आज एकच बिटरुट शिल्लक होते. त्याला सत्कारणी लावायला आज त्याची चटणी केली. लेकही आवडीने खाते ही चटणी त्यामुळे बिटरुट आणि मी दोन्ही भरुन पावतो 
भारतीय संगीतशास्त्राचे जीर्णोद्धारक - पं विष्णु नारायण भातखंडे
सटवाईने कुणाच्या कपाळी काय लिहीलं असेल काही सांगता येत नाही. आता हेच बघा ना! मला पाऊस आवडतो पण बाल्कनी सोडून पावसात मला जाता येत नाही. आणि या दोघांचं पावसाशी अजिबातच सख्य नाही तरी त्यांची मात्र पावसात भिजण्यातून सुटका नाही. रोजंदारीवर जगणाऱ्याला चॉईस असतोच कुठे?
वाईट वाटलं तरी माझ्या पंखात कुठे बळ होते मदत करण्याइतके.
आजही पाऊस कोसळत होता. “आजही भिजणार बिचारे!”, मन उद्गारले
पण आजचा दिवस मात्र वेगळा होता. आता पावसात भिजायची गरजच उरली नव्हती. कॅट सॅकमधे एकमेकांना बिलगून बसलेले ते दोघे आज त्यांच्या हक्काच्या घरी चालले होते.
हमुनाप्त्राच्या वाळवंटातली ती एक रम्य संध्याकाळ होती. नुकतेच ममीच्या तावडीतून सुटून रिक आणि इव्ही पिरॅमिडातला खजिना उंटांवर लादून संसाराची स्वप्ने पाहत चालले होते.
'अंत: अस्ति प्रारंभ:*' इम्होतेपने मरताना म्हटलेले वाक्य अजूनही इव्हीच्या मनात घोळत होते. 'काय झाले?' रिकने विचारले. 'तो काही आता परत यायचा नाही.' तिचा चिंताक्रांत चेहरा पाहून रिकने तिला धीर दिला.
तीघे मजेमजेने गाणे गात सहलीला निघाले होत-चोलीके पीछे क्या है…. चुनरीके नीचे क्या है. खिदळत, एक्मेकांबरोबर हास्यविनोद करत त्या सुंदर, नितळ डोंगरमाथ्यावर जरा विसावले. एकाने उत्साहाने जागेवरच जॉगिंग सुरु केली तर दुसरा आकंठ रसपान करु लागला. तो जरा विसावला.
इतक्यात कर्णभेदी किंकाळी ऐकू आली व पूर्वजांनी सातत्याने वॉर्निंग दिलेली ती भयानक ‘चिमूट’’ दिसली.
उंच डोंगरावरचे ते दृष्य पाहून तिघे सैरावैरा पळू लागले. त्याने रस्त्याकडे (खरे तर खोल दरीकडे )धाव घेतली.
समुद्राने वेढलेलं, एक चिंचोळ्या साकवाने किनार्‍याला जोडलेलं डोगराळ बेट. स्तब्ध घनदाट जंगलाने आच्छादलेलं. तिरिप जमिनीवर पोहोचणार नाही असं निबिड. मधोमध अंगाफांद्यांनी बहरलेला डेरेदार वृक्ष, त्याच्या काही फांद्या खोडाला चिकटलेल्या. सापासारखे वाटोळे फेर धरत धरणीत सामावलेल्या. समुद्राची गाज आहे, पण.. वारा तर सोडाच तिकडची हवा इतकी कुंद की श्वास जड व्हावा.
त्या रात्री रुपेरी प्रकाशात वाळूवर तीन जणांच्या पावलाचे ठसे. दोन जंगलात जाणारे आणि एकच परत येणारा, तिचा.
-
-
-
नाव वाचून काहींना वाटेल काहीतरी हटके बघायला मिळणार इथे. तर तस काही नाहीये. हे तमिळ नाव आहे. Thengai refers to Coconut, Paal means Milk and Sadam denotes rice. म्हणजे कोकोनट मिल्क राईस आणि आपल्या नारळीभाताचा सख्खा चुलत भाऊ. तुम्ही याला मखमली पुलाव पण म्हणू शकता टेक्ष्चरमुळे.
पदार्थ कॉमन आहे म्हणून जरा नाव वेगळं शोधावं म्हंटलं. संयोजकांच्या 'जुनी कढई नवी उपमा' या घोषणेचा परिणाम असावा बहुदा
जंगलातले उंच वयोपरत्त्वे वठलेले झाड. मुळावर उठलेल्या वडवानला थोपवत अजुनतरी ताठ. इथल्या प्रजातींचे जैववैविध्य जपले, मूळच्या आणि नंतर रुजलेल्या; आता इथल्याच झालेल्या जाती जपल्या म्हणून सुबत्ता होती, पूर्वसुरींचा वसाच! पण टोलेजंग इमारती बांधणार्‍यांना त्याचं काय? एकाच साच्यातले पांढरे ठोकळे जोपासायचे, अफरातफर, सग्यासोयर्‍यांना कंत्राटं आणि नटलेलं जंगल उध्वस्त! सीमेवर भिंत उभारुन वारा थोपवायच्या, पूर्वीचं वैभव दाखवायच्या वल्गना!
वठलेल्या झाडावर हल्ला सोपाच, शकले उडू लागली आणि सार्‍या जंगलाचेच अवसान गळाले.
छोट्या घराकडे निघाला होता. खिशातून दोन नाईसची बिस्किटं बाहेर काढत असतानाच त्याला रस्त्याच्या बाजूला मातीच्या ढेकळांत एका पिवळ्या तुकड्याभोवती जमलेले मुंगळे दिसले.
'अरेच्चा! काल इथे आपली लिमलेटची गोळी पडली तिचा तुकडा दिसतोय. मस्त मेजवानी सुरुये!'
छोट्यानं बिस्किटं तोंडात कोंबली आणि खाली बसून तो मुंगळ्यांचं निरीक्षण करू लागला.
बिस्किटं तोंडात कोंबताना अर्धी खाली सांडली याचीही त्याला फिकीर नव्हती.
डिस्क्लेमर: पक्के चहाबाज असाल तर या शिर्षकातला 'टी' तुम्ही वाचू नका . फुल चहाचे अपभ्रंश करुन लिहीलेल्या शब्दातल्या 'चा' कडेही तुम्ही बघू नका. पण एक वेगळ्या स्वादाचे पेय म्हणून एकदा तरी नक्की करुन बघा. करायलाही फार कष्ट नाहीत.
चला मग करुन बघुया हे दोन चहा
१) गोकर्ण फुलाचा चहा आणि २) जास्वंद फुलाचा चहा
प्रचि:
