बापू
बापूला शब्दांचे का वावडे?
बापूला शब्दांचे का वावडे?
माझ्या विश्वाचा आवाका तो केवढा?
त्यालाही कोंडून घालणारे शब्द.
वळवळणारे, सरपटणारे किडे,
निसरडे, शेवाळी बुडबुडे.
चलाख, चटपटीत, रंगीत फुगे,
शब्दांचीच चिलखते, शब्दांचेच मुखवटॅ.
मयसभेची गुळगुळीत फरशी,
सांदी-कोपर्यातली कुबट बुरशी.
लखखणार्या झुंबरांचे लोलक आरसे,
म्हणे ही शब्द-लेणी अन शब्द-शिल्पे.
मला चिंता अर्थाची, त्यांना हवे व्याकरण,
भिडायचे कसे,विरामचिन्हांची जागा चुकते.
त्यांच्या-माझ्या मधे उभ्या भिंती शब्दांच्या,
त्यांच्या-माझ्या शब्दांमधे दर्या अर्थांच्या.
शब्दांनी घ्यावा वेध, अबोध अमूर्ताचा,
देवा मला पास कर.. अरे मूर्खा अभ्यास कर!
'देवा मला पास कर.. अरे मूर्खा अभ्यास कर!'
असे वाक्य वहीवर लिहिले की परीक्षेत पेपर सोप्पा जातो, पेपराच्या प्रत्येक पानावर डोक्यावर लिहिले की चांगले मार्क मिळतात अशी एक युक्ती मला शाळेत सोडायलाआणायला येणार्या पुष्पाने जाताना सांगितली. माझे वय ७ आणि तिचे वय १५. तिने नववीत नापास झाल्यावर शाळा सोडली होती. एवढी पावरबाज युक्ती माहिती असून तू नापास कशी झालीस? हे विचारण्याइतकी अक्कल मला वय वर्ष सातमधे नव्हती. भारीच वाटली होती ती युक्ती.
देवा मला पास कर.. अरे मूर्खा अभ्यास कर!
एक महात्मा
एक महात्मा होऊनी गेला, आयुष्य अपुले देऊनी गेला..
स्वतंत्रतेच्या वेशीवरती, बलिदान प्राणाचे देऊनी गेला.
आक्रंदीते ती भारतमाता - सुपुत्र माझा हरवुनी गेला,
आठवा त्याला, जागवा स्मृती - 'कोहिनूर' तो हरपुनी गेला.
रस्ता होता त्याचा दूरचा, आणि अगदी उंचावरचा,
आमच्या मानेवर मात्र पापांचे ओझे...
मान वर करुन पाहूही नाही शकलो, सन्मार्ग तयाचा.
नेणार होता तो स्वर्गाकडे आम्हांला - आपल्याबरोबर घेऊन,
आम्ही मात्र पाताळातच गेलो - मोहाच्या पाशात अडकून.
एक युधिष्ठिर होऊनी गेला - 'कुत्र्या'साठी स्वर्गही नाकारला,
देवांचा राजा रथ घेऊनी उभा - त्यालाही अट्टाहास हा न उमगला !