नमस्कार मायबोलीकर,
२०१७ नंतर मधल्या पाच वर्षांच्या विश्रांती नंतर आपण गेल्यावर्षी वर्षा विहार पुन्हा उत्साहात साजरा केला.
यंदाही दणक्यात होऊन जाऊद्यात मग वर्षाविहार. काय म्हणता?
ववि समस्त मायबोलीकरांचा आहे, नवीन काय जुने काय!
यंदाच्या ववित जुने नवे मिळून दंगा करुया. पण त्यासाठी उत्साहाने भरलेली टीम पण लागेल. पुण्यातली टीम तयार झालेय. मुंबई टीम संयोजकांची वाट बघतेय. जुजा लोक्स म्हणजे जुने जाणते संयोजक हो, आहेतच मार्गदर्शन करायला.
आता विचारमंथन नको की तळ्यात मळ्यातले घुटमळणे नको.
घनश्याम सुंदरा श्रीधरा अरुणोदय झाला |
उठि लवकरि वनमाळी उदयाचळी मित्र आला ||
शाळेची सहल जाणार म्हणून तो खूप आनंदी होता. त्याने कधी नव्हे ते आदल्या रात्रीच सगळी तयारी करून ठेवली होती. परंतु सकाळी सूर्याचा पहिला किरण जमिनीवर पडताच... कर्णकर्कश आवाजात गजर वाजायला सुरुवात झाली.
"अरे दिनू अरे एss बाळा उठायचं नाही का तुला? आज सहल आहे ना!" आईने पांघरूण काढत विचारलं.
"पाच मिनिटं झोपूदे गं"
"पाच पाच करत पंधरा मिनिटं झाली. आता उठतोयस की पंखा बंद करु?"
यावरही त्याने फक्त "हुम्म्म!" म्हणत कुस तेव्हढी बदलली.
मायबोलीकरांनो आजचा विषय आहे 'खेळाचे साहित्य'. लहानपणापासूनच निरनिराळ्या खेळांनी आपले मनोरंजन करण्यामध्ये आणि आपले स्वास्थ्य चांगले राखण्यामध्ये खूप मोठा हातभार लावलेला असतो. कधी कधी आपण स्वतः जरी खेळ खेळत नसलो तरीही तो खेळ दुसऱ्यांना खेळताना बघूनसुद्धा आपल्याला आनंद आणि समाधान मिळत असते. अशाच या खेळांच्या साहित्याचे प्रकाशचित्र तुम्हाला या झब्बूच्या धाग्यासाठी द्यायचे आहे. चला तर मग, उत्सवाच्या या शेवटच्या विषयासाठीसुद्धा भरघोस प्रतिसाद येउद्या.
बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले....
त्याने तिला बघून न बघितल्यासारखे केलेही पण सभोवताल दरवळणारा गंध त्याला अगदी स्वर्गसुखाची आठवण करून देत होता आणि न रहावून त्याची नजर तिच्याकडेच वळत होती. आतापर्यंत कितीतरी सुखाचे क्षण तिच्याचमुळे त्याच्या आयुष्यात आले होते ते तो विसरू शकत नव्हता.
गेले चार महिने त्याने कटाक्षाने पथ्य पाळले होते. पण आता बास! किती मन मारायचे!
शाळेची सहल जाणार म्हणून तो खूप आनंदी होता. त्याने कधी नव्हे ते आदल्या रात्रीच सगळी तयारी करून ठेवली होती. परंतु सकाळी सूर्याचा पहिला किरण जमिनीवर पडताच... त्याने सर्वकाही पुन्हा चार्जिंगला लावले. गेल्यावेळेस अचानक सहल जाणे रहित झाल्याने सर्वच बेत फसले होते. म्हणून आता कुठलीच रिस्क नको होती. सर्व काही वेळेवर आणि वेळेनुसार घडणे ह्यावरच सर्वकाही अवलंबून होते. अन्यथा उद्या ह्या वेळेला त्याचं इतरांसाठी असलेले अस्तित्व शून्य होणार ह्याची त्याला खात्री होतीच.
मायबोलीकरांनो, पिकनिकसाठी ठिकाण निवडताना समुद्रकिनारा हा नेहमी प्राधान्यक्रमात वर असतो. समुद्रकिनारी वाळूमध्ये आरामात बसून अथांग महासागर बघणे, तेथील आसमंतात दिसणाऱ्या सूर्यास्ताच्यावेळीच्या रंगछटा, त्या सागरातून प्रवास करणारी होडी हे सर्व बघितले तर सुट्टीचे सार्थक झाल्यासारखे वाटते. याच समुद्रकिनाऱ्याविषयी या झब्बूसाठी तुम्हाला प्रकाशचित्रे द्यायची आहेत.
तर चालू करा एक से बढकर एक प्रकाशचित्रे द्यायला.
बाकीचे अजून आले नव्हते, गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले.
त्याच्या भांडखोर, बोलाचाल बंद शेजाऱ्यांची तन्वी. एकाच शाळेत ती दहावीत आणि तो पाचवीत.
दुपारी सहलीतली बाकी मुलं जेवायला गेल्यावर तो नदीकाठी सेल्फी काढत होता. अचानक पाय घसरून तो पाण्यात पडला. नाकातोंडात पाणी गेलंच होतं तेवढ्यात "ए बावळट ss" ओरडत कोणीतरी उडी मारुन त्याला बाहेर काढलं. डोळे उघडले तर समोर तन्वी! "आता सेल्फी काढायला गेलास ना, तर फोन फेकून देईन तुझा." रागाने म्हणून ती जेवायला निघून गेली.
