सह्याद्रीच्या कुशीत अथवा दख्खनच्या पठारावर, विदर्भाच्या रणरणत्या ऊन्हात अथवा कोकणच्या निसर्गमय किनारपट्टीत, दगडामातीच्या ह्या पराक्रमी राष्ट्राने साधारणतः एकाच संस्कृतिक बैठकीचा वारसा देऊन वाढवलेल्या आपल्या सगळ्यांची छाती 'मराठी अभिमानगीत' ऐकतांना किंवा 'गर्जा महाराष्ट्र माझा' म्हणतांना फुलून न आली तर नवलच.
Piazza del Campidoglio कडे जाणारा Cordonata (घोडे व गाढवं पण चढू शकतील अशा उताराप्रमाणे बनविलेल्या पायऱ्या). पंचम चार्ल्सच्या भेटीच्या सन्मानार्थ हा पियाज्झा बनविला गेला. मायकेलअॅंजेलोने याच्या रचनेत अनेक भौमितीक प्रमाणांचा वापर केला आहे. कॅस्टर आणि पोलक्स कॉरडोनाटाच्या दोहोबाजूला दिसताहेत.
पियाज्झाच्या एका अंगाला आहेत Aracoeli संगमरवरी पायऱ्या. १३४८ मधे प्लेग संपल्याच्या निमित्ताने या बनविल्या गेल्या.
सप्टेंबरमध्ये रम्य सोरेंटोत आठवडाभराची 'मीटींग' करुन (आणि अर्थातच भरपूर कॉफी पिऊन, लिमोनचेल्लो आस्वादून, रिकोटा-पेर केक सारखा खास स्थानिक पदार्थ रिचवून) परतीच्या वाकड्या मार्गावर असलेल्या रोममध्ये शनिवारी मध्यरात्री पोहोचलो. टर्मिनीसारखे प्रगल्भ, कल्पक पण तितकेच उपयोगी नाव असलेल्या स्थानकावर नेपल्सहून निघालेली माझी आगगाडी (अर्थात इलेक्ट्रिक) पोहोचणार याची कल्पना असल्याने, जवळचेच एक साधे हॉटेल निवडले होते. तसेही बहुतांश वेळ बाहेरच घालवायचा असतो. नेहमीच्या साहसी (अशा बाबतीत तरी) स्वभावाप्रमाणे स्मरलेल्या नकाशाप्रमाणे स्वारी १५ दिवसांची बॅग ओढत निघाली. शहर लख्ख जागे होते.
मागच्या वर्षी (इ.स.२००९) ऑगस्टमध्ये आम्ही इटली प्रवास केला. युरोपात आल्यावर इटली प्रवास कधी होतो याची वाटच बघत होतो. आठवडाभर सुट्टी काढून दहा दिवसात मिळून आम्ही रोम, फ्लोरेन्स आणि व्हेनिसमध्ये राहिलो आणि रोमहुन नेपल्स व पॉम्पेइ, फ्लोरेनसहुन पिसाला धावती भेट दिली.
