"मधुरा ... मधुरा.. ए, मधू, लवक्कर खाली ये!"
एवढ्या बेदम हाका म्हणजे अवंतीच. धावतच गॅलरीत गेले. खाली खास पुणेरी जामानिमा करुन स्कार्फ, सनकोट, हँडग्लोव्ह्ज, गॉगल्सने आपल्या उजळ कांतीचा कण न कण भगभगत्या उन्हातून झाकत मॅडम त्यांच्या काळ्या घोड्यावर स्वार होत्या.
"अवंती, वर ये की! "
"नाही, तूच खाली ये. वर नको." मगाचच्या हाकांच्या पीचमध्ये कणभरही फरक न करता शब्द आदळले.
पटकन खोलीतली ओढणी खांद्यावर टाकून स्कार्फ, सनकोट असा युध्दावर जायचा पोषाख करुन जाता जाता आईच्या कानावर घातलं, "आई, अवी आलीये, मी आलेच."
*कथा जुनीच आहे, परागच्या नवीन बाफसाठी पुन्हा इथे देत आहे.
गूळ
'नक्की हेच करायचं ठरवलयेस का तू अभ्या?'
गावाबाहेरच्या पडक्या 'देवरा' गडाच्या 'आगरी' माचीवर सुसाट वार्‍यात सिगरेट पेटवतांना समोर आडव्या पसरलेल्या गावाकडे जळजळीत नजरेनं बघणार्‍या अभ्याकडे डोळ्यांच्या कोनातून बघत विक्या म्हणाला.
'का? बामणाच्या पोरानं धंदा केला तर गाव बाटेल काय तुझा? का त्या भडव्याच्या घराला भिकेचे डोहाळे लागतील..?' विक्याला सिगरेटीऐवजी अभ्याचे डोळे शिलगलेले दिसले.
*कथा जुनीच आहे, परागच्या नवीन बाफसाठी पुन्हा इथे देत आहे.
मेघाची गोष्टं
आता मी मोठा झालो आहे! खूप मोठा!....इंग्लिश देवाची पुस्तकं वाचण्याएवढा मोठा!....गच्चीवर एकटा झोपण्याएवढा मोठा!....माझ्याच पैशातून रंगीत कागद विकत घेण्याएवढा मोठा!....एकट्याने चार ग्लास रसना पिण्याएवढा मोठा!....बर्फ खाल्ल्यावरही ताप न येण्याएवढा मोठा!.....विमानाने अमेरिकेला जाण्याएवढा मोठा!.....मी आता एक ग्रेट आणि शहाणा माणूस झालो आहे हे नक्की.
धोंड्या - १
धोंड्या - २
धोंड्या - ३
पान दाढंखाली सरकवून, पाटलानं मिटींगीचा ताबा घेतला.
"तर ही बघ धोंडीबा, तुला माह्यत अशीलच की आजची मीटींग बोलवायचं काय काराण हाय ती!...........पर म्या म्हंतू....धोंडीबा,लेका तुझ्यासारखा वाघ गावात असताना अशी येळ येणं मंजी लै..."
"मंजी? मला काय ठेका दीलाय का गावानं!" धोंड्या पाटलाचं वाक्य पुरं व्हायच्या आतच तावदारला.
"आरं मंग.... घी की ठेका!"
"मला काय नगं ठेका बिका."
मी परत येइन.... भाग १
मी परत येइन.... भाग १
दुसरा दिवस उजाडला. सकाळचे नऊ - साडे नऊ वाजले होते. काल दुपारी वाड्याकडे गेलेली अदिती परत आली नव्हती. मास्तरांच्या डोळ्यातल्या पाण्याला खंड नव्हता. ते कर्नलची वाट बघत होते.
त्यांच्या मनात अनेक प्रश्न रुंजी घालत होते....
अदितीचं काय झालं असेल? ती जिवंत असेल का? असेल तर कुठल्या अवस्थेत असेल? आपण अदितीला जावु दिलं ती मोठी चुक केली का? गुरुजींनी आपल्या पत्नीबद्दल, माईंबद्द्ल खोटं का सांगितलं ? ती माऊली शेवटपर्यंत गावासाठी झटत होती.........
ए दादा! सांगणारे ह्या अभिदादाला, बघ ना कसा बोलतो मला.
ए चले शेंबडे मी बोलावलं होतं का तुला माझ्या मध्येमध्ये करायला, कशाला हात लावलास मग माझ्या दुर्बिणीला गं आणि आता वर चुगल्या करतेस? आईने सांगितलंय ना तुला झोपून रहायला मग जा की. नाही तर देशील तुझा सर्दी खोकला आम्हालाही.
अभि गप्प राहतोस का घालू एक गुद्दा. लहान आहे ना ती तुझ्यापेक्षा आणि असं बोलतोस होय रे तिच्याशी. मोठा भाऊ ना तू तिचा? ती आजारी आहे तर काळजी घ्यायची तिची की असं ओरडायचं? जा तुझ्या रूममध्ये! पॅकींग कर जा तुझी.
"कोण आहे गं तिकडे ? दिवसाचे ३ प्रहर उलटून गेले, तरी या महाली आगमन झाले नाही अजून.
विसरली कि काय स्वारी ? आम्हाला कळत का नाही ? या महाली येऊन म्हणायचे, रुक्मीणी, तू आमची पट्टराणी. तूझा मान मोठा, आणि त्या महाली जाऊन म्हणायचे, तू सत्य माझी भामा, सत्यभामा." रुक्मीणीचा नूसता संताप झाला होता. आज स्वारी या महाली येणार होती म्हणून तिने सर्व सिद्धता करुन ठेवली होती.
घृतपूर, मोदक, क्षिरी भोजनासाठी, संगीतजलसे मनोरंजनासाठी, पुष्पशय्या सर्व काही होते. स्वारी आता त्या महाली, जायचेच विसरायला हवी, अशी मनिषा होती तिला.
"वहिनी आटपली की नाही पूजा, अजून बराच पल्ला गाठायचा आहे. अयोध्यानगरी अजून बरीच योजने
दूर आहे." लक्ष्मणाने अधीरतेने विचारले.
सीतेने काही उत्तर द्यायच्या आधीच श्रीराम म्हणाले, " चौदा वर्षांपूर्वी याच मंडळींनी साश्रु नयनांनी, आपल्याला याच नदीतीरावरुन निरोप दिला होता. त्या काळापासून आपल्या प्रतिक्षेत आहेत हि मंडळी. मला वाटतं, आज आपण, इथेच थांबूया. उद्या प्रात:काळीच प्रस्थान करु."
*****************************************************
