मुख्य भुमिका नटालचा सुतारपक्षी आणि लाल मिशीवाला बुलबुल (लपंडाव खेळत असलेला)
(हे लेखन धोनी नाही, कदाचीत गंभीरही नाही. रीड अॅट युअर ओन रिस्क).
Piazza del Campidoglio कडे जाणारा Cordonata (घोडे व गाढवं पण चढू शकतील अशा उताराप्रमाणे बनविलेल्या पायऱ्या). पंचम चार्ल्सच्या भेटीच्या सन्मानार्थ हा पियाज्झा बनविला गेला. मायकेलअॅंजेलोने याच्या रचनेत अनेक भौमितीक प्रमाणांचा वापर केला आहे. कॅस्टर आणि पोलक्स कॉरडोनाटाच्या दोहोबाजूला दिसताहेत.
पियाज्झाच्या एका अंगाला आहेत Aracoeli संगमरवरी पायऱ्या. १३४८ मधे प्लेग संपल्याच्या निमित्ताने या बनविल्या गेल्या.
सप्टेंबरमध्ये रम्य सोरेंटोत आठवडाभराची 'मीटींग' करुन (आणि अर्थातच भरपूर कॉफी पिऊन, लिमोनचेल्लो आस्वादून, रिकोटा-पेर केक सारखा खास स्थानिक पदार्थ रिचवून) परतीच्या वाकड्या मार्गावर असलेल्या रोममध्ये शनिवारी मध्यरात्री पोहोचलो. टर्मिनीसारखे प्रगल्भ, कल्पक पण तितकेच उपयोगी नाव असलेल्या स्थानकावर नेपल्सहून निघालेली माझी आगगाडी (अर्थात इलेक्ट्रिक) पोहोचणार याची कल्पना असल्याने, जवळचेच एक साधे हॉटेल निवडले होते. तसेही बहुतांश वेळ बाहेरच घालवायचा असतो. नेहमीच्या साहसी (अशा बाबतीत तरी) स्वभावाप्रमाणे स्मरलेल्या नकाशाप्रमाणे स्वारी १५ दिवसांची बॅग ओढत निघाली. शहर लख्ख जागे होते.
अनेकांचे जे कॉमिक्स जगतातील दोन हिरो असतात त्यापैकी मी सुरुवातीपासुनच टिनटिनपेक्षा अॅस्ट्रिक्षचा जास्त चाहता आहे. पण ब्रसेल्सला पोचल्यावर टिनटिनच्या त्या शहरावरील दृष्य प्रभावाने आपणही प्रभावीत झाल्याशिवाय राहु शकत नाही. तिथे Hergé Museum तर आहेच (ब्रसेल्सच्या Georges Remi याने Hergé हे नाव वापरुन टिनटिनला घडविला), पण शहरात देखील अनेक म्युरल्स विखुरलेली आहेत. टिनटिन व्यतिरीक्त इतरही. एकानंतर दूसरे अशे ते सतत दिसत राहतात. बेल्जीयन लोकांचे कार्टुन्सवरील प्रेम जाणवल्याशिवाय रहात नाही. रंगवलेल्या भव्य भिंती रस्त्या-रस्त्यांवर त्याची ग्वाही देतात.
पॅसॅडेना म्हणजे crown of the valley. आपल्या नावाला जागणारे हे टुमदार शहर वसले आहे संत मारीनो या गर्भश्रिमंताच्या खेड्याच्या उत्तरेला व संत गॅब्रीआल पर्वतरांगेच्या पायथ्याशी (विश्वाचा पसारा वाढवणाऱ्या हबलच्या शोधाची दुर्बीण असलेल्या माऊंट विल्सन फेम).
हे वाचण्याआधी अतिथि देवो भव (http://www.maayboli.com/node/30467) वाचावे. काशीबद्दलची काहीशे वर्षांपुर्वी लिहिलेली ती एक कथा आहे. खुद्द काशीनगरी मात्र त्यापेक्षा कितीतरी प्राचीन आहे.
शंकराच्या काशीतील पुनरागमनाच्यावेळी जशी आरती केली गेली होती तशीच अजुनही गंगातिरी केली जाते.
गंगेच्या सानिध्यात सुर्यनमस्कारांची मजा काही अौरच.
दिवसभर बहुदा कुठे-कुठे फिरल्यामुळे ग्लानी येत होती. येथील सुर्यास्त खूप प्रसिद्ध होता - रोज एक वेगळा अनुभव म्हणे. तिकडेच आमची बस थांबकळत निघाली होती. जास्त वेळ उरला नसल्याने सर्वच मनातल्या मनात का होईना रस्त्यावरील गर्दीला शिव्या देत होते. बसच्या डाव्या बाजुला पश्चीम होती व सलग असलेल्या उत्तुंग इमारतीं दरम्यान असलेल्या रस्त्यांच्या बारक्या फटी अचानक प्रकाश वाढवुन खुणावत होत्या, आकर्षीत करत होत्या, चुळबुळ वाढवत होत्या.
