हॉटेल गोवा इन मध्ये प्रचंड शांतता पसरली होती.
एक साधासा वेटर, त्याला एक कुप्रसिद्ध डॉन घाबरून पळून गेला. आणि तो वेटर जस की काही झालच नाही अश्या थाटात निवांत आपल्या नेहमीच्या जागेवर बिअर पीत बसला होता.
जॉर्ज, जेम्स आणि मेरी तिघांच्याही मनात विचारांनी थैमान घातले होते. हा जो कोणी आहे तो नेमका कोण आहे. त्याच्यामुळे आपल्याला काही धोका तर नाही ना??
भाग 1-https://www.maayboli.com/node/79377
भाग 2-https://www.maayboli.com/node/79382
भाग 3-https://www.maayboli.com/node/79390
--------------------------------------------------------–-----
बॅग टेकवतोय न टेकवतोय तोवर वाड्यातली पोरं म्हणजेच मित्र मंडळी दरवाज्याच्या भोवती गराडा घालून उभी राहिली. लय दिवसांनी आपला मित्र गावाला आल्याचा आनंद त्यांच्या तोंडावरून ओसंडून वाहत होता. त्यातली काही एक बाहेर येण्यासाठी हाथवारे करत होती. बाहेर जाण्याची ओढ होतीच, मी इशाऱ्यानंच खुणावलं “पुढं..व्हा...!!! आलोच. तितक्यात आजी लुटपुटत माझ्याजवळ आली आणि गच्च तोंड धरून गालाचा ओलसर मुका घेतला. अख्खा गाल ओला झाला. तोंडात सतत मिस्रीचा बुकना असल्याने मुका घेतांना गचाळ वासाने नाकाची कोंडी केली, पण शेवटी आजीच ती.
दूरवर मोकळे आकाश आणि त्या पलीकडे काहीच न दिसणार्‍या एका ओसाड माळरानावर अगदी मध्यभागी धापा टाकत मी एकटाच उभा होतो. पायातना कळा निघत होत्या, जणू काही नुकतेच एखादी मॅरेथोन मी जीव तोडून संपवली होती. पण अजूनही उराची धडधड काही थांबली नव्हती, जणू अजूनही ती जीवघेणी शर्यत बाकी होती. आणि हो, खरेच. पुन्हा क्षितिजावर धुळाचे लोट उठताना दिसू लागले. काहीच सुस्पष्ट दिसत नव्हते, एक किनार ती काय, पण मी समजून चुकलो की पुन्हा ती जनावरे माझ्याच दिशेने चाल करून येत आहेत. मी वळून त्यांना पाठ करून पळायला सुरूवात केली. पुढे कुठवर पोहोचायचे आहे याची काहीच कल्पना नव्हती.
