दिवे

तुझ्या नी माझ्या भेटी गाठी

डोळ्यांत सखे दिठी दिठी

पहा झाडां वर सांजवेळी

काजव्यांचे ग दिवे किती

मन वेल्हाळ, वेल्हाळ मती

हृदयांत चांदण्यांचे झरे किती

एकच उत्तर सखे मम ओठी

तरी विचारतेस मज प्रश्न किती

प्रारब्ध संचित माझे का असे

जवळी तु, तरी तूच दुर किती

सोमवार ०१/०४/२०२४ ,०५:५६ PM

अजय सरदेसाई (मेघ )

दिठी दिठी = नजरेतल्या नजरेत, द्रुष्टाद्रुष्टी
वेल्हाळ = वेडं
मती = बुद्धी
प्रारब्ध = नशीब , Destiny
संचित = साठवलेले , जमा झालेले

काटे वाट्यास आले, हे ना सांगावयाचे
केले जखमी फुलांनी, कोणा सांगावयाचे?

नव्हता अंधार नशिबी, हे तो खरे जरीही
मज पोळले दिव्यांनी, कोणा सांगावयाचे?

जो मार्ग चाललो तो, होता खरे सुगंधी
ते रान केतकीचे, कोणा सांगावयाचे?

सत्यात उतरली स्वप्ने, नसता ध्यानीमनी हे
उडवून झोप ती गेली, कोणा सांगावयाचे?

झाल्या असतील कविता, मागे काही बऱ्याही
मज काळजी नव्याची, कोणा सांगावयाचे?

©निखिल मोडक