कथा

..... आणि "म्हातारबाबा"च्या डोक्यावर गरागरा फिरणारे ते चाक तेथुन उडुन "उध्दवा"च्या डोक्यावर येवुन बसले अन तसेच गरागरा फिरु लागले !

अगदी काल परावाची गोष्ट .
..ते चार गुरु बंधु निराश होवुन गुरुंसमोर बसलेले ...अवंती नगरीच्या आश्रमात गुढ शांतता भरुन राहिलेली ...गुरुंच्या चेहर्‍यावरही तीच प्रगाढ गुढ मुद्रा...सारे प्रशांत गंभीर वातावरण ...धुपाचा मंद सुवास ... कोणीतरी घनपाठ करतोय ...त्याच्या खर्जातले सुर वातावरणाला अजुनच गुढता आणणारे ...

पं. भास्करबुवा बखले सभागृह. पं. केदारनाथांची संगीत रजनी. कार्यक्रमाचा शेवट करताना पंडितजींनी ‘नैहर छूट जात’ची अशी काही काळीज चिरीत जाणारी भैरवीची ताण सभागृहावर बेदरकारपणे भिरकावली की श्रोते आपले भान विसरले. संपूर्ण सभागृहात क्षणभर अतीव जीवघेणी शांतता पसली आणि दुसऱ्याच क्षणी ‘न भूतो न भविष्यती’ अशी टाळी पडली. पंडित केदारनाथांनी तंबोरा शेजारील शिष्याकडे हळूवारपणे सोपवला आणि मांडीवरची शाल डाव्या खांद्यावर टाकीत समोर बसलेल्या, अजूनही भानावर न आलेल्या श्रोतुवृंन्दाला अतिशय विनयाने अभिवादन केले.

ठिकाण गरवारे कॉलेज मे १९८५ भर दुपार - मन कशात रमवायचे ?काही तरी ध्येय,काही तरी उद्दिष्ट हवे. नोकरीत प्रगती,बढती यात कर्तृत्वापेक्षा संस्थेची गरज मोठी म्हणून तिथे बढती झाली.जोशीबुवांसारखे काही वरिष्ठ मनातून करपले. पण त्यास आमचा,म्हणजे नव्या पिढीतील ज्यांनी बढती स्वीकारली त्यांचा काहीच दोष नव्हता. पदवीधर असणाऱ्या प्रत्येकास समान संधी होती. जावू दे,असे लोक भेटतच राहणार.आज मी ठरवले कि,पुढे शिकायचे आणि उठून थेट कॉलेज गाठले. एम.कॉम. साठी प्रवेश घेतला. मनात नोकरी आणि हे एकत्र जमेला का ? असा प्रश्न स्वतःला विचारत बाहेर पडलो आणि ध्यानी मनी नसताना समोर अलका आली. माझे येथे असणे तिलाही अनपेक्षित.

आज मी सगळ आवरुन जळगांवला निघालो होतो. मी घेतलेला निर्णय चुक की बरोबर कळत नव्हते. कल्याण स्थानकावर उभ राहुन आम्ही सेवाग्राम एक्सप्रेसची वाट पहात होतो. मन मात्र गेल्या अनेक वर्षात मुंबईत अनुभवलेल रंगीबेरंगी आयुष्य आठवत होतं. मुळातच आयुष्यातला क्षण नी क्षण वेचुन घ्यायचा, जे काही अनुभवायच, उपभोगायच ते "सर्वोत्तमच" असावे असा आग्रही स्वभाव! डोंबिवलीतल्या त्या छोटयाश्या दोन खोल्यांच्या घरात जे काही जमवलं होत ते सगळ अप्रतिम! त्या काळात म्हणजे ८०-८२ चा काळ

"प्रतिबिंब"

माझ्या अभ्यासिकेच्या खोलीतून ते घर दिसतं. तीन खोल्यांच छोटेखानी! समोर अंगण असलेलं. त्या अंगणात रोपं लावलीत,अबोलीची, झेनियाची आणि धुंद करुन टाकणा-या मोग-याची. आमच्या बंगल्यापुढे ते घर छोटस दिसत, तरीही मला ते खूप आवडतं.

तेरे फुलोंसे भी प्यार तेरे कांटोसे भी प्यार....!!!!

"तेरे फुलोंसे भी प्यार, तेरे कांटॊसे भी प्यार.....
जो भी देना है दे दे करतार, दुनियाके तारनहार....
चाहे सुख दे या दु:ख, चाहे खुशी दे या गम.......
मालिक जैसे भी रखेंगे वैसे रह लेंगे हम............
चाहे हंसी भरा संसार दे, या आंसुओकी धार...........!!!!

वटपौर्णिमा म्हटलं की आपल्याला आठवते ती सत्यवान सावित्रीची कथा.... सावित्रीनं साक्षात यमाला घातलेलं साकडं आणि सत्यवानाला मिळालेलं जीवदान.
नवीन पिढीला हे सारं अकल्पित आणि खोटंही वाटेल की जे इतकी वर्षे मलाही तसंच वाटत होते. परंतु कलियुगात देखील सावित्रीइतकीच भक्ती बायकोवर करणारा सत्यवान अस्तित्वात आहे आणि रोजच्या जीवनात मी त्याला भेटतोय,इंटरअ‍ॅक्ट देखील करतो आणि त्याची भक्ती पाहून मी पार कोसळून गेलो. चांगुलपणा नावालाही शिल्लक राहिला नाही, कलियुगात हे असंच चालायचं,किंवा एकतर्फी प्रेमातून प्रेयसीवर अ‍ॅसिड फेकणार्‍याला ही व्यक्ती समोर आली तर शरमेनं आत्महत्या करायला लावेल..

(१९८९ मध्ये काश्मीरच्या हिंदूंना अतिरेकी संघटनांनी पत्रके वाटून - खोऱ्यातून बाहेर जा - अशी ताकीद दिली व त्या वेळी हजारोंच्या संख्येने काश्मिरी हिंदू खोऱ्यातले पिढ्यांपिढ्यांचे त्यांचे घरदार सोडून जम्मू व दिल्ली ला निघून गेले. हा एक प्रकारचा होलोकास्टच त्यांनी अनुभवला................ वाचा २० वर्ष - विस्थापित काश्मिरी हिंदू – भाग १)

नाट्यगृहातील स्टेजचा पडदा हळूहळू खाली पडू लागला आणि संपूर्ण भारताची धडकन ठरलेल्या मालविकाच्या मादक नृत्य अदा आता परत कधी पाहता येतील या विचाराने निराश होत असलेल्या आणि अजूनही थिरकतच असलेल्या मालविकाकडे बेभान होऊन पाहणार्‍या प्रेक्षकांनी टाळ्यांचा अक्षरशः सहा ते सात मिनिटे सातत्याने कडकडाट केला.

दोन तास! दोन तास मालविका एका क्षणाचीही उसंत न घेता कन्टिन्युअस नाचत होती. विविध हिंदी चित्रपट गीते, काही इतर भाषिक गीते, काही नुसत्याच ट्युन्स तर शेवटी आयटेम सॉन्ग्ज!

आणि नाट्यगृहातले शेकडो डोळे पापणी लवायची असते हेही विसरून गेल्याप्रमाणे केवळ मालविकावर रोखलेले होते.

मालविका जैन!

"तुला माहितीये मी काय आणि कशाबद्दल म्हणतोय ते!" राहुलने सुहासकडे रोखून पहात विचारलं. तसा सुहास सटपटलाच.
"तू कशाबद्दल म्हणतोयेस मला नाही कळत!" -सुहास नजर चुकवत बोलला.
"मग नजर चुकवत का बोलतोयेस?" -राहुल्याचा स्ट्रेट ड्राईव्ह!
"बघ राहुल, मी नजर चुकवत बोलायचा प्रश्न नाहीये! तू स्पष्ट बोलल्याशिवाय मला कसं कळेल की तू कशाच्या बाबतीत बोलतोयेस?" -सुहास.