निवडुंग

आज पुन्हा एकदा,
तुझी खूप आठवण आली.

आशेचा एक छोटासा किरण,
आज पुन्हा एकदा,
क्षितिजावर उजळत राहिला.

क्षणार्धात झरझर सरकत गेलं,
डोळ्यांपुढे आयुष्य,
पांढरपेशा सरधोपट जगण्याला,
तुझी अदृश्य जांभळी किनार,
कायमच सोबत करत होती.

तुझ्या काळ्याभोर डोळ्यांतला चंद्र,
अजूनही घालत होता साकडं,
ग्रहणापासून सुटण्याचं.
अन माझे निस्तेज डोळे,
त्याला तेजवायचं त्राण नसल्याची,
असहाय्य कबुली देत.

खरंच, नाही का?
तुझा चंद्रच वेगळा,
त्याचं तेजही वेगळंच.

पण तरीही,
आज पुन्हा एकदा,
तुझी खूप भरभरून आठवण आली.

आशेचा एक छोटासा किरण,
आज पुन्हा एकदा,
क्षितिजावर उजळायच्या प्रयत्नात,

समांतर जिणे सांधण्या पाहतो मी,
जगावेगळे मागणे मागतो मी.

बरसता तुफानी सरी श्रावणाच्या,
फुले दोन, केशी तुझ्या, माळतो मी.

निरोपास आतच अडे पापण्यांच्या,
तुझी आसवे दोन, सांभाळतो मी.

धुसर होत जाता खुणा भाळण्याच्या,
गुरफटून अंधार कवटाळतो मी.

तुझ्या अंगणी पारिजाता पखरण्या,
धुमारे तटी आज जोपासतो मी.

उणे अधिक की अधिक होते उणे, हेच,
गणित रोज सोडायला टाळतो मी.

अताशा पडूनी किती पीळ जीवा,
सुतासारखा का सरळ वागतो मी?

खुणा सोबतीच्या हरवल्या कधीच्या,
पुरावे निरर्थकच धुंडाळतो मी..

पहिलाच प्रयत्न आहे, सांभाळून घ्यावे. काही चुकलं असेल तर, मार्गदर्शनाची अपेक्षा!
===================================================

चांदणे आहे खरे की भास नुसता?
पैंजणी पाऊल की आभास नुसता?

निसटली नाती, अडकले शब्द ओठी,
भावनांचा काय अट्टाहास नुसता?

चोर बनले साव, मांडत डाव खोटे,
प्राक्तनी मीरा, तुझा, उपहास नुसता..

रात्र आली पोटुशी, ही दु:ख लपवत,
रोज सोशीला कळांचा, त्रास नुसता..

मागता इच्छामरण मी, हसत त्याने,
जीवनाचा काचला गळफास नुसता..

अपनी मर्जीसे, कहाँ अपने सफर के हम हैं,
रुख हवाओंका जिधर का है, उधर के हम हैं..

वारं बदललं. आयुष्याचे मार्गही बदलायला लागलेत. आणि मुक्काम?

मुक्काम.. हं..

आज नको उद्या करू म्हणत कितीही लांबणीवर टाकत राहिलं तरी तो दिवस उजाडलाच. शेवटचा दिवस, मुक्काम हलवावाच लागणार म्हणून नाइलाजाने का होईना तो उठला. अनिच्छेनेच सर्व काही पसारा गोळा करायला सुरूवात केली. स्वत:च्या नकळत आवराआवर. मन कुठेतरी दूर भरकटलेलं, आणि हात यांत्रिकपणे चालत राहिलेले..

प्रेरणा:
http://www.maayboli.com/node/27195
http://www.maayboli.com/node/27262
http://www.maayboli.com/node/27270
http://www.maayboli.com/node/27277
--------------------------------------------------

मी कच्च्या केळ्यासारखा द्वाड,
अन् तू धारोष्ण दुधासारखी,
फेसाळणारी,
शुभ्र, नितळ, उबदार..

तुझ्या मखमली कायेच्या विरहात,
खुंटीला टांगलेला जीव,
पिकून पडला चित्री पिवळाजर्द..
तू मात्र शेकोटीचे असह्य चटके सोसत,
माझ्यावरचं सर्व प्रेम एकवटून,
दाट सायेत मूक कबुली देत..

तुझं उतू जाणारं प्रेम पाहिलं,
अन् माझी कितीही सालवटं निघत,
काळजाचे तुकडे पडले,
तरी हसत राहिलो मी,

लहानपणी खूप हसलो की आई म्हणायची,
अरे बास आता,
जास्त नको हसू,
नाहीतर रडशील नंतर..

आताशा रोज खूप हसायचा
सराव करून घेतोय..
काय माहीत एखाद्या असह्य रात्री,
तिचे बोल खरे ठरले तर?

बागेश्रीबाईंची क्षमा मागून..
मूळ कविता इथे आहे - http://www.maayboli.com/node/27186
वर्षा_म - शीर्षक सुचवल्याबद्दल खूप आभार..

इतक्या झोकांड्या
खाऊनही, उभाच राहतोस..
कित्येकदा ठेचाळतोस,
धरपडतोस,
तरफडतोस,
पण, पुन्हा उभाच!

काल रात्री तुफान पाऊस पडला इथे.

खिडकीच्या आतून,
तावदानावरचे ओघळलेले थेंब पाहताना,
काहीतरी जळत होतं खोलवर.

तुझ्यासारखं चिंब भिजावसं वाटलं अनेकदा.
पण त्याची राख होऊ द्यायला,
धजावलं नाही मन.

नकळत खिडकी उघडली तेव्हा,
दोन चार थेंब,
ओघळलेच हातावर.
कसल्याश्या तंद्रीतून चटकन भानावर आणत.

नाही म्हटलं तरी,
खिडकी बंद करणं,
एवढंच हातात होतं मग.

तो मात्र कोसळत राहिला रात्रभर..