बॅग टेकवतोय न टेकवतोय तोवर वाड्यातली पोरं म्हणजेच मित्र मंडळी दरवाज्याच्या भोवती गराडा घालून उभी राहिली. लय दिवसांनी आपला मित्र गावाला आल्याचा आनंद त्यांच्या तोंडावरून ओसंडून वाहत होता. त्यातली काही एक बाहेर येण्यासाठी हाथवारे करत होती. बाहेर जाण्याची ओढ होतीच, मी इशाऱ्यानंच खुणावलं “पुढं..व्हा...!!! आलोच. तितक्यात आजी लुटपुटत माझ्याजवळ आली आणि गच्च तोंड धरून गालाचा ओलसर मुका घेतला. अख्खा गाल ओला झाला. तोंडात सतत मिस्रीचा बुकना असल्याने मुका घेतांना गचाळ वासाने नाकाची कोंडी केली, पण शेवटी आजीच ती.
सडसडीत सूड
वाचले आहे सारे मी सूड कसा वाईट आहे ते
पण आहे का इथे कोणी सूडालाच तारू शकेल?
शांतीचाच अवतार आहे सूड मी तर म्हणते
शंका आहे का की मला तर सूडच शांतवेल?
ऐकला आहे लोकांचा उपदेश मला जाळणारा
असेल का तो त्यांचाच अहं जरी सुखावणारा?
का म्हणून ऐकावे जनांचे मी तर बोलते मनीचे
हिम्मत आहे तर का नाही महाभारत घडवायचे?
पण मी नाही खेळणार सूडाने रक्ताची होळी
मी काय असभ्य आहे की असंस्कृत अनाचारी?
सुसंस्कृत सारीपाटावरील दावा आहे बुद्धीबळी
काळ्या सोंगट्या का कधी जिंकणारच नाही?
सडसडीत सूड उगवीत उडवीत फटफट फटाके
दणदणीत जय मिरवत नाचवीत उंचउंच ताबुके
पावसा पावसा ये रे चिंब भिजवून जा रे ||ध्रु||
अंग माझे काहिले रे तन माझे कावले रे
देऊन थंडावा जा रे चिंब भिजवून जा रे ||१||
वस्त्र माझे मळले रे पाय धुळीने काळे रे
धुवून काजळी जा रे चिंब भिजवून जा रे ||२||
डोळे माझे चुरले रे गळा पुरा भरला रे
पुसून काळिमा जा रे चिंब भिजवून जा रे ||३||
शोधुनिया पथ सारे रे थकले हातपाय रे
करून शिडकावा रे चिंब भिजवून जा रे ||४||
हृद्य माझे पेटले रे खवळे शरीर सारे
फुंकून वणवा जा रे चिंब भिजवून जा रे ||५||
मन माझे वितळे रे उभ्या उभ्या पेटले रे
पेटवून जाळ जा रे चिंब भिजवून जा रे ||६||
सुख सारे विटले रे दु:ख सारे नटले रे
