कोंबडं

।।मेलेलं कोंबडं।।
(भाग ५-अंतिम)

जुई बिल्डिंगजवळ आली तर कंपाऊंडमध्ये ओला टॅक्सी उभी होती.

सवयीप्रमाणे तिकडे जराही लक्ष न देता जुई जिन्याकडे वळली तर तिला अगदी समोरून सुमाआजी येतांना दिसल्या. सोबत त्यांची मुलगी-अनघा होती. जुई समजली. म्हणजे सुमाआजी चालल्या…जुईचा गळा भरून आला. जुई जशी जमिनीत रुतूनच बसली. तिला एक पाऊलही टाकवेना. सुमाआजी अगदी पुढ्यात येऊन उभ्या राहिल्या तरी जुई जागीच खिळून होती. सुमाआजी आल्या आणि त्या जुईला जवळ घेणार इतक्यात अनघा रागाने म्हणाली..

।।मेलेलं कोंबडं।।
(भाग ४)

दार लावून सुहास वळला. त्याने खांद्याला धरून जुईला कॉटवर बसवलं. आणि तिचे दोन्ही हात हातात घेत म्हटलं ...

"जुई डोळे बंद कर!"...जुई पुन्हा एकदा थरथरली...

"हं! आता उघड!"...

जुईने डोळे उघडले. सुहासने तिच्या हातावर पाचशेच्या बऱ्याचशा नोटा ठेवलेल्या होत्या...जुईने अंदाज बांधला... पंचवीस-तीस हजार असतील...

"हा माझा पहिला पगार जुई! हुं!.. पण आता कदाचित शेवटचाही ठरू शकतो”...सुहासने भावूक निवेदन करून पाहिलं...

।।मेलेलं कोंबडं।।
भाग ३

आठ महिन्यापूर्वीचा तो दिवस तिच्या डोळ्यात उतरला...

त्या दिवशी निलेशने सुहासला स्वतः तिच्या मोबाईलवरून फोन करून चार वाजता घरी भेटायला बोलावलं होतं. पण सुहास सहा वाजले तरी आला नाही. तेव्हाच जुईच्या काळजाचा ठोका चुकला होता. वहिनी आधीच आरोहीला-त्यांच्या मुलीला घेऊन माहेरी गेली होती. कदाचित निलेशने तिला मुद्धामच पाठवलं होतं...

निलेशचा पारा चढलेला होता. गेली पाच वर्षं जुई सुहासला भेटत होती आणि त्याला मात्र ते आत्ता कळलं होतं... तेही लोकांकडून...

।।मेलेलं कोंबडं।।
(भाग २)

विचारसरशी जुई चालायला लागली होती. पण तितक्यात रस्ता क्रॉस करून सुहास तिच्यासमोर आला देखील. तिला थांबावंच लागलं...

"कशासाठी आलायस?" जुईने शक्य तितक्या कोरड्या स्वरात विचारलं...

"तुला भेटायला जुई! मी तुला भेटायला आलोय... कोण जाणे आता पुढे काय होईल? तुझं-माझं काही झालं तर सांगणारही कोणी नाही. नुसतीच वाट बघत बसू”… सुहास अगदी काकुळतीला येऊन समजावण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाला.

।।मेलेलं कोंबडं।।
(भाग १)

मालकांनी दिलेल्या पगाराच्या नोटा न
मोजताच तशाच हातात गुंडाळून जुई शिलाई मशीनजवळ -आपल्या जागेवर येऊन बसली. तिने मूठ उघडून पाहिली... पाच हजार असतील. हे फारतर एक महिना पुरतील पुढे काय?...

मागच्याच महिन्यात शिंदेकाकूंनी डब्याचे पैसे वाढवून पंच्याहत्तर रुपये केले. दोन
वेळचे एकशे पन्नास.. म्हणजे आता महिन्याचे चार हजार पाचशे होतील …फक्त पाचशे उरतील. इथे दोन वेळा चहा तरी फुकट मिळत होता. सकाळी आल्यावर डब्यातल्या दोन चपात्या खाल्ल्या कि सकाळचा नाश्ता होत होता...