विष बीज ते दुहीचे
खोल मनात रुजले
ओल्या भूमीत नवीन
बळ घेवून उठले
हाती दगड पेलले
रान डोळ्यात पेटले
मित्र मनातील सारे
शत्रू क्षणातच झाले
मत पेटीच्या पिकाचे
राजे गालात हसले
पडू आलेल्या खुर्चीस
टेकू चार ते लागले
प्रेम हवे जगण्याला
द्वेष हवा असे का रे ?
भीतीमध्ये गाडलेल्या
भूता मृत्यू नसे का रे ?
जात धर्म पंथ मग
वर्ण भाषा वंश आदी
रावणाची मुंडकी ही
नच संपणार कधी !
https://www.maayboli.com/node/64166 भाग 1
फाईट म्हणजे एक पर्व असत... फाईट डीक्लेयर झाली कि मुलांची वजनं तपासा मग वेट गृप पहा ... बोर्डर लाईनला असली मुलं तर त्यांना आधीच्या वेट गृपमध्ये आणायचा प्रयत्न करा...पण उपासमार बिलकूल नाही... अटलिस्ट वजन वाढणार नाही याकडे लक्ष ठेवा. आम्ही कायमच वजनामुळे आमच्यापेक्षा बऱ्याच मोठ्या मुलीच्या समोर येतो.
https://www.maayboli.com/node/64167 भाग 2
दंगल चित्रपटाच्या निमित्ताने एका ग्रुपवर चर्चा झाली, ‘मुलांना त्यांच्या मर्जी विरुद्ध एखाद्या गोष्टी साठी पुश कराव का ?’ त्यावर माझं म्हणन होत ,”हो, सुरवातीला कराव लागतच, त्यानंतर जर नाहीच लागली आवड तर द्याव सोडून “ यात अनन्याच उदाहरण आलं नी सगळ्या जुन्या आठवणी निघाल्या
दंगलच्या निमित्ताने काय काय धागे काढता येतील?
जरा आपल्या स्मरणशक्तीवर जोर द्या! दृश्ये आठवा!
आणि दंगलच्या निमित्ताने काय काय धागे काढता येतील ते सुचवा.
उदा:
१. दंगलच्या निमित्ताने ....मुलगा व्हावा म्हणुन:
(जे उपाय दंगल चित्रपटात दाखवल्या गेले, त्यांचे वर्णन, तुमचे याबाबत काय विचार आहेत?
आणि खाली पोलः)
१. मला फक्त मुलगेच आहेत, मी किंवा माझ्या जीवनसाथीने वरील पैकी कोणताच उपाय केला नाही.
२. मला फक्त मुलगेच आहेत मी किंवा माझ्या जीवनसाथीने वरिल पैकी किमान एक तरी उपाय केला आहे.
३. मला अद्याप अपत्य नाही आणि माझा किंवा माझ्या जीवनसाथीचा.......
चित्रपटात भ्रष्ट सरकारी यंत्रणा आणि उदासीन किंवा माज आलेले सरकारी अधिकारी दाखवले जाणे काही नवीन नाही. विविधतेने नटलेल्या भारताची कित्येक रुपे आहेत आणि त्यातील जे रूप पडद्यावर दाखवायचे आहे ते साकारायचा पुर्ण अधिकार एखाद्या दिग्दर्शकाला आहे. पण तेच एखादा चित्रपट सत्य घटनेवर आधारीत असतो तेव्हा मात्र संबंधित व्यक्तींबद्दल चुकीचे चित्रण करणे अयोग्य आहे असे मला वाटते. मुख्यत्वे अश्या चित्रपटातून भारताची काय इमेज आपण जगासमोर ठेवतो आहे याचे भान जरूर पाहिजे. चित्रपटाचे बॅनर जेवढे मोठे तेवढे हे भान अधिक ठेवायला हवे. कारण अश्यावेळी चित्रपट जास्तीत जास्त लोकांपर्यंत पोहोचतो.
शहरात वांशिक दंगली उसळल्या आहेत. त्यातल्या त्यात मुलींच्या शाळेत ते लोक येणार नाहीत अशी आशा
असल्याने काहि पालक मुलींना शाळेतच थांबायला सांगतात. पण ते शाळेतही येतात, शस्त्रे परजत, दरवाज्याबाहेर त्यांचा नाच सुरु होतो. शाळेतली भेदरलेली शिक्षिका सगळ्या मुलींना एका खोलीत एकत्र करते. चर्चचा फ़ादर तिला सांगतो, त्यांना जे हवेय ते कर. पण ती ऐकत नाही.
ती मुलींना समजावते, ते तूमच्याकडे आयडेंटींटी कार्ड मागतील. मग दोन गट केले जातील. थोडावेळ शांतता, मग दोन चार मुली पुढे येतात आणि म्हणतात, मी पुढे व्हायला तयार आहेत, मग सगळ्याजणी म्हणतात, आपण सगळ्या बहिणी आहोत, जे काय व्हायचे ते सगळ्यांचेच होईल.
तो नेहमी रात्रीच लिहायला बसायचा. लिहीताना अडलंच कुठे तर मग पहात बसायचा खिडकीतून समोरच्या लॅंपपोस्टाकडे. मग त्या लॅंपपोस्टाचा पिवळा आणि त्याच्या टेबललॅंपमधल्या सीएफेलचा पांढरा मिळून एक फिकट पिवळा जो रंग त्याच्या टेबलवर खेळत असे त्यावर तो परत एकदा लिहू लागे विनासायास.
"गोव्याहून तुझ्यासाठी काय आणू? " माझा हा प्रश्न आमच्या नातेवाईकांना, परिचितांना एव्हाना तोंडपाठ झाला होता.
आयुष्यातील पहिलीवहिली शाळेची लांब पल्ल्याची सहल. माझा उत्साह नुसता ओसंडून वाहत होता. जो भेटेल त्याला ह्या आगामी गोवा सहलीचे इत्यंभूत वार्ताकथन होत होते. आम्ही काय काय स्थळे पाहणार, कोणकोणत्या बीचवर जाणार, कसा प्रवास करणार.... एक ना दोन! आणि सर्व स्वयंस्फूर्त माहितीची गाडी "तुझ्यासाठी काय आणू? " ह्या प्रश्नावर येऊन थांबायची.
''ए बच्ची, अंदर जा, अंदर जा....''
माझ्या बालमूर्तीला उद्देशून लॉजचा मॅनेजर खेकसला तशी मी घाबरून त्या जुनाट लॉजच्या लाकडी दरवाज्यातून आत स्वागतकक्षात गेले आणि आईला घट्ट बिलगून बसले. बाहेर जोरजोरात कानडी भाषेतील घोषणा ऐकू येत होत्या. सकाळच्या रम्य, शांत प्रहरी त्या घोषणांचा असंतुष्ट सूर वातावरण ढवळून काढत होता.
