कपिवर बलशाली मारुती ब्रह्मचारी
रघुविर स्मरताची घेत राही भरारी
स्मरण तरी जयाचे सोडवी सर्वदुःखा
भय तरी बहु ज्याचे कंपविते कृतांता
लखलख तरी रोमी उज्वले सर्वकाळी
झडकरि रवीलाही फेकिले अंतराळी
कनक किरिटधारी पुच्छ ते मुर्डियेले
तळपत अति कांती अग्निने वेढलेले
कठिण तनु जयाची वज्र का लाजविते
विहरत गगनासी सूक्ष्मता लोपविते
अतुल अति बळी हा मारुती निर्विकारी
दहन सकळ लंका रावणा होत भारी
मरुतसुत मनाने रामपायी स्थिरावे
जपत तरि मुखाने नाम ते सर्वभावे
..............................................
"आतातरी काढून घे शाप... मुक्ती दे..."
तेवढ्यात एक धिप्पाड माणूस त्याच्यासमोर आलं.
"काय रे, मारुतीची चोरी करतोय व्हय, आरं तुला काही लाज?"
"मारू नका...एक थेंब तेल पाहिजे होतं फक्त, म्हणून देवळात आलो"
त्या माणसाला त्याची दया आली.
"आरं चांगला देव हाय तो, मागितलं तर सगळं देतो."
'देव?' तो मनाशीच हसला. 'त्या एका देवानेच तर हा शाप दिलाय...'
"घे, थेंबभर तेलाने काय हुतय, कपाळ?"
त्या धिप्पाड माणसाने त्याला वाटीभर तेल दिलं, आणि तो निघून गेला.
त्याने घाईघाईने आपल्या कपाळाच्या जखमेवर तेल लावलं...
दाह शांत झाला...
"वहिनी आटपली की नाही पूजा, अजून बराच पल्ला गाठायचा आहे. अयोध्यानगरी अजून बरीच योजने
दूर आहे." लक्ष्मणाने अधीरतेने विचारले.
सीतेने काही उत्तर द्यायच्या आधीच श्रीराम म्हणाले, " चौदा वर्षांपूर्वी याच मंडळींनी साश्रु नयनांनी, आपल्याला याच नदीतीरावरुन निरोप दिला होता. त्या काळापासून आपल्या प्रतिक्षेत आहेत हि मंडळी. मला वाटतं, आज आपण, इथेच थांबूया. उद्या प्रात:काळीच प्रस्थान करु."
