रस्ता

जेव्हा काळोख घेरतो
डोळा अंधार पेरतो
वाटही नाही दिसत
मी गच्चीत बसतो

मी मनाला घाबरतो
समोरचा वाहता रस्ता
बोट माझे पकडतो
बघ माणसं म्हणतो

कशी वाट चालतात
कुठे आशा पल्लवित
कुठे दिशाहीन दिशा
गती तरी पावलात

जिप्सी तुझा ठेव जीता
छान जगशील आता
डाव पुन्हा मांडशील
जीवनाशी भिडशील

असं जगता जगता
हसतमुख गाशील
कशाला पोथी पुराणं
चालनच जीवनगाणं

© दत्तात्रय साळुंके

रस्ता चुकलाच कसा?
©️ चन्द्रहास शास्त्री

आज काफिला आला, इथे कळ्यांचा कसा
माझे मलाच उमजेना, रस्ता चुकलाच कसा?

दवांचे लेऊन ते, वसन मनोहर भारी
डोलत डोलत आल्या, रस्ता चुकलाच कसा?

की नवा शिरस्ता हा, धरला ते समजेना
कळ्यांनो सांगा ना, रस्ता चुकलाच कसा?

तिला थांबू द्या जरा, तुम्ही जा सुखे घरां
पण तरी सांगून जा, रस्ता चुकलाच कसा?

सिद्ध मी हा स्वागतां, तरी विद्ध होई ती
म्हणून मी विचारतो, रस्ता चुकलाच कसा?

पाय सरावले रस्त्याला

मी चाललो, चाललो इतका की
रस्ता ओळखीचा झाला
दुसरी वाट धरावी तर
पाय सरावले रस्त्याला ||ध्रू||

खाच खळगे नेहमीचे झाले
नवे नव्हते वाटले
अडथळे तसेच होते
पायात काटे खुपसले
काट्यांनी तरी जावे कोठे
त्यांना कोण सोबती मिळाला?
पाय सरावले रस्त्याला ||१||

अडचणी अनंत आल्या
उभ्या राहील्या समोर
नेट लावून सामोरी गेलो
प्रश्न अनेक पुढे कठोर
जंजाळ पसरले समोर असता
एक पक्षी अचूक उडाला
पाय सरावले रस्त्याला ||२||

एका वर्दळीच्या दिवशी संध्याकाळी ती तिच्या दुचाकीवरून घरी जाण्यास निघाली होती. संध्याकाळ कसली, चांगली रात्रच झाली होती. पण हल्ली तिच्या लेखी ही वेळ म्हणजे संध्याकाळच! घरी जाऊन जेवण केल्यांनतर रात्र होते असं तिने स्वतःच ठरवून टाकलं होतं. दिनक्रम, कामाच्या वेळा तशा होत्या त्याला ती तरी काय करणार. इथलं हेवी ट्रॅफिकही आता अंगवळणी पडलं होतं. विचारात मग्न असलेली ती एक एक चौक मागे टाकत रस्ता कापत घरी जाण्याचे अंतर कमी करत होती. रस्त्यावरून वाहने चालवणार्या प्रत्येकाची घरी जाण्याची घाई पावलोपावली जाणवत होती.

वाचताना कधी कधी काही वाक्य विशेष लक्षात राहतात. मनात दीर्घकाळ रेंगाळून राहतात. " कधी कधी प्रवास पूर्ण करण्याच्या आनंदापेक्षाही तो प्रवास केल्याच्या अनुभव अधिक आनंद देऊन जातो " हे असच लक्षात राहिलेलं वाक्य. ऊमेश कुलकर्णी दिग्दर्शित हायवेचा प्रवास आपल्याला याच वाक्याची अनुभूती देऊन जातो.