व्यक्तिमत्व
चक्रधर समारोह करिता रायगढ़ला जातांना शहनाईनवाज उस्ताद बिस्मिल्ला खान तासेक भरासाठी बिलासपुरच्या रेलवे स्टेशनावर थांबले होते. त्यांची आठवण म्हणून हा लेख लिहिला होता. पण तो हिंदीत आहे...इथे देत आहे...
‘रोको-रोको भई...मेरा सामान, मेरे साज कहां हैं...? मेरा सामान-साज आगे चलेंगे...तब मैं भी आगे बढ़ूंंगा...।’
मी बरोबर दहा वर्षांपूर्वी हा लेख लिहिला होता. मनातले विचार तेव्हा लिहून ठेवल्याचा आज आनंद होत आहे. तेव्हाची लिहिण्याची पध्द्त वेगळी होती, अनुभव वेगळे होते. तेव्हा नुकतंच लग्न झालेलं होतं. नंतर मुले झाली, घरी राहून झालं, नोकरी करून झाली आणि बरंच काही. आनंदाची गोष्ट म्हणजे यात मांडलेली माझी मत अजूनही तशीच आहेत आणि मी स्वतः ते अंगिकारले आहे. दुःखाची गोष्ट ही की १० वर्षांनंतरही मी अजून अशा मैत्रिणी, मुली, आई-सासू आजूबाजूला बघते ज्यांनी हे समजून घेतलं पाहिजे, अंगिकारले पाहिजे. खरंच कधी फरक पडणार यात काय माहित? अजून एक प्रयत्न म्हणून पुन्हा पोस्ट करत आहे.
------------------
२४ x ७
लहानपणी पेपर वाचायला मिळायचा गल्लीतल्या सार्वजनिक वाचनालयात. ते घराच्या सरळ रेषेत रस्त्यापलीकडेच होतं. त्याच्या आठ कप्प्यांमध्ये पेपर लागले की, लगेच धावत रस्ता पार करून त्यांच्यावर झडप घालायचो. पण, त्या काही सेकंदांमध्येही तिथे ठिय्या मारूनच बसलेले अधीर आणि ज्येष्ठ पेपरवाचक मिळेल त्या पेपरवर कब्जा करायचे. त्या मारामारीतही आरामात हाताला लागायचा तो महाराष्ट्र टाइम्स अर्थात मटा.
साक्षेपी लेखक व संपादक श्री. गोविंदराव तळवलकर यांचं काल निधन झालं. गेल्या वर्षीच्या 'अंतर्नाद'च्या दिवाळी अंकात श्री. विनय हर्डीकर यांनी गोविंदरावांवर एक लेख लिहिला होता, तो इथे पुनर्प्रकाशित करत आहे.
श्री. गोविंदराव तळवलकर यांना मन:पूर्वक आदरांजली.
दूर अंधाऱ्या रात्री ..
एकांतात वाट सरते जेंव्हा...
चंद्र आहे सोबतीला म्हणून चालतच राहावं...
भोवतालच्या गर्दीत ...
ओसवटत असत मन जेंव्हा ...
गाणं आहे सोबतीला म्हणून गुणगुणतच राहावं...
ना कोणाची चिंता, ना कोणाची याद...
आपलाच रास्ता ...इथे आपल्यालाच आपली साथ....
कधी कधी..
आपण आपल्या मस्तीत जगावं....
आज ८ मार्च. साहिर लुधियानवी ह्या कमालीच्या मनस्वी आणि प्रतिभावंत कवीचा जन्मदिवस. माझ्या फार जवळच्या माणसांपैकी एक साहिर.
आज, त्याच्या जन्मदिवशी त्याची आठवण तर आलीच, पण त्याचबरोबर आठवण झाली मागच्या २५ ऑक्टोबरला , त्याच्या मृत्यूदिनी त्याला आठवताना आपसूकच रेखाटल्या गेलेल्या डूडलची.
आज ते डूडल मायबोलीकरांबरोबर शेयर करतीये, २५ ऑक्टोबरच्या रायटपसकट.
------------------------
Remembering Sahir…
जमुनाबाई एकदम फाटक्या तोंडाची,
"बापू तू रंडीखान्यात गीतेचं ग्यान शोधतोस का ! पागल आदमी...
इथे चमडीचा धंदा होतो, जिस्मफरोशी ! दहा मिनिटात काम तमाम...
वाटल्यास अर्धा एक तास ज्यादा. जास्तीचा कंड असेल तर बारा घंटे नाहीतर फुल नाईट. ..
तू बारा गावचे पाणी पिला असशील, मी बारा गावची लोकं पचवलीत."
असं सांगताना ती छातीवर तळहाताने ठोकत असते अन तिच्या चेह-यावर अनामिक अभिमान असतो.
या अभिमानाची वर्गवारी मला अजूनही करता आली नाही.
हातातल्या पंख्याने ओल्या झालेल्या गळ्यावर हवा घेत ती आधी पचकन थुंकते, पुढे बोलते,
"इथे कुठली गीता अन कुठला भगवान ?"
आयुष्यावर बोलू काही....
प्रश्न क्र....१) आयुष्यात काय व्हायला आवडलं असत..?झालो तर ?
उत्तर --साधारण १०वीत असताना पहिलं प्रेम झालेलं ..आणि तिने होकार हि दिला.जेमतेम दीड वर्षाचं relation मग घरच्यांचं विरोधामुळे break-up.नंतर खूप प्रयत्न केला तरी जुळवता नाही आलं...
एक अधुरी कहाणी...
ती करायची पुरी...
तो आपलाच रस्ता....
तिथे आपलीच दास्तां..
जिथे हरवलेले सारे..
ते भेटीचे किनारे....
येते सारे आठवून ..
होते उधाण हे मन.....
ते स्वप्न...ते स्वप्न....
ती फुलराणीची बाग.....ती आणि मी...
तो वारा,ती साद...
घेऊन तुझा हातात हात....
पाहत बसतो मी तुझ्या डोळ्यांत ...
अगदी हरवून जातो ...
तुझ्या हलक्या हलक्या स्पर्शात....
हे सगळं पाहता येत ..बंद करून डोळे...
तेही काळोख्या अंधारात.....
ते स्वप्न....ते स्वप्न...
आज पुन्हा रात्र स्वप्नात रंगून गेली....
ती गोजिरि पुन्हा माझ्या स्वप्नात येऊन गेली....
तिचा निरागस चेहरा माझ्या डोळ्यात हलुवार..साठवून गेली...
तिच्या नाजुक डोळ्यांत माझ जग सामावून गेली....
माझ मन नेहमी तिच्यातच गुंतून रहिलेल असत...
मला फक्त तिच्यावर प्रेम करायल आवडत
