प्रती म.न.पा.,
सादर प्रणाम,
सध्या रस्त्यावरील खड्ड्यांमुळे आपल्यवर होणारे कामचुकारपणाचे आरोप रोज ऐकतो. ते मला फ़ारसे रुचत नसल्याने आपणास आपल्या दिव्य कार्याची जाणिव करुन देण्यासाठी मुद्दाम हा पत्रपपंच करत आहे.
त्याला नेहमी पासूनच खूप खूप मोठं होण्याची इच्छा होती, पहिले त्यानी धंद्यात धडपड करून बघितली, पण जमलं नाही. मग काव्य, साहित्यात खटपट करून बघितली, पण त्याच्या मुक्तछंदाना कोणी काव्य म्हणेना, आणि यमकाला ही दाद मिळेना. स्वतः शिवाय कधी दुसरा विचारच केला नसल्या मुळे कथेचा ही विषय सुचेना.
मग राजकारणात हातपाय चालवून बघितले आंदोलन, धरणे, उपोषण वगैरे भानगडी त्याला कधी पटल्याच नाहीत, त्याला स्वतःलाच प्रस्थापित व्हायचे होते. प्रस्थापितांशी लढण्यात त्याला आपली शक्ती घालवायची नव्हती. क्रांती झालीच तर ती त्याच्या जीवनात व्हायला हवी होती, उगाच लष्कराच्या भाक-या भाजण्याचा त्याच पिंड नव्हता.
नाव;- यशवंत प्रभाकर कुलकर्णी.
व्यवसाय :- एका राष्ट्रीयकृत बँकेत नोकरी.
सध्याचा पत्ता :- दिलेला नाही.
तर अश्या या सरळमार्गी सामान्य माणसाच्या आयुष्यात सगळेच नेहमीसारखे चाललेले, किमान त्याला तरी तसेच वाटत होते. तीच नेहमीची नोकरी, त्याच त्या बेरीज वजाबाक्या, तीच ती मस्टर्स आणि अंगवळणी पडलेल्या बदल्या. एकटा जीव असल्याने त्याला कसली काळजी वाटत नव्हती.
समाजात व्यवहार टाळुन कोणालाही जगता येत नाही, आर्थिक व्यवहार हा मानवी आयुष्याचा अविभाज्य भाग आहे, पैशाशिवाय काहीही शक्य नाही, कारण सगळे विचार, सगळ्या गोष्टी संपत्तीजवळ येऊन थांबतात. आयुष्याच्या एका वळणावर राजुला असचं काहीतरी जाणवायला लागलं होतं. जेव्हा त्याची दोन मुलं शाळेत जायाली, घराचा मासिक हप्ता नियमित भरावा लागत होता, तसचं बायकोचा घरखर्च दर महीन्याला वाढत होता.
ते एका नवीन, एकदम ओरीजीनल कथेच्या शोधात होते.
लेखकाने त्यांना एक नवीन कथा दाखवली.
नाही हो मी ज्याच्या शोधात होतो ते हे नाही. तिकडे बघा कशा कथा लिहील्या जातात, एकसे एक! त्यांना
म्हणतात ओरीजीनल! आपल्या कडल्या एकाही कथेला त्याची सर नाही. गेली कित्येक वर्षे वाट बघतोय
अशी एखादी तरी कथा मिळावी हाताळायला म्हणून, पण आपल्या कडे कधी तशा कथा जन्माला येतील कुणास ठाउक?
लेखकाने त्यांना दूसरी कथा दाखवली.
नाही! थोड़ी चीनी कम वाटतेय.
लेखकाने त्यांना तीसरी कथा दाखवली.
नाही हो ह्यात मसाला नाही. पब्लिकला माल मसाला लागतोच हो. समजताय ना मी काय म्हणतो आहे ते?.
एका उजाड पठारावर धनगर मेंढ्या चारत होता. दुपारच्या उन्हात तो एका निबांच्या झाडाखाली सावलीत येऊ बसला, तिथुनच आपल्या मेंढ्यावर लक्ष देऊ लागला. काही वेळानंतर एक शहरी माणुस अवजड सामानाच्या दोन मोठाल्या बँगा घेऊन येतांना त्याला दिसला. दोन्ही हातातल्या ओझ्याने तो थकला होता म्हणुन धनगराला पाहुन तो त्या झाडाखाली थोडा आराम करायला आला.
त्या माणसाच्या कपड्याकडे पाहत धनगर बोलला, "तुम्ही शहरातुन आलेले दिसता, चांगले शिकलेले दिसता, इकडे या उजाड वाळवंटात काय काम काढलं?"
"मी संशोधक आहे!"
"काय म्हणाला?"
"मी हवामान खात्याचा संशोधक आहे."
"इथं काय शोधण्यासारखं आहे, मला तर काहीच दिसत नाही?"
दुपारी सैरभैर रस्ता तुडवत आपल्याच तंद्रीत भऱकटताना, त्याला एक लहान गोंडस पोरगी खेळताना दिसली. या आधी आपण कधी हसलो होतो का हेच त्याला आठवेना, आणि मग असंच तिच्याकडे पाहून हसावसं वाटलं. नेहमीचं कृत्रिम हसू त्याच्या चेहर्‍यावरून सांडलं. उत्तरादाखल ती इतकी गोड, निरागस हसली की सणसणीत थोबाडीत मारल्यासारखं झालं त्याला. मनापासून हसण्यात एक वेगळंच चैतन्य असतं, आणि ते हसू इतकं नैसर्गिक असतं, सहज, सुंदर, निर्मळ आणि शुद्ध असतं की त्याचा कधीच आव आणता येत नाही. हसायचं आहे तर निर्भेळ हसायला शिक असंच म्हणून गेली ती. मुकाट्याने मान खाली घालून तो रस्ता तुडवत राहिला.
