आज सकाळी जरा उशिराच जाग आलेली .अंथरुणातुन उठावेसे वाटत नव्हते .थकलेले डॊळे अर्धवट किलबिले करुन बघितले खिडकितुन दिसणारा तो सुर्यप्रकाश रोजच्या वेळेचा नव्हताच .मनात म्हंटले उशिर झाला पण उठायलाच पाहीजे ,नाहीतर तो घड्याळिचा काटा आपल्यासाठी थांबणार नाही आणि सुरु होईल आपली लगिणघाई .
ठिकाण घर वेळ मध्यरात्र - २/३ जानेवारी १९८८ - समोर टेबल वर अलकाने दिले पार्सल.मी एकटक याचे कडे पाहतोय मनात अतिशय उत्सुकता आहे. पण अद्याप धीर होत नाही आहे.मनात अनेक प्रश्न, अनेक विचार,शेवटी मनाचा हिय्या करून पार्सल उघडले तर त्यात काही रिपोर्ट्स,एकस रे , आणि अलकाचे प्रदीर्घ पत्र.मनात चर्र झाले.आणि मी पत्र वाचायला घेतले.
प्रिय वीरेंद्र !
मी प्रथमच लिहित आहे.
तशी त्याची अन् तिचि खुप ओळख नव्हती. पण त्याला ती खुप आवडायची. तिलाही तो आवडत होता. असंच त्याच्या मित्रांबरोबर बोलता बोलता ओळख झाली. ती त्याला फोन करत असे. नाहितर त्याच्या घराच्या वरच्या मजल्यावर जाऊन बोलत असे.
असे खुप दिवस गेले. कामासाटी त्याला पुण सोडाव लागनार होत, तीला खुप रडू येत होत पण तीन ते दाखवील नाहि. तो आणि ती दोघेहि शांत होते. त्या दोघां मध्ये काही प्रेम नव्ह्तं तर होति ति फक्त मैत्रि. तो काही लांब जाणार नव्ह्ता तो फक्त १ वर्षासाटी चालला होता पण........
तो संध्याकाळी ९ वाजता गेला. पण तो दर गुरुवारी येणार होता तिच्यासाठी. असेच दिवसामागुन
दुसऱ्या दिवशी रुटीन सुरु करवयाचे असल्याने आम्ही रात्रीच परतीच्या प्रवासास लागलो. (क्रमशः)
१जानेवारी १९८८ नव वर्ष प्रारंभ- नवे संकल्प कि नवे प्रश्न- आज सकाळ पासून दिवस धावपळीतच गेला.कोकणातून परतायलाच उशीर झाला. जवळ जवळ सकाळी नऊ वाजता घर गाठले.रजा संपली असल्याने धावपळतच ऑफिस गाठले.दुपारी लंच घ्यायला पण उशीर झाला.त्यात नवीन वर्षाची सुरवात म्हणून, साहेबांनी मिटिंग ठेवली. दुपारी साडेतीन ते पाच वाजे पर्यंत मिटींगच चालली.
सभामंडप लोकांनी भरलेला. स्टेज हारफुलांनी सजवलेलं. स्वयंसेवक इकडुन तिकडे करताहेत.
प्रत्येकाच्या चेहर्‍यावर उत्सुकता मंत्री महोदयाना पहाण्याची, त्यांचे भाषण ऐकण्याची.
" काय सुन्दरभाषण देतात ते..." एकमेकांमध्ये कुजबुज.
"अहो खरंच काय नि:स्वार्थी समाजसेवक आहेत हे"
" हा खरा समाज्सेवक आहे. अहो आतापर्यंत ह्यानी समाजाची कितीतरी कामं
केली आहेत. कुणाला नौकरी लावून देणं, कुणाला कॉलेजमध्ये दखला
मिळवून देणं कुणाचं कांही कुणाचं कांही."
लोकांचा गोन्धळ सुरु झाला. मंत्री महोदय आले. लोकांनी त्यांचा जयजयकार सुरू केला.
आम्ही कुणीच नाही. आम्हाला चेहरा नाही. आमची ओळख नाही. आम्हाला धर्म नाही. आम्हाला जात नाही. आम्हाला पेशा नाही. आम्हाला देश नाही. आम्हाला लिंग नाही. आम्हाला वय नाही. आम्हाला कुठलीही बंधने नाही. आम्हाला कुठलाही उद्देश नाही. आम्हाला एकत्र करणारा फक्त एकच समान धागा .. आम्ही सर्व बंधने झिडकरून देतो आणि मनमुक्त वागतो.
आम्ही तुमच्यातीलच आहोत. पण आम्हाला आमची गुप्तता प्रिय आहे. आमचे भेटायचे एकच असे ठिकाण नाही. आम्ही आंतरजालावर भेटतो. कधी आय आर सी चॅट वर, कधी फोरम्स वर, तर कधी विकी वर.
ठिकाण-घरी-३० डिसेंबर१९८७ वेळ रात्र.थोड्या वेळापूर्वीच एक जुना मित्र येवून गेला.शाळेतील मैत्री.त्यामुळे गप्पा सहजच रंगल्या.उद्या कोकणात एखाद्या अपरिचित बीचवर जावून यावर्षी कविता वाचन आणि आपली आठवण सांगत,नव वर्षाचे स्वागत करूयात.असा कार्यक्रम घेवून तो आला होता.इतका चांगला योग लवकर येणार नाही म्हणून,त्याला बसवून,पटकन अलकाच्या आईस फोन केला.खरे तर अनेक वर्षांनी घरी फोन केला होता.कोण फोन घेताय कोणास ठावूक? असे म्हणत,नंबर फिरवला.नशीब जोरावर होते.आईनेच फोन घेतला.त्यांना म्हटले,वीरेंद्र बोलतो आहे.मी उद्या बाहेरगावी जात आहे,तर पार्सलसाठी कोणी आले तर काय करायचे?
soory mee marathit lihayala start kele hote pan jamle nahi. liahayala jaate suruvaat chhaan hote.pan chukle aani backspace button press kelyanantar kahitari jodakshare yetat. lihine jamat naahi. mahiti dyavi. aani kavitachi kahani aikly. khup dukha jhale. aajahi mulina ase sahan karave lagat aahe he aikun phar vait vatale. pan tine lavkarat lavkar kahitari action ghyavishi vaatate.maajhehi lagna jhale aahe. age lahan aahe pan tarihi 2 mule aahet ek mulga aani ek mulgi. pan aamcha sukhi sansaar aahe. husband khup prem kartat. samjun hi ghetat. bhandane phaar kami hotat.
