हा रस्ता अटळ आहे !
अन्नाशिवाय, कपड्याशिवाय
ज्ञानाशिवाय, मानाशिवाय
कुडकुडणारे हे जीव
पाहू नको, डोळे शिव !
नको पाहू जिणे भकास,
ऐन रात्री होतील भास
छातीमधे अडेल श्वास,
विसर यांना दाब कढ
माझ्या मना बन दगड !
हा रस्ता अटळ आहे !
ऐकू नको हा आक्रोश
तुझ्या गळ्याला पडेल शोष
कानांवरती हात धर
त्यांतूनही येतील स्वर
म्हणून म्हणतो ओत शिसे
संभाळ, संभाळ, लागेल पिसे !
रडणा-या रडशील किती ?
झुरणा-या झुरशील किती ?
पिचणा-या पिचशील किती ?
ऐकू नको असला टाहो
माझ्या मना दगड हो !
हा रस्ता अटळ आहे !
येथेच असतात निशाचर
जागोजाग रस्त्यावर
असतात नाचत काळोखात;
हसतात विचकून काळे दात
’माझं एक स्वप्न आहे’ मराठी किशोरवयीन मुला-मुलींनी नववर्षाचा संकल्प म्हणून गाण्यासाठी स्फुर्तीदायक गाणे. हे गाणे स्टेजवरही ’परफ़ॉर्म’ करता येईल. नुसते गाऊन किंवा नाचत-गातसुद्धा. बच्चाकंपनीला भेट म्हणूनसुद्धा आपण हे गाणे पाठवू शकता.
देव काकांचा हिवाळी अंक
शब्दगाऽऽरवा २०१०: प्रकाशित झाला त्यात दिलेली ही कविता.
स्पंदनात घुमते मुरली
दरवळतो ऋतू एकांती
ना चौकट याला... कसली
ही कुठली दुनिया असली?
लडिवाळ दिशा बोलती
फुलपान सवे गुणगुणती
ही कसली भाषा... इथली?
ही कुठली दुनिया असली?
हा कसला अजब जिव्हाळा?
मन फुलते; पाणी डोळा
ही ओढ कशी... आगळी?
ही कुठली दुनिया असली?
~श्यामली
अश्रू जाऊ देत वाहून
या पानावरच्या थेंबांसारखे..
..ओलावा मात्र जपून ठेव.
अद्भुतरस! नवल, आश्चर्य, अहोऽभाव, चमत्कृती, विस्मय यांच्या विलक्षण छटा दाखविणारा, गूढत्वाकडे प्रवास करणारा, कल्पनाशक्तीला अफाट वाव देणारा हा रस. भव्यदिव्यतेचे, आकलनाच्या पलीकडील जगताचे केवळ संकेत देऊन उर्वरित प्रतिमाचित्र पूर्ण करण्याचे काम आपल्या कल्पकतेवर सोडणारा, ज्ञातापासून अज्ञाताकडे जाताना उमटणार्‍या भावभावनांचा आस्वाद घेणारा हा रस.
खळाळत्या पाण्यात या जीव अडकला
माझे मना सांग आता कळाले का तूला?
(एखादी नविन कविता सूचत असताना आपल्याल सुध्दा असच वाटत असणार)
सार बाजूला पडदा मधला
धीर येथवर बराच धरला
वाट पहाया लावू नको ग
पुन्हा जगू दे माझा मजला...
नव्हतीस तू, तरिही होते
सूर्य-चंद्र अन तारे-वारे
आलीस तू अन स्तब्ध जाहले
जणू जागेवर विश्वच सारे
भूल तुझी ही दूर सरू दे
पुन्हा चालू दे माझा मजला...
आलीस तू ओठांवर अलगद
विसरून गेलो टोच जगाची
पुन्हा होतसे भेट नव्याने
जुनी, सखे ग तुझी नी माझी
आलिंगन दे मुक्त मनाने
पूर्ण फुलू दे आता मजला...
सखी
सावळ गालावरी उमलली प्राजक्तासम मृदू फुले
नभि नक्षत्रे जशी उगवली मुखावरी ते हास्य खुले
सावळ तरिही सतेज कांती जाईची जणु वेल झुले
पदन्यास तो दिसे मनोरम रसिकाला करतोच खुळे
रेखिव भिवई किंचित उडवुन नजरेला ती नजर मिळे
हृदयी वाजे सतार झिणझिण नजर फिरूनी तेथ खिळे
मनी उमटती शब्द कितितरी ओठावरती अडखळले
विलग अधर होताच तरी ते नि:श्वासी संपुन गेले
