा आला नाही असं कधी झालंच नाही.
एकदा तिनं क्लासला दांडी मारली होती. मी समोरच्या एका पब्लिक बुथवरुन तिला फोन लावला. चार वेळा रिंग वाजल्यानंतर एकदाचा तिचा पार आळसाटलेला आवाज आला-
“हॅल्लो..”
“हॅलो*** कुठे आहेस?”
“घरी. झोपलेय”
“आत्ता?”
मेंदीचाही रंग खुलेना..
तुझी आठवण पुन्हा दे ना..!!
धुर्या-धुर्याचे टिचभर अंतर..
पार कराया जन्म पुरेना..!!
असह्य होतो जिवास उष्मा..
उन्हासही सावली मिळेना..!!
सुटी उन्हाळी हरवून गेली..
जन्माची शाळा समजेना..!!
नकळताच फोफावत जाते ..
दुःख असावे बहुदा केना..!!
लहान होतो,मोठा झालो..
लहान व्हावे कसे कळेना..!!
तिच्याएेवढे सुरेख जगणे..
तिच्याविनाही जगून घे ना..!!
-गणेश शिंदे दुसरबीडकर
‘चरैवेति, चरैवेति’ हे मनुष्यप्राण्याच्या प्रवासाचे सूत्र आहे. तो कुठून आला आहे याची त्याला एका मर्यादेबाहेर कल्पना नसते आणि पुढे कुठे चालला आहे याबद्दल नजिकचा भविष्यकाळ वगळता खात्रीही नसते. पण तो चालायचा थांबत नाही. इच्छा, नशीब, भावना, संकट, संधी यांपैकी कुठल्याही कारणांनी तो एकीकडून दुसरीकडे जात राहतो. जाताना सोबत आकांक्षा, स्वप्ने, नैराश्य, वासना, भावना, सवयी आणि यासगळ्या गोष्टी ज्यात बांधलेल्या आहेत ते संस्कृती किंवा परंपरा या नावाचं गाठोडं असतं. त्यात कुठेतरी त्याचा देवसुद्धा असतो.मध्येच कुठेतरी श्रांत होऊन विसावतो. शिदोरी उलगडतो.
