पहिल्या भागाचा दुवा: https://www.maayboli.com/node/75247
भाग २ आपल्याला कोठे जायचे आहे?
यामध्ये एकूण चार उद्दिष्ट मांडावीशी वाटतात.
गेले काही महिने एका गटाबरोबर पर्यावरण विषयाचा अभ्यास करते आहे त्यातून तयार झालेले काही विचार इथे मांडण्याचा प्रयत्न करत आहे. यातील काही गोष्टी तुमच्या माहितीच्या असतील आणि काही नवीन असतील पण साकल्याने विचार केला तर आपल्यातल्या प्रत्येकाला यातून एक विचारांची नवीन दिशा सापडेल अशी मला आशा वाटते.
पावसा...पावसा...
पावसा... पावसा...
रिमझिम ये...
फुलांना, वेलींना गोंजारत ये.
पावसा.. पावसा...
सरींवर सरी पडू दे...
ओंजळीत पागोळ्या झेलू दे.
पावसा... पावसा...
मुसळधारा बरसू; दे...
बागडणर्‍या मुलांना चिंब भिजू दे.
पावसा... पावसा...
वार्‍याला सोबत घेऊन ये...
धारेत सोडली होडी माझी,
पुढे पुढे जाऊ दे.
पावसा... पावसा..
घे विसावा क्षणभर,
वाटेतला वाटसरू,
सुखरुप पोहचू दे ठिकाणावर.
पावसाळे
कधी आला नदीला पूर...
वाहून गेले घरदारं.
गेले पाण्याखाली शेतातले उभे पीकं!
कधी खचली जमीन...
गाडले गेले गाव.
झाले अवघे जीवन भुईसपाट!
कधी झाली अतिवृष्टी...
कोसळल्या इमारती.
गेले पाण्याखाली वाहते रस्ते!
कधी पडला दुष्काळ...
तहानभूकेने झाला जीव व्याकूळ.
थांबता थांबेना डोळ्यांतला महापूर!
परवाचीच गोष्ट...
कोरोनाच्या संकटात म्हणती,
पडू नका घराबाहेर.
अन् वादळपावसात उडाले घराचे छप्पर!
या वर्षी उन्हाळा म्हणजे नुसताच ‘लांडगा आला रे आला’ झालं. जर्रा उन्हानं डोकं वर काढलं की पावसानं टपली मारलीच. दम खाऊन उन्हानं तडाखा दिला, पण तो येता येताच फुस्स झाला. ८-१० दिवसाच्या वर उन्हाळ्याची सत्ता टिकली नाही. तरी आमच्याकडं ४८ ला टेकून आला पारा.
३ जूनला ’निसर्ग’ या चक्रीवादळाचा तडाखा उत्तर कोकण किनारपट्टीला आणि पालघर, ठाणे, मुंबईला बसणार ही बातमी मी वादळाच्या एक दिवस आधी वाचली. मी जरी सध्या बंगळूरला रहात असले, तरी माझं मूळ गाव श्रीवर्धन तालुक्यातलं. अर्थातच त्यामुळे काळजी वाटली. आदल्या दिवशी रायगडच्या जिल्हाधिकार्‍यांचा एक व्हिडिओ बघितला, ज्यात त्यांनी नागरिकांनी काय खबरदारी घ्यावी, प्रशासनाने काय खबरदारी घेतलेली आहे, याची चांगली माहिती दिली होती.
लहानपणीच्या काही आठवणी -
शांता शेळके यांची 'पिंपळ' नावाची कविता वाचता वाचता आठवलेले काही -
त्याच माझिया सखयांमध्ये पिंपळही हा एक
बालमनावर केला ज्याने मधुभावांचा सेक
अवचित त्याची स्मृती जागली आज माझिया चित्ती
हृदयी भरल्या अश्रुसागरा येई अचानक भरती! - शांता शेळके
एक ओंजळ तुझी माझी
यायचास मोठ्या दिमाखात शाळा सुरु होताना
गडगडाट कडकडाट धडाडधूम होताना
किती मज्जा वाटायची तुझ्या सोबत नाचताना
थेंब मस्त मजेत झेलत होड्या हळूच सोडताना
छत्री, रेनकोट द्यायची आई, विसरुन घरी जाताना
पाणी उडवित भिरभिरत परत घरी येताना
डोकं पुसत ओरडे आई किती भिजलास पहाना
चहा गरम आल्याचा भज्यां सोबत खाताना
वय वाढले, गंमत सरली, छत्री घेऊन शहाणा
जाता येता नावे ठेवली आॅफिसला जाताना
परत आता नातवासोबत मजा येई भिजताना
एक ओंजळ तुझी माझी गट्टी पुन्हा जमताना
समूहास या कसे मानव म्हणावे
पिसाळलेले मग दानव म्हणावे
काय दोष होता त्या गर्भिणीचा
किती जीव छोटा असे त्या भ्रूणाचा
जन्मा आधी अस्तित्व खोडले तू
किती क्रूर झाला पोट फोडले तू
भुकेल्या जीवाला दाता वाटलं रे
निष्पाप पशूचा तू गळा घोटला रे
खून हत्तीणीचा लागेल धरेच्या जिव्हारी
प्राक्तन भोगण्या आता ठेव तू तयारी
