कविता

पाश

Submitted by चातक on 15 May, 2011 - 12:28

***
सोडुनी आलो दुरवर येथे
नाही मुल्य भावनांस जेथे

काळानेच साधिला डाव हा सारा
सुटला सर्व तो नात्यांचा पसारा
मंद गती ती स्मृतिभ्रंशाची
कारण त्यांस इथली संस्कृती
दोष न दिसे तिचा ही तसा
जोपासली मी तिजं मनातुन येथे..
नाही मुल्य भावनांस जेथे
सोडुनी आलो, दुरवर येथे

वाटे मजला अता यावे परतुनी
कळेना कसा हा भाव आटला
संवेदनांना आतला मार्ग दाखविला
पैशांसाठी पैश्यानेच देश सोडविला
'स्नेह भाव' असे दर्शन न मिळे
जगती माणसे अर्थालाच येथे...
नाही मुल्य भावनांस जेथे
सोडुनी आलो, दुरवर येथे

मोडुनी करार झुगारुन ही बंधने
पुन्हा चारही ॠतुंना बिलगेन मी
मुक्त होउनी या 'मोह पाशा'तुन

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

तू कितीही नाही म्हणालीस तरी...

Posted
13 वर्ष ago
शेवटचा प्रतिसाद
13 वर्ष ago

तू कितीही नाही म्हणालीस
तरी...
माझ्या डोळ्यांत तूच आहेस
डोळे उघडे ठेवू की बंद करू
एवढाच एक पेच आहे

बंद केले,
तर साहेबाचं संकट आहे
उघडे ठेवले -
तर तुझ्याशी प्रतारणा आहे

साहेबाचं संकट ओढावायचं
की डुलकीशी प्रतारणा करायची
एवढाच एक पेच आहे

बाकी,
माझ्या डोळ्यांत तूच आहेस...

प्रकार: 

कवीला कधीच विचारू नये...

Submitted by आनंदयात्री on 8 May, 2011 - 10:30

कवीला कधीच विचारू नये - ही कविता कशी सुचली?
त्यालाही हे माहित नसतं की कुठली वेदना कधी प्रसवली?
नेमकी कुठली शिवण उसवली?
असा कुठला धागा कातरला गेला आणि
ओळ विणून तयार झाली?

बाकीचे जे बोलून मोकळे करून टाकतात
ते हा शब्दात बांधत बसतो..
जुनी कहाणी जुन्या दुखण्यासारखी
पुन्हा उगाळत बसतो...
तेव्हा वाटतं, की जावं आणि हलवावं त्याला.
अशा वेळी एखादा कोरा कागद त्याच्यापुढे द्यावा
आणि समजून घ्यावं आता इथून पुढे त्याची आणि आपली वाट वेगळी...
पण कवीला कधीच विचारू नये - ही कविता कशी सुचली?

कवितेवरून कवीच्या भूतकाळाची चिकित्सा वगैरे अजिबात करू नये,
कारण तोही तेच करतोय...

गुलमोहर: 

भेट

Submitted by अ. अ. जोशी on 27 April, 2011 - 04:08

क्षितिजावर चमकलेली किनार
भेदून जाईल आरपार
या कल्पनेनेच चमकलेले मन
आठवत होते नेहमीचे क्षण...
रोज येतात दु:खे
सोनेरी किरणांना धरून
मी दिसण्याची वाट पहात
तिथेच, दारापाशी असतात बसून...
आतूर असतात कधीची
मला बिलगण्यासाठी....
रात्रीच्या सुखांचा पडदा बाजूला सारून
मीही जातो दार उघडण्यासाठी....
दार उघडताच दिसते
आसुसलेले दु:ख त्यांचे...
आणि घेतो मनातच हसून
दिवसातले... शेवटचे..!

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

पुस्तके

Submitted by मुग्धानंद on 25 April, 2011 - 04:16

२३ एप्रिल, जागतिक ग्रंथ दिन, महाकवि शेक्सपियर यांचा जन्मदिवस आणि मृत्युदिन. त्यानिमित्ताने माझी आई, प्रा. मोहीनी पिटके, ( महाकवि शेक्सपियर यांची निस्सिम भक्त) M.A.(English), B.Ed. निवृत्त प्राध्यापिका, हिने केलेली एक कविता,
!!पुस्तके!!
पुस्तके,
कपाटात, अकारविल्हे पडुन असतात,
हॉलचा गेटअप सांभाळतात,
मालकाच्या रसिकतेची साक्ष पटवितात,
पाणिनी, शेक्सपियर, बोरकर, महानोर, नेमाडे, शिव खेरा,
चेतन भगत, रसगंधा, किंवा,
आपला अलिकडचा संदिप, दासु, नलेश, आणि अरुण
सगळे सुखाने नांदत असतात.
पण कधी कधी
पुस्तकांनाही
कंटाळा येतो
निरुद्देश पडुन राहण्याचा,
ती हाक मारतात,

गुलमोहर: 

जरि धाव घेताना...

Submitted by सोनालि खैर्नार on 20 April, 2011 - 09:11

जरि धाव घेताना...

जरी धाव घेताना कष्टांची रास
मनातल्या शब्दांना का ओठांची फास

जरी मानव मी या जगी खरा अवतरलो
सत्याच्या त्या शब्दांपासुन का दुरावलो

देवा तुझिया चरणी लालची मानवाचा हात
कोण जगी नको त्याला... सुखाची रे साथ

वर्चस्व मांडण्यासाठी का माणुसकीचा घात
थोडे जीवन माझे..... व्हावी स्वार्थावर मात

माझे तुझे हे सारे इथेच राहील
एकटा तु जल्मा आला एकटाच जाशील.....

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

असंबद्ध..

Submitted by भानुप्रिया on 18 April, 2011 - 00:43

ह्या कवितेला एक premise आहे..अर्थात, सूज्ञ वाचकांच्या तो लक्षात येइलच..
आपल्या प्रतिक्रियांची वाट बघतेय..
--
आज झोपू नकोस रात्री..
म्हणजे झोपलास तरी जागासा रहा..
रात्र आळसावली की मग
दाराची चाहूल घे जरा..
कधीतरी आडनिड्या वेळी
तुझ्या अंगणात पैंजण रुणझुणतील..
दचकू नकोस तेव्हा..
हळूच नादणारी ती पावलं माझीच असतील..
तुझ्या अंगणातली शांतशी ती तुळस
थरारेल क्षणभर..
गाढ झोपलेला पाचोळाही कूस बदलेल..
रातकिड्यांच्या किरकिरेला भेदून जाईल
माझा एक रोखलेला हुंदका..
तू इतक्यात उठू नकोस..
अजून तुझ्या बागेतल्या गुलाबाशी बोलायचंय मला..
त्या फुलांचं आणि माझं नातं असं नाहीचे..

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

अपशकुन

Submitted by निवडुंग on 10 April, 2011 - 18:09

तुझ्या देव्हार्‍यातली सांजवात
काल अचानक फडफडत राहिली
माझ्या काळजाचा ठोका चुकवत..
रित्या हातांचा लगबग आडोसा
निमीषार्धात तिला सावरायला
निष्ठूर वाऱ्यापुढे हतबल होण्याआधी..

पण तुझी सांजवात केव्हाच विझली होती.
उरला होता फक्त भयाण काळामिट्ट अंधार,
चुटपुटणारं मन,
आणि जळकट तेलाचा असह्य दर्प..
खरंय..
अपशकुनच तर झाला होता..
तुझ्या देव्हार्‍यात माझा पाय जो पडला होता..

गुलमोहर: 

सुरुवात

Submitted by रामकुमार on 20 March, 2011 - 15:28

लाख जुन्या त्या सुरुवातींवर
नवी सुरुवात करावी लागेल
खूप उशीर होणापूर्वी
लगेच सुरुवात करावी लागेल!

शेतकरी मी स्वप्ने पाही
कधी न भरल्या कोठाराची
नवे कर्ज अन् जुने बियाणे
पुन्हा सुरुवात करावी लागेल!

ग्रंथही सारे कालच मिटले
फोल!रितेपण त्यांचे कळले
पण धूळ तयांवर जमण्यापूर्वी
पुन्हा सुरुवात करावी लागेल!

डावा झालो रस्ता चुकलो
उजवा होता मार्गा मुकलो
जीवन तारेवरची कसरत
पुन्हा सुरुवात करावी लागेल!

संकट येई मानवनिर्मित
नैसर्गिक वा लाटा येती
खेळ मांडण्या नवा वाळुचा
पुन्हा सुरुवात करावी लागेल!

अंतरातला देव येतसे
परत फिरूनी जाण्यासाठी
त्याच्या येण्याकरिता क्षणभर

गुलमोहर: 

आता बास्स..!

Submitted by मी मुक्ता.. on 17 March, 2011 - 10:53

आपल्या भिंगाच्या चष्म्यातून,
तुझी ती अतिचिकित्सक नजर माझ्यावर खिळवत तू म्हणालास,
लिखाणात आता तोचतोचपणा यायला लागलाय...
मग म्हटलं आता पुरेच झालं नाहीतरी..
माझ्याकडे काही गुलजा़रसारखा चिरतरुण चंद्र नाही
किंवा साहिरसारखी चिरंजिवी वेदना पण नाही..
सतत तिच चुकार-मुकार किरणं..
फुलांचे रंग..
पौर्णिमेचा समुद्र..
श्रावणातला पाऊस...
स्वप्नांचे प्रदेश वगैरे...
मग बाहेर काही भेटतय का ते बघावं म्हटलं..
बाहेर पडतच होते,
तर सगळ्यात आधी ऋतूच रुसले..
आतले सगळेच फुरंगटुन बसले..
त्यांची समजुन घालणं तसं अवघडच..
कारण ग्रीष्माचा दाह, शिशिराची वेदना, वर्षेची उत्कटता..

गुलमोहर: 

Pages

Subscribe to RSS - कविता