गाव

गाव कात टाकतय

खरं का खोटं पण
काय तरी घडतय
गाव कात टाकतय

ट्रॅक्टरच्या चकारीत
गोधुली शोधतय
गाव कात टाकतय

वसुबारसीलाही
चित्रातली गाय पुजतय
गाव कात टाकतय

मोटंवरचं गाणं
इंजिन धडधडतयं
गाव कात टाकतय

विहीर झाली पालथी
शेततळ पाणी झिरपतय
गाव कात टाकतय

मर्दानी कुस्त्या छबिने
सिनेमापुढं धापतय
गाव कात टाकतय

देवळं पडली वस
बार लई फुलारतय
गाव कात टाकतय

आरोग्य सेवेचं तीनतेरा
म्हातारं सैराट खोकतय
गाव कात टाकतयं

बॅग टेकवतोय न टेकवतोय तोवर वाड्यातली पोरं म्हणजेच मित्र मंडळी दरवाज्याच्या भोवती गराडा घालून उभी राहिली. लय दिवसांनी आपला मित्र गावाला आल्याचा आनंद त्यांच्या तोंडावरून ओसंडून वाहत होता. त्यातली काही एक बाहेर येण्यासाठी हाथवारे करत होती. बाहेर जाण्याची ओढ होतीच, मी इशाऱ्यानंच खुणावलं “पुढं..व्हा...!!! आलोच. तितक्यात आजी लुटपुटत माझ्याजवळ आली आणि गच्च तोंड धरून गालाचा ओलसर मुका घेतला. अख्खा गाल ओला झाला. तोंडात सतत मिस्रीचा बुकना असल्याने मुका घेतांना गचाळ वासाने नाकाची कोंडी केली, पण शेवटी आजीच ती.

आज दुपारी खिडकीतुन बाहेरच्या रखरखाटाकडे पाहताना उगीचच गावची आठवण झाली. लहानपणी म्हणजे अगदी बारावीची परिक्षा देईपर्यंत उन्हाळ्याची सुट्टी म्हणजे अलिबाग हे ठ र ले लं .
परिक्षा चालु असतानाच गावी गेलो की हे करु ते करु याचे प्लॅनिंग्स मनात चालु असायचे.
परिक्षा संपली रे संपली की येणारा संडे पकडुन बाबा माझी आणि भावाची रवानगी गावी करायचे....
आहाहा उद्या गावी जायचं या विचाराने मी पहाटेचा ३.३० चा अलार्म कधी होतोय याची वाट पाहत टक्क जागी असायचे.

आमच्या कॉलनीत बरीच मोकाट कुत्री होती. काही लोकांनी घरात कुत्री पाळलेली होती.
पण आज जरी कुणाला विचारलं तर सगळे वाघ्या या कुत्र्याचे नाव घेतील.
थोडे फार वाघासारखे पट्टे असलेला म्हणुन त्याचे नाव वाघ्या पडले. हा मोकाट कुत्रा होता. अशी बरीच मोकाट कुत्री आमच्या कॉलनीची सदस्यच होती. लोक त्यांना आठवणीने खाउ घालत.

त्यात वाघ्या नावाप्रमाणेच सगळ्यात शूर. चोर शिरला, तर हाच नेमका त्याला हेरायचा आणि पिच्छाच पुरवायचा. रात्री अपरात्री नवख्या माणसावर इतर कुत्री भुंकायची. वाघ्या सुद्धा कधी थोडा फार भुंकायचा पण त्याला नेमके कळायचे म्हणे की या माणसाचे चोरीचे वगैरे काही इरादे नाहीत, आणि गप व्हायचा.

एक होता गाव
माळ(रा)नी त्याचे ठाव
सात-आठ्शे घरे त्यात
सगळे सवे रंक राव

आदिवासींचा नव विकास
होणार होता कायापालट
बांधले इमले डोंगरात
रान करुन भुई सपाट

येत होती लाल माती
गावात कधी कधी घसरुन
होते गावकरी गाफिल
पथारी पाय पसरुन

एस टी प्रात:काळ गावी आली
प्रवाशांना शोधी बोलावुन
अख्खा गाव की हो गेला
डोंगराच्या कुशीत सामावुन

सगळाच चिखल डोंगर
माणसे जनावरर्ही चिखल
कुणी कुणा धीर द्यावा
कुणी घ्यावी कुणाची दखल

किती स्वप्न ती भंगली
किती नातीगोती पांगली
कुणी सुर्य त्यांना दाखवला
उगवण्या आधीच ग्रहणला

जिणं असं क्षण भंगुर
किड्या मुंग्यापरी झालं
कशाला केली रानतोड

आखाजी- सासुरवाशीणींचा सण!

गावांच्या नावाची व्युत्पत्ती व इतिहास

गावांच्या नावाची व्युत्पत्ती व इतिहास

गावाकडे खूप वर्षांनी गेलो, पाहिले
गाव म्हातारा झाला होता.
मित्र गेले भरलेल्या शहरात,
गाव रिकामा झाला होता.

जिथे होता पार वडाचा ,झाला तिथे बार,
तिन्ही सांजेला, उघडते ज्याचे दार.
नेट काफे ने भरल्या गल्ल्या नि,
खेळ झाले होते हद्दपार.

नवीन काही झाली होती हॉटेल्स,
अन, गर्दीने वाहत होते मॉल.
मोबाईल कानाला लावून ,
लोक घेत होते कॉल .

धुळीचे रस्ते नि नागमोडी वाटा,
तुडवल्या ज्या कधी, त्या पुसून गेल्या.
रस्ते झाले होते, जरी गुळगुळीत,
आठवणी मात्र, माझ्या रुसून गेल्या.

जिथे कधी सगळ्या नजरा होत्या अपुल्या,
अनोळखी नजरा मला चावत होत्या,