।।मेलेलं कोंबडं।।
(भाग १)
मालकांनी दिलेल्या पगाराच्या नोटा न
मोजताच तशाच हातात गुंडाळून जुई शिलाई मशीनजवळ -आपल्या जागेवर येऊन बसली. तिने मूठ उघडून पाहिली... पाच हजार असतील. हे फारतर एक महिना पुरतील पुढे काय?...
मागच्याच महिन्यात शिंदेकाकूंनी डब्याचे पैसे वाढवून पंच्याहत्तर रुपये केले. दोन
वेळचे एकशे पन्नास.. म्हणजे आता महिन्याचे चार हजार पाचशे होतील …फक्त पाचशे उरतील. इथे दोन वेळा चहा तरी फुकट मिळत होता. सकाळी आल्यावर डब्यातल्या दोन चपात्या खाल्ल्या कि सकाळचा नाश्ता होत होता...
(कथा लिहिण्याचा पहिलाच प्रयत्न आहे. काही चुकलंमाकलं असेल तर आजिबात माफ करु नका. तुमच्या तब्येतीचा विचार करुन ठोकुन काढा.)
भल्या पहाटे मोबाईलवर 'मेला दिलोंका' ची धुन वाजायला लागली आणि स्वप्नातली टि्वंकल गायब झाली. वैतागुन मोबाईलचा आवाज बंद केला आणि विचारात पडलो की आपण आर्लाम का लावला होता. तोच पुन्हा मोबाईलने 'मेला दिलोंका' सुरु केलं मग झोप उडाली. असा रातपहाटचा मोबाईल वाजायला लागला की भीती वाटते राव. कुठला निरोपबिरोप असला तर. जाऊ द्या पाल्हाळच खुप झालं.
श्वास निळे नि:श्वास निळे
सांज निळी आभास निळे....
निळ्याची निळी सावली होऊनी ही
निळी श्यामवेल्हाळ काया ढळे.
निळ्या बासरीचे निळे सूर ओले
निळाईत त्या विश्व झाले निळे
निळ्या श्यामरंगात तो रंगलेला
निळा प्राण नेत्रांतुनी ओघळे.
निळ्या सागराला निळ्या द्वारकेला
निळा सावळा प्रश्न आता छळे
जरी गोकुळी त्या निळा श्याम नाही
तरी गोकुळी कोण दिसते निळे?
----©मयुरेश परांजपे(किमयागार)----
चोरी
सगळं आटपून पिया अंथरुणावर टेकली तोच दारावरची बेल वाजली. पियानं घड्याळ बघितलं. रात्रीचे साडे-दहा झाले होते. `इतक्या रात्री कोण कडमडलय?` या विचाराने आणि थोड्याश्या भीतीनं पियानं मुख्य दरवाजाकडे धाव घेतली. दरवाजाबाहेर कोण आलंय ते बघण्यासाठी असलेल्या गोलातून तिनं बाहेर पाहिलं आणि ती गर्भगळीतच झाली.
दाराबाहेर राघव उभा होता. राघव तिचा नवरा. तोच राघव; ज्यास मृत्यूनंतरचा अग्नी देऊ पंधरवडाच झाला होता.
`पियू, दार उघड न लवकर...` राघव बाहेरून घाई करत होता.
स्वप्न ओले कागदावर
फार ओझे कागदावर
उत्तरे झाली शिळी पण
प्रश्न ताजे कागदावर
बोलण्यावर ना भरोसा
भिस्त आहे कागदावर
संपले केव्हाच नाते
फक्त उरले कागदावर
एवढे सोपे न असते
व्यक्त होणे कागदावर
ही कृपा त्या इश्वराची
उमटते जे कागदावर
कविता क्षीरसागर
माझे काव्य
रुसलेल्या निद्रादेवीची आराधना
मी कधीच करत नाही
कारण या अवेळीच्या जागेपणीच
काव्य माझे जन्माला येत असते...
असह्य दु:खाने जगणे जेव्हा नकोसे होते
तेव्हाही मी जीव देत नाही
कारण हे नकोसे जगतानाच
काव्य माझे जन्माला येत असते...
आठवणी पुराण्या बेचैन करतात
चुकलेल्या निर्णयांना दोष देतात
तरीही मी मला शिक्षा देत नाही, कारण तेव्हाही,
काव्य माझे जन्माला येत असते...
असंख्य विचारांचा मनात गुंता
तो सोडवण्याचा माझा धंदा,
कारण हा गुंता सोडवतानाच
काव्य माझे जन्माला येत असते...
मी अन् तू
हलकेच लाजणे तुझे
मोहवी मला सदा,
मोरपंखी हसणे तुझे गं
वेडावतोच मी पुन्हा...
बोलणे तुझे असे ते
सुरमयी गाणे जसे,
कधी क्रोधाचा नेत्रकटाक्ष
थेट हृदयी वार असे...
एकमेकांसाठीच बनलो
असे साऱ्या भासत असे,
एकच असण्याचा आपला
त्यांना मुळी ठाव नसे...
या मनीचे त्या मनी
विनाशब्द कळत असे,
गुपीत प्रेमाचे आपल्या
एक कोडे मज असे...
कोण कोठला मी अन्
कोण कोठली तू असे,
स्वर्गात गाठ जोडल्याने
धरणीवर या भेट घडे...
`विभक्त कुटुंब पद्धती– परिस्थिती, कारणं आणि उपाय` हे श्री. किरण आचार्य यांचं पुस्तक. याबद्दल थोडंसं!
"यशोमती मैया से पुछे नंदलाला , राधा क्यो गोरी मैं क्यू काला "
आज इतक्या दिवसांत बासुरीवर हे सूर ऐकले. करोनापूर्व काळात एक बासुरीवाला रोज बासुरीवर वेगवेगळी गाणी वाजवत सकाळी रस्त्यावर फेरफटका मारायचा. ऑफिसच्या आवराआवरीची वेळ आणि त्याची यायची वेळ जवळपास सारखीच असायची. आणि गाण्यातही व्हरायटी ! कधी परदेसी परदेसी जाना नहीं तर कधी अजीब दास्ता है ये . माझं घर रस्त्याच्या विरुद्ध बाजूला असल्याने त्याचा चेहरा कधी दिसला नाही पण सूर मात्र कानावर जरूर पडत.
