ह्या आधीचे..........
राजाराम सीताराम एक...... प्रवेश
राजाराम सीताराम........ पुढचे चार दिवस
सुरवातीचे दिवस – भाग १
सुरवातीचे दिवस – भाग २
आयएमएतले दिवस - भाग १
………….. मी, जिसी आकाश काशिनाथ शिरगावकर, डोंबिवलीचा राहणारा.
भाऊकाकांनी लिहिलेली ही कथा मी फक्त इथे प्रकाशित करत आहे.
डिसेंबरच्या ऐन थंडीची रात्र; तुरळक वस्तीच्या खेड्याचा आसमंत. निर्मनुष्य टोकाला असलेल्या रेल्वे स्टेशनचा परिसर. आकाशाला न पेलणार धुकं सर्वत्र पसरत होतं.
गोरठून निष्प्राण झालेले लांबचलांब रूळ; अधलल्या-मधल्या तुरळक भागी, पोलादी चमक दाखवत होते. फलाटाच्या
जवळच्या केबिन मधला पिंवळसर प्रकाश -- आसमंतातील जिवंतपणाचा एक पुरावा मात्रच !
साडेसाती-- एक कथा
डिसेंबरच्या ऐन थंडीची रात्र; तुरळक वस्तीच्या खेड्याचा आसमंत. निर्मनुष्य टोकाला असलेल्या रेल्वे स्टेशनचा परिसर. आकाशाला न पेलणार धुकं सर्वत्र पसरत होतं. गोरठून निष्प्राण झालेले लांबचलांब रूळ; अधलल्या-मधल्या तुरळक भागी, पोलादी चमक दाखवत होते. फलाटाच्या
"हनुमंत अमुची कुळवल्ली, राम मंडपा वेला गेली ,श्रीराम भक्तीने फळली, रामदास बोलिया नामे"
पहाटेच्या पवित्र वातावरणात कल्याणाची काकड आरती संपत आलेली असते. समर्थांना जाग येते. कल्याणाचा खणखणीत आवाज कानावर येतो " अमुचे कुळी हनुमंत, हनुमंत अमुचे कुलदैवत, तयावीण अमुचा परमार्थ सिद्धी ते न पावे"
समर्थ उठून बसतात , क्षणभर डोळे मिटून रामाच आणि हनुमंताच स्मरण करतात.
स्मिताली,
कालची तुझी भेट आठवली की अजुनही नजरेसमोर तो प्रसंग उभा रहातो.
तुफानी पाउस.. आगदी एखाद्या गुन्हेगाराला पोलीसांनी झोडपुन काढावा तसा, आख्या शहराला झोडपत सुटलेला पाउस, त्यात कार्पोरेशनच्या कृपेमुळे तृप्त होऊन तुडुंब भरुन वहाणारी गटारं. मला आठवतयं तु माझ्या या उपमांमुळे खळाळुन हसली होतीस, पण मला दुसरी उपमा वेळेवर सुचलीच नाही त्याला मी काय करणार ? माझी जगाकडे पहाण्याची नजरच जरा उपहासपुर्ण आहे हे खरं.
मी गार्गी, माझ्या संसाराची चौकट चार चौघंसारखीच, नवरा विजय, मुलगा अक्षय आणि मुलगी अनया.या संसारातच माझ विश्व..समाधान आणि आनंद...........पण एक क्षण असा माझ्या आयुष्यात येईल अस कधीच वाटलं नव्हतं.....
मॅनेजर सॉलीड गोंधळला होता. राणे चमकले, तसेच गर्रकन पुन्हा मागे वळले आणि आरामखुर्चीकडे आले. त्या प्रेताकडे पुन्हा एकदा पाहताना यावेळेस मात्र त्यांना ते जाणवलं. त्यांनी काहीतरी पाहीलं होतं. आरामखुर्चीचा आपण बसतो तो तळ आणि हात टेकवायची लाकडी पट्टी या दोन्हीच्या मध्ये एक कागदाचा बोळा अडकलेला होता. राणेंनी उत्साहाने तो बोळा सोडवून घेतला....
बहुतेक एखाद्या जुन्या वर्तमानपत्राचा तुकडा होता तो. त्यावर लालसर शाईने (की रक्ताने) वेड्या वाकड्या अक्षरात लिहीले होते...
"तो परत आलाय...., मला खात्री आहे!"
आता पुढे....
"मला खात्री आहे..., देव जेव्हा नशिब वाटत होता तेव्हा मी नक्कीच कुठल्यातरी टेंडरचं कॉस्टींग काढत असणार......................!"
"ए सुकु... चल ना कुठेतरी जावु या विकेंडला. जाम कंटाळा आलाय रे. कित्येक महिन्यात आपण कुठे गेलोच नाही आहोत. चल दोन दिवस कुठेतरी शांत ठिकाणी जावून निवांतपणे राहू या!"
"ठिक आहे, पण तुला रजा मिळेल का शनिवारची? नाहीतर नेहमीप्रमाणे तुझा बॉस आपल्या प्लानींगवर पाणी फिरवणार. (खरेतर गेल्या तीन वर्षात असे फक्त एकदाच घडले होते, कारण मुळातच मी फक्त दोनदा तिला बाहेर घेवुन गेलो होतो फिरायला)"
मी पुस्तकातून डोके न काढताच शैलीला विचारले.
गावात बलात्काराची घटना घडली.
आरोपी फरार होता.
जनमानस संतप्त होते.
पोलीस ठाण्यावर मोर्चा काढण्यात आला.
पोलिसांची लोकां प्रती सहानुभूती होतीच. कठोर कारवाईचे आश्वासन मिळाले.
जाणकारांच्या मते कितीही कठोर कारवाई झाली, तरीही आरोपीला जास्तीत जास्त सात वर्षे शिक्षा होणार होती.
काय! फक्त सात वर्षे?
अशांना तर भर चौकात ठेचून काढायला हवे. लोकांचे मत पडले.
दूस-याच दिवशी गावा जवळील शिवारात आरोपीचा मृतदेह सापडला.
प्रार्थमिक चौकशी नंतर आरोपीला लाठया, काठया आणि दगडांनी ठेचून मारण्यात आल्याचा निष्कर्ष काढण्यात आला.
घटना स्थळी कुणीही सापडले नव्हते.
अज्ञात व्यक्तीं विरुद्ध गुन्हा दाखल करण्यात आला.
