म्हातारा

जगून खूप झालय जीवना
फूट आता मरून जातो
ओझे वाहून थकलो तुझे
पुरे आता फेकून देतो

तुझी उष्टी सुखं किती
ओरपून मी चाखली इथे
कळून चुकले पण आता
किती मज फसवले तू ते

किती असावे हलकट कुणी
खरेच दाखवून दिलेस तू
वेचलेल्या प्रत्येक फळात
किडीस पेरले होतेस तू

आणि फिरविले बैलागत
पोट चाकरी लावून पाठी
मरणाची दावूनी भिती
नाडलेस रे दिवसाकाठी

दिला तसाच देह फटका
सुमार व्याधीत मळलेला
अन अभिमानी मन वरती
मीठ जखमेवर चोळायला

वृद्ध घोडा मरून जाता
तुला फरक पडत नाही
पण तरीही लक्षात घे रे
तू मला मारत नाही

विक्रांत प्रभाकर

गावाकडे खूप वर्षांनी गेलो, पाहिले
गाव म्हातारा झाला होता.
मित्र गेले भरलेल्या शहरात,
गाव रिकामा झाला होता.

जिथे होता पार वडाचा ,झाला तिथे बार,
तिन्ही सांजेला, उघडते ज्याचे दार.
नेट काफे ने भरल्या गल्ल्या नि,
खेळ झाले होते हद्दपार.

नवीन काही झाली होती हॉटेल्स,
अन, गर्दीने वाहत होते मॉल.
मोबाईल कानाला लावून ,
लोक घेत होते कॉल .

धुळीचे रस्ते नि नागमोडी वाटा,
तुडवल्या ज्या कधी, त्या पुसून गेल्या.
रस्ते झाले होते, जरी गुळगुळीत,
आठवणी मात्र, माझ्या रुसून गेल्या.

जिथे कधी सगळ्या नजरा होत्या अपुल्या,
अनोळखी नजरा मला चावत होत्या,