संस्कृती

स्त्रीत्वाचे शीलहरण!

स्त्रियाच करिती परस्परांचे
शीलचारित्र्य हनन मस्त
मातृत्वाचे वस्त्र फाडणे
त्यांच्या लेखी दिसते स्वस्त

तारतम्य अन विवेकाचे
उरत नसते त्यांना भान
कुस्करती मग एकमेकींचा
स्त्रीयाच स्त्रीत्वाचा सन्मान

बघुनी नागड्या नालस्तीला
बीभत्सतेला येते ग्लानी
निती, सभ्यता, मानवताही
वितळून होती पाणी पाणी

कशी लिहावी पुढली कडवी
शब्दवीणा तर झाली विन्मुख
विन्मुखतेचे सांत्वन करण्या
अभय लेखणी यावी सन्मुख

आपल्या कुटुंबासोबत तो त्या प्रसिद्ध आणि प्राचीन शिवमंदिरात दर्शनासाठी आला होता. दर्शन घेऊन बाहेर पडताना, मंदिराभोवती प्रदक्षिणा घालताना त्याची भिरभिरती नजर सतत काहीतरी शोधत होती. मुळात मंदिरात येऊन दर्शन घेणे हे काही त्याचे मुख्य उद्दिष्ट नव्हते. त्याच्या सरावलेल्या दृष्टीने चौफेर शोध घेऊनही हवी असणारी वस्तू कुठेच दृष्टीस पडली नाही. पूर्वी त्याने अनेकवेळा इथे पाहिली होती आणि मिळवली होती. आजही त्याला ती वस्तू हवी होती.
इथे येण्याचा उद्देश असफल झाला की काय असे त्याला वाटू लागले आणि पुढच्याच क्षणी त्याला देवळाच्या दारावर ती वस्तू दिसली, कुलूपबंद पेटी!

मनुष्य हा मुळातच उत्सवप्रिय आहे. "उत्सवप्रिया: खलु मनुष्या:" असे कालिदासाच्या शाकुंतलातील वचन प्रसिद्ध आहेच. त्यात, भारतासारख्या विविधांगी संस्कृती, परंपरा असलेल्या देशात अनेक सण, उत्सव मोठ्या थाटामाटात साजरे केले जातात. त्यामुळे आपण भारतीय अधिकच उत्सवप्रिय असतो असे म्हटले तर वावगे ठरणार नाही. भारतात एकच सण उत्सव वेगवेगळ्या प्रांतात, वेगवेगळ्या भागात विविध पद्धतीने साजरा केला जातो.

नमस्कार,
२०१७ मध्ये मी विविध गडांवर असलेल्या देवींची मालिका लिहिली होती. हि मालिका पुन्हा एकदा आपल्या सोबत शेयर करतोय.

अमेरिकेत राहूनही आपण भारत कसे मिस करतो - याविषयी बरेच ऐकले आहे, वाचले आहे, अनुभवले तर आहेच आहे. पण कधी कधी विचार येतो, इथे आवडण्यासारखे काय आहे? गूळाला लागणार्‍या मुंग्यांप्रमणे जगभरातून लोक इथे येतात. या देशाला 'मेल्टिंग पॉट' म्हटले जाते, असे काय आकर्षण आहे इथे?मग अर्थात पहीला मुद्दा येतो तो म्हणजे, समृद्धी, श्रीमंती, सुबत्ता, वैभव, पैसा, हिरवे डॉलर्स. पण त्याच्यापलिकडे काय आहे? ते पाहू यात.

✪ अरंगेत्रम- शिष्याची परीक्षा व जगामध्ये प्रवेश करण्यापूर्वीचा 'अंतिम पग'
✪ अनुभवावेत असे शब्दम्, वर्णम्, किर्तनम्, तिल्लाना आणि मंगळम्
✪ सुंदर ते ध्यान आणि ओंकार स्वरूपा!
✪ वर्षानुवर्षाच्या मेहनतीचं- दृढसंकल्पाचं प्रेरणादायी उदाहरण
✪ परभणीच्या वैष्णवीची मोठी स्वप्ने आणि झेप
✪ कडक गुरू- वरी घालतो धपाटा आत आधाराचा हात
✪ नृत्य आणि संगीत- विचार थांबवणारा अनुभव
✪ स्नेहीजन व गुरूजनांचा मेळा

सहज सर्फिंगमध्ये टीव्हीवर 'मिनीमलिझम' ही नेटफ्लीक्समध्ये तयार झालेली डॉक्युमेंटरी दिसली.

त्यांच्या देशात ज्याप्रकारे चंगळवाद आणि ग्राहकतावाद वाढून आज पुन्हा मिनिमलीझम अर्थात 'तेवढ्यापुरते' ही लाट आली आहे त्या लाटेमध्ये मला भारत हा त्यांच्या पोळलेल्या तोंडाच्या उंबरठ्यावर दिसतो.

म्हणून ही डॉक्युमेंटरी पाहण्यास मी चालू केली आणि मध्ये मध्ये जेव्हा वाटेल तेव्हा त्याविषयीचे माझे विचार व्यक्त नोंदवत गेलो.

डॉक्युमेंटरी पाहत असताना मनात व्यक्त केलेल्या विचारांची मालिका म्हणजे हा लेख.

वारी महाराष्ट्राला माहीतच आहे. तो आषाढातला सोहळा कोणाला माहीत नाही? अनेक गावातून दिंड्या निघतात. लोक चालत पोचतात. काही संतांच्या, देवांच्या, गावांच्या पालख्यांचा संगम पंढरपुरात होतो. पण एक अशी वारी ‘मंगळवेढ्याचे’ लोक करतात, जिथे ना पालखी असते, ना पंढरपूरात जाण्याचे बंधन ! आहे ना interesting प्रथा !! पौतकाल म्हणतात त्याला!