झरा निळा सावळा
डोंगरमाथ्यावरुन झरते हळुहळु झुळझुळा
वाहत जाई शुभ्रजल ते प्रतिबिंबे घननिळा
इथले तिथले मिसळत बिलगत रुंदावे ते पाणी
दगडादगडातून जन्मला झरा शुभ्र अन् निळा
सपाट रानी काठांवरती तरुवेलींची दाटी
संथ प्रवाही वाहत जाई प्रौढ झरा सावळा
संथावल्या पाण्यामध्ये उठवी तरंग मासोळी,
क्षणी त्याच टिपे तिला ध्यानस्थ शुभ्र बगळा
काठावरच्या वृक्षावरती सानरंगुला पक्षी
लकेर घेई मजेत फुलवून गळा निळाजांभळा
हलके हलके वहात जाई पान एक हिरवे
खुडलेल्या सृजनाचा तरंगत जाई सोहळा
नाकासमोर पाहून मी आपल्या सरळ वाटेनं जात होतो. जाता जाता एका कोरड्या ठक्क नाल्यातून पाखरं उडाली. अरेच्या, इथं पाणी आहे? मी थांबून नाल्यात उतरलो. रस्त्यावरून दिसणार्‍या पहिल्या वळणाशी आलो. पुढं नाला वळून डावीकडं गेला होता. इथं वीसेक फूट अंतरावर पाणी पाझरून पात्रात छोटं डबकं झालं होतं. वर मोवईनं सावली धरली होती. हिवाळा सरत आला की मोवई फुलावर येते. चैत्राच्या आजू-बाजूला तिची फळं पिकू लागतात. पानझडीमुळं द्राक्षांचे घोस लोंबावेत असे लिंबोळीसारख्या फळांचे फांदी-फांदीला घोस लगडलेले दिसतात. मग बहू पाखरांची इथं चंगळ होते.
भिडूलोक आपल्या प्रत्येकामध्ये एक भटक्या, एक जंगली दडलेला असतो ज्याची स्वतःची एक बकेट लिस्ट असते. प्रत्येकाला आयुष्यात एकदा तरी स्वतःच अस्तित्व विसरावे असा एक तरी प्रवास करावा असं वाटतं असत. पण सांगू का आपली पहुंच खूप छोटी आहे...हो हो नक्कीच..तुम्ही जर "जिंदगी ना मिलेगी दोबारा" बघितला असेल तर एक दोन जागा परदेशातल्या असतील.तरीही जिथं तुमचं स्वप्न पूर्ण होत तिथं अलेक्झांडर सुपरट्राम्प चा संघर्ष चालू होतो( हे वाक्य अनन्या पांडे च चोरून मारलेल आहे तर तेवढं समजून घ्या.).
मूर्ख कावळा आणि त्याला ‘मामा’ बनविणारी कोकिळा
कावळ्याचा परिचय कुण्या भारतीयाला करून द्यायची आवश्यकता नाही. आपल्या बालपणी ‘एक होता काऊ, एक होती चिऊ’ असं आपल्याला शिकविलं जातं. कावळ्याचा धूर्तपणा आणि चिमणीची निरागसता आपल्या मनावर ठसवली जाते. पंचतंत्रातल्या गोष्टी आणि लोककथांचा आपल्या मनावर ठसा उमटतो. मग आपल्याला जग तसंच वाटतं.
पक्ष्यांच्या घरट्यांमधील वास्तुकला
अरे खोप्यामधी खोपा
सुगरणीचा चांगला
देखा पिलासाठी तिनं
झोका झाडाले टांगला
खोपा इनला इनला
पाखराची कारागिरी
जरा देख रे माणसा!
वटवाघुळ: मानवाचे मित्र
सूर्य मावळतीकडे झुकला असताना लॉन वर लग्नाच्या रिसेप्शनची तयारी चालू होती. थोड्याच वेळात संपूर्ण लॉनवर मोठमोठे सोडियमचे लाइट्स चालू करण्यात आले. वधू-वरांचे आगमन झाले. नवरीचा भाऊ अस्वस्थ होता. कारण लाइट्सवर शेकडो किडे आकर्षित झाले आणि घिरट्या घालू लागले. त्यामुळे कार्यक्रमाचे चांगले शूटिंगही करता आले नसते. मी त्याला दिलासा दिला कारण हे किडे हाकलणे किंवा मारणे आपले काम नव्हते.
मी म्हणालो,
जवळ जवळ २४ वर्षांपूर्वी अमेरीकेत आल्या आल्या पहिल्यांदा नवा पदार्थ चाखला तो म्हणजे नवर्‍याने टोस्टरमधे गरम केलेला एगोचा वाफल आणि त्यावर ओतलेला मधाच्या रंगाचा पाक. बेताच्या गोडीचा हा पाक मला फारच आवडला. त्या पाकाला मेपल सिरप म्हणतात आणि तो मेपल नावाच्या झाडापासून मिळतो अशी ज्ञानात भरही पडली. त्यानंतर मधला काही काळ फ्रोजन वाफल्सची जागा घरच्या देशी खाण्याने घेतली आणि मेपल सिरपही मागे पडले. पुन्हा वाफल्स, पॅनकेक वगैरे प्रकार आमच्या घरात आले ते लेक शाळेत जावू लागल्यावर. शाळेत मार्केट डे म्हणून फंडरेझरचा प्रकार असे. दर महिन्याला तयार खायच्या पदार्थांची यादी यायची.
