वारी महाराष्ट्राला माहीतच आहे. तो आषाढातला सोहळा कोणाला माहीत नाही? अनेक गावातून दिंड्या निघतात. लोक चालत पोचतात. काही संतांच्या, देवांच्या, गावांच्या पालख्यांचा संगम पंढरपुरात होतो. पण एक अशी वारी ‘मंगळवेढ्याचे’ लोक करतात, जिथे ना पालखी असते, ना पंढरपूरात जाण्याचे बंधन ! आहे ना interesting प्रथा !! पौतकाल म्हणतात त्याला!
ऑक्सब्रिज म्हणजे ऑक्सफर्ड आणि केंब्रिज ही दोन्ही विद्यापीठं! हा शब्द जेव्हा दोन्ही विद्यापीठांबद्दल एकदम बोलायचं असतं तेव्हाच वापरतात. दोन्ही शहरांबद्दल एकत्रित पणे बोलण्यासाठी हा शब्द वापरत नाहीत. तसं केम्सफर्ड असाही एक शब्द पण होऊ शकला असता म्हणा पण ऑक्सब्रिज प्रचलित झाला. इंग्रजीत दोन तीन शब्दातली अक्षरं एकत्र करून एक वेगळा सुटसुटीत शब्द बर्याच वेळेला करतात. उदाहरणार्थ ब्रेक्झिट!
नुकताच मामाचा मृत्यु झाला त्यावेळेस, व त्या आधीही कित्येक वेळेस असा अनुभव आला की मृतकाचा दाह सन्स्कार झाल्यादिवशीच्या लगेचच्या रात्री जर मृतकाचे घरी (किन्वा ज्या घरी दिवा लावला जातो तिथे) राहिले तर पुढील दहा दिवस तिथेच रहावे लागते अशा काहीशा गैरसमजुतीतून (किन्वा त्या गैरसमजुतीचा अजुनच गैरफायदा घेत), सर्वजण तेथून पळ काढतात. याबाबतीत काही जळजळीत अनुभव आल्याने, त्यावरील मते जाणून घेण्यासाठी, व अशा अनेक वेळी, मी काय कृती केली हे सान्गण्यासाठी हा धागा उघडला आहे.
समुद्राच्या किनाय्रावर गार वारा केसांशी खेळत तिचा चेहरा झाकण्याचा प्रयत्न करत होता. खडकावर उभी राहून स्वतःला सांभाळताना तिच्या प्रेमीचे अदृश्य हात तिला आकाशाकडे साद घालत होते. मागुन ऐकू येणारा वाद्यांचा कर्कश आवाज कानात घुमत तिच्या पायांमधे थरथर निर्माण करत होता. किनाय्राला लागून असलेल्या डोंगराच्या पायथ्याशी समुद्राच्या लाटा आदळत होत्या. मग तिची नजर ओळीत ठेवलेल्या दगडी शवपेट्यांवर गेली. प्रत्येक शवपेटी तिच्या मालकाची वाट पहात होती. मागून एकू येणाय्रा वाद्याचें सुर बदलले. अथांग समुद्राकडे पाठ करून ती तिच्या पतिच्या निर्जिव पार्थिव देह उचललेल्या सेवकांमागे चालू लागली.