डूआयडीचे आठवावे लेख । डूआयडीचा आठवावा ताप ।
डूआयडीचा आठवावा प्रतिसाद । माबोमंडळी ।।१।।
डूआयडीचे कैसें लिहिणें । डूआयडीचे कैसें पिंकणें ।
डूआयडीचे काडी टाकणे । कैसें असे ।।२।।
मुळायडीचा केला त्याग । म्हणोनि साधिजें ट्यार्पीचा योग ।
जिल्बी पाडण्याची लगबग । कैसीं केली ।।३।।
वापरावे विविध आयपी । तेव्हा मिळे डूआयडी ।
वापरावे फेक आयडी । पाडण्या जिल्बी ।।४।।
सकल डूआयडी आठवावे । फेकायडी डिलीटवत् मानावे ।
आंजालोकी माबोलोकी उरावे । पिंकरूपें ।।५।।
आलीच आहेस भेटीला तर
आरामात; नीट टेकून बस
टणकाय दोघांमधील माती
तरी टिकवून आहे कस ...
मोकळी ढाकळी देहबोली
शब्दांना अंगांग सैलावू दे
खळाळत्या शुभ्र हास्याला
थोडे पात्राबाहेर फैलावू दे...
रुचेल न रुचेल; भीतीपोटी
दाबू नकोच आतले कढ
उधळ बंधार्‍यांचे मनसुबे
जरा हमसून हमसून रड...
कशाला उगाच त्रास म्हणून
नाकारू नकोस वाफाळता चहा
मनावरचे मळभ दूर सारून
एकदा माझ्या आरपार पहा...
सावध; सजग जगण्याचा दंभ
क्षणभरासाठी सोडून देऊ
हातात हात घेऊन ; परत -
टिपूर चांदण्यात फिरून येऊ...
***
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
तव प्रकाशे कणंकण भरून जाऊ दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
चैतन्य मम कणाकणांतुन झरू दे
गडद अंधारास प्रकाशाने गिळु दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
दिप कृपादृष्टी चे तुझ्या तेऊ दे
त्या दिपांनी आयुष्य माझे उजळू दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
लखलखते तारांगण त्या नभातले
हृदयांत साठवून जरासा ठेऊ दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
ब्रम्हांडाचे हिरण्यगर्भ ते म्या पाहिले
दिपले मनःचक्षू तसेच राहु दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
कविता मी तसा शाळा कॉलेजच्या दिवसांपासून लिहतोय. त्या त्या वेळी शाळा कॉलेजच्या नियतकालिकांतून वगैरे छापूनही आल्या पण त्यापलीकडे जाऊन त्याचे काही करावे किंवा कुठे सादर कराव्यात वगैरे फारसा अट्टहास नव्हता. कालांतराने मायबोलीवर आलो. गुलमोहरावर, झुळकेवर रमलो. इथे दर्जेदार लिहणाऱ्यांकडून त्या काळात दादही मिळत गेली आणि कविता लिहित राहिलो.
मध्ये बरीच वर्षे कामामुळे आणि इतर प्रायोरिटीजमुळे कवितालेखन खुप कमी झाले..... जवळजवळ नाहीच!!
चांगले चांगले वाचत होतो; youtube, podcasts वगैरेच्या माध्यमातून खुप चांगले ऐकत होतो.... पण बसून परत कविता लिहिणे वगैरे होत नव्हते.
तो शुभ्र नभाचा तुकडा कोसळला शिखरावरती
पाण्यात किनारे बुडता दुःखाला आली भरती
अश्रूंचा गंध फुलांना देऊन निघाला वारा
ओंजळीत ओल्या उरला धगधगता एक निखारा
घंटांचा नाद घुमेना पांगल्या दिव्यांच्या ओळी
हुंदका तमाच्या पोटी अंकुरतो नसत्या वेळी
चाहूल कुणाची येते नको वळून पाहू मागे
विजनाच्या वाटेवरती घर नक्षत्रांचे जागे
द्वैत
पन्नाशी माझी उलटुन गेली
साठी अजुन आली नाही
माझी अक्कल म्हणून तरी
साठी 'अक्कल नाठी' झाली नाही
खरं सांगायचं माझ्या मित्रांनो तर
मी वय गृहीत कधी धरलच नाही
हे आयुष्य माला आज सुद्धा
शिकवायचं नवं सोडत नाही
रोज रोज मी शिकतच असतो
माझ्या आयुष्यातुन नविन काही
सोमवार, ०१/०४/२०२४ ,०७:५७ PM
अजय सरदेसाई (मेघ)
https://meghvalli.blogspot.com/
तुझ्या नी माझ्या भेटी गाठी
डोळ्यांत सखे दिठी दिठी
पहा झाडां वर सांजवेळी
काजव्यांचे ग दिवे किती
मन वेल्हाळ, वेल्हाळ मती
हृदयांत चांदण्यांचे झरे किती
एकच उत्तर सखे मम ओठी
तरी विचारतेस मज प्रश्न किती
प्रारब्ध संचित माझे का असे
जवळी तु, तरी तूच दुर किती
सोमवार ०१/०४/२०२४ ,०५:५६ PM
अजय सरदेसाई (मेघ )
दिठी दिठी = नजरेतल्या नजरेत, द्रुष्टाद्रुष्टी
वेल्हाळ = वेडं
मती = बुद्धी
प्रारब्ध = नशीब , Destiny
संचित = साठवलेले , जमा झालेले
तुझ्या नी माझ्या भेटी गाठी
डोळ्यांत सखे दिठी दिठी
पहा झाडां वर सांजवेळी
काजव्यांचे ग दिवे किती
मन वेल्हाळ, वेल्हाळ मती
हृदयांत चांदण्यांचे झरे किती
एकच उत्तर सखे मम ओठी
तरी विचारतेस मज प्रश्न किती
प्रारब्ध संचित माझे का असे
जवळी तु, तरी तूच दुर किती
सोमवार ०१/०४/२०२४ ,०५:५६ PM
अजय सरदेसाई (मेघ )
दिठी दिठी = नजरेतल्या नजरेत, द्रुष्टाद्रुष्टी
वेल्हाळ = वेडं
मती = बुद्धी
प्रारब्ध = नशीब , Destiny
संचित = साठवलेले , जमा झालेले
बालपणाच्या लुटुपुटीच्या जगामधले
मला सर्व काही आठवतेय
अगदी जस्सेच्या तस्से,
चिंचा-कैऱ्या, बोरं-आवळे, काचकुयरीची बोंडं
नव्या वह्यांचा वास; जुनाट पुस्तकात-
जिवापाड जपलेली मोरपीसे...
रूसवे फुगवे पैजा गमजा
मिजास मस्ती मारामार्‍या
कित्येक निर्हेतूक लांड्या-लबाड्या,
खोड्या चहाड्या...शिव्या-शिट्या
खत्रुड मास्तरांनी चालवलेले दांडपट्टे
हाता-पायांवर सपासप छड्या...!
आता होतासी
लपलासी कोठे
सख्या पांडुरंगा
शोधू तुज कोठे
लपंडाव देवा
का खेळिसी
पोच माझी नाही
तुज शोधू मी
मन ना निर्मल
बुद्धी ना विमल
मी दुर्बल सर्व ठायी
कागा विठाई परिक्षिसी
धरी हात आता
का देसी चिंता
भवार्ण तरावया
मज बळ नाही
जरी तु देवा
आला न भेटीस
नाव रख्माईस
बघ सांगेन मी
या उपरी जरी
तू न कृपा करी
चंद्रभागा कुशीत
देवा जाईन मी
'मेघ' म्हणे देवा
तिढा सोडवा हा
खेळ तो मांडावा
किती तव भक्ताचा
