विनोदी लेखन

माझ्या आठवणीतल्या दोन मजेशीर घटना ज्या दोन चांगल्या गाण्यांशी निगडीत आहेत.

प्रसंग एक -

ताई, ताई लली म्हणजे काय गं?
लली ... नाव असतं त्या कवितेत नाहीये का 'ललीने बोट लावलं... पिलूने बोट चावलं ' - इति मी
नाही गं ते नाही .. सीता वन वासा चा लली ........

प्रसंग दोन -

ऑफिसचं गेट टुगेदर

एक मध्यप्रदेशातला सहकारी पण होता मराठी बोलता व्यवस्थित येतं पण गाण्यातलं मराठी किंवा कविता असं नीट कळत नाही.

एका सरांनी छान मराठी गाणं म्हणलं "तोच चंद्रमा नभात"

गाणं झाल्यावर आमचा एमपीमधला कलिग म्हणला.

तसे मला चित्रपट खूप आवडतात. त्यामूळेच का होईन आयुष्यात एकदा तरी एखादी लव स्टोरी का काय म्हणतात ना तस घडावी असे वाटते.

फार फार फार्फारचफार पूर्वी एक मायन आटपाट नगर होतं. तिथे एक मायन राजा होता. त्याला एक राणी (मायना[१]) व मायनी[२] नावाची मुलगी होती. मायनी जन्माला येण्याअगोदर कालगणना अस्तित्वात नव्हती. पण मायनी जन्माला आल्यावर तिचा सोळावा वाढदिवस (तेव्हाही सोळाव्या वरसाला फारचफार महत्त्व होते!) नक्की कधी करायचा, असा गहन प्रश्न पडल्याने राजाने लगेचच कॅलेंडर तयार करण्याचा निर्णय घेतला.[३] या प्रोजेक्टसाठी आधी स्थानिक लोकांकडून अर्ज मागवण्यात आले पण ते सगळे क्यांडिडेट इंटरव्ह्यूत फेल गेले. मग शेजारच्या राज्यातून एम१(मायन१) व्हिशावर (कमी पैशात) एकास घेण्यात आले.

परवा रुटीन चेक अप साठी असाच आमच्या फॅमीली डॉक्टरांकडे गेलो होतो. हा आरोग्य विषयक जागरुकतेचा डास मला असा अधून मधून चावत असतो आणि मग मी झपाटल्या सारखा न चूकता, अहोरात्र, अविश्रांत, अविरत (म्हणजे सलग दोन ते तीन दिवस) सकाळचा वॉक, दोरीवरच्या ऊड्या, ३ ते ४ सुर्यनमस्कार (अगदी सुर्यदेवाला मी नक्की काय केलय ते कळायच्या आत आटोपतो) असे तत्सम प्रकार करतो.

'घरापासून दूर राहिल्यावर घराची किंमत कळते', म्हणतात.

आता, म्हणताना जरी 'घराची किंमत' असं म्हणायची पद्धत असली, तरी इथे 'घर' म्हणजे काय, तर आई-बाबा, भाऊ-बहिणी, काही आवडीचे मित्र-मैत्रिणी वगैरे सगळं आलंच. ते तर महत्त्वाचेच, पण घर म्हटलं की तितकंच महत्त्वाचं म्हणजे रोज न चुकता तिनतिनदा मिळणारा आयता पौष्टीक आहार. इष्टसमयी प्रगट होणारे चहापोहे निराळे, आणि ही कामं 'न सांगता' करून देणार्‍या 'आई' या व्यक्तीकडून आपली आवडनिवड जपली जाणं हे सगळं म्हणजेच ते 'घराची किंमत' असावं बहुधा.

वर्षातले ३६३ दिवस एकीकडे! आणि *हा दिवस दुसरीकडे!
अशा तुलनेतही ज्याचे पारडे खाली जाईल, तो दिवस म्हणजे वाढदिवस!!

सकाळी बरोब्बर ६.१५ ला जाग आली. मोबाईलला गजर करण्याची गरजच पडली नाही. एका आवर्तनामधे उठलो. पांघरूणाची घडी केली. आवरलं. एक पेला भरून पाणी प्यालं. पुस्तकात वाचल्याप्रमाणे प्राणायाम केला. १२ सूर्यनमस्कार घातले. जॉगिंगला गेलो. साधारण अर्ध्या तासाने परत आलो. मनसोक्त व्यायाम झाल्यामुळे आनंद झाला. दिवसाची सुरुवात अशी छान झाली, म्हणजे दिवसही छानच जाणार! त्यातून आज माझा वाढदिवस! मग काय बोलता?

माझं जुनं लिखाण परत एकदा माबोवर चढवतेय.
-------------------------------------------------------------------
वोल्वो बसेस चा प्रवास आणि सुगंधाचे भयानक नाते असते. यालाच 'भीषॉन शुंदॉर' म्हणत असावेत.

जी वाचायला मिळावी म्हणून १८ वर्षांखाली वय असलेल्यांनादेखील आपण सज्ञान असल्याचे अ‍ॅफिडेविट करायची इच्छा प्रबळ व्हावी, अशी एखादीच कादंबरी अचानक आढळते. तीही अनेक दशकांतून एखाददाच! प्रसिद्ध होण्याआधीच लाखभर प्रतींची आगाऊ नोंदणी झालेली 'नातिसरामि' ही अशीच कादंबरी आहे. ती अफाट आहे. 'सर' आणि त्यांच्या सात वादळी प्रकरणांची ही कथा. या सातही प्रकरणांत सर स्वतःला पूर्णपणे झोकून देतात, पण काही काळानंतर तितक्याच अलिप्तपणे ते त्यातून बाहेरही पडतात. हे प्रकरणातून बाहेर पडणं शेवटच्या प्रकरणाच्या बाबतीत अतिशय अफलातून पद्धतीने मांडलं आहे. सातवं प्रकरण आणि त्या प्रकरणाचा शेवट, ही कल्पनाच केवळ लाजवाब आहे.

दर वेळी आईकडे रहायला गेलं की हक्कानं लाड करून घेते, इकडची काडी तिकडे करत नाही, समोर आलेलं आयतं खाते वगैरे वगैरे. पण ह्या वेळी आईकडे अचानक जायचा योग आला (म्हणजे, इट वॉजन्ट प्रीप्लॅन्ड यू नो!). आई जराशी आजारी होती, त्यामुळे ’मी किती कामाची आहे’ हे तिला दाखवून द्यायचा मी चंग बांधला. ठरवलं, की यंदा आईकडे जाऊन आईचंच माहेरपण करायचं. एकही काम तिला करू द्यायचं नाही. एरवी मीच नाही का माझ्या घरात सगळं करते? तिकडेही करायचं. वगैरे वगैरे.

हा एकटा जीव सदाशिव

अफलातून ड्रेस सेन्स (अगदी फूलावर फुकपाखर बसल्या सारख वाटतय ना.)