गद्यलेखन

अशीच एक ऑफीसमधली मिटींग चालली आहे. मला ना एक अतिशय वाईट सवय आहे, हाताला सतत चाळा लागतो. कुणीतरी जे बोलतंय, ते ऐकता ऐकता मी हातातल्या डायरीमधे काहीतरी उगीच रेघोट्या मारतेय.

दिवेआगरबद्दल अनेक दिवसांपासून ऐकून होतो.. तिथे सापडलेला सोन्याचा गणपती आणि स्वच्छ किनारा.. सगळ्यांकडूनच कौतुक ऐकले होते.. त्याबरोबर हेही, की तिकडे भरपूर गर्दी असते.

एका मोठ्या देशात घडलेली गोष्ट आहे ही! एक दिवस थंड, चकाकत्या पाण्याने जीवनाचे सुंदर शरीर लख्ख धुतले. फुलांनी त्याला मनापासून सुगंध चोपडला. सात रंग जीवनासाठी सुंदर वस्त्र घेऊन आले. सूर्याने आपल्या किरणांनी जीवनामध्ये रस भरला.

होणार होणार म्हणून गाजत असलेलं बा. रा. चं ए. वे. ए. ठि. पार पडलं. दर सहा महिन्यानी ए. वे. ए. ठि. होतंच पण ते होणार की नाही यावर 'हो' 'हो', 'नाही', 'नाही' चं ग्यानबा तुकाराम चालू असतं.

मराठीतून "ईश्श" म्हणून प्रेम करता येत,
उर्दूमध्ये "ईष्क" म्हणून प्रेम करता येत,
व्याकरणात चुकलात तरी प्रेम करता येत,
कॉन्व्हेंटमध्ये शिकलात तरी, प्रेम करता येत!
"लव्ह" हे त्याचेच दुसर नेम असत,
कारण.....

दहावी होऊन आता तीस वर्षे होऊन गेली, तरीही आमच्या बापटबाईंची आठवण अजून ताजी आहे. आजही त्यांची तेजस्वी मूर्ती डोळ्यासमोर आहे. त्यांचा कुठलाच विद्यार्थी त्याना विसरणे शक्य नाही.

कधी कधी भल्या पहाटे अंगणात तर कधी थोडंसं उशिरा चहाच्या टेबलाजवळ भेटायचा. स्वयंपाकघराच्या दाराच्या फटीतून येणारा तो देखणा कवडसा. थंडीच्या दिवसात उबदार उन्हाची शाल घेऊन तांसतास घुटमळायचा अवतीभवती. माझं गुणगुणत त्याला न्याहाळणं चालायचं. उन्हं डोक्यावर आली की हा इथून थोडं सरकून पुढल्या घरात मग अंगणात मग फाटकाच्याबाहेर असं करत करत दिसेनासा व्हायचा.
कधी कधी रात्रीच पण करमायचं नाही बहुदा त्याला,चांदण्यांचं हसू घेऊन यायचा बऱ्याचदा.तेव्हा तर काय भरपूर रिकामा वेळ असायचा छान गप्पा व्हायच्या. तो त्याच्या प्रवासाबद्दल सांगायचा मीही बोलायचे काहीबाही.