उपक्रम

उद्धार

लहानपणापासून तिची भूक काही अजबच ! किती, कसा , कुठे फडशा पाडेल याचा नेमच नाही.

त्यामुळे ती सतत चर्चेत असे. घरी-दारी, शाळेत, पंचक्रोशीतही... ते ही वय वर्षे फक्त नऊ असतांना !!

तिच्या असामान्य भुकेचं शमन करण्याचं काम तिच्या बाबांचं होतं. वाढत्या वयानुरुप उचित असं खाद्य ते तिला सतत पुरवीत असत.

त्या दिवशीसुद्धा बाबा दोन्ही हातात अवजड पिशव्या घेऊन दमून-भागून घरी आले. त्यांना वाटत होतं लेकीसाठी आठवड्याभराची बेगमी केली आहे आपण. पुढच्या आठवड्यापर्यंत बघायला नको.

पण कसंच काय, दोन तासांत बाईसाहेबांनी फडशा पाडला होता.

उत्साहात तो रांगेत उभा होता. 'गुलमर्गची केबल कार राईड'.... या खोल दरीवरुन पलिकडे बर्फाच्छादित डोंगरावर पोचायचं.... भारीच ! एका गोंडोलात ७ जण या हिशोबाने पुढच्या ४ जणांच्या कुटुंबासोबत आपला नंबर येणार, येय !!

गोंडोला येऊन पोचली आणि अचानकच मागच्या तिघांनी याला विनंती केली की दादा आम्ही तिघे एकत्र आहोत तर आम्हाला या चौघांसोबत जाऊ दे प्लीज तुम्ही मागच्या गोंडोलातून येता का? याने हो, नाही म्हणेपर्यंत ते तिघे गोंडोलात घुसले आणि राईड सुरुही झाली.

हा मागे चरफडत राहिला शिव्या घालत आणि वाट बघत.........

इतक्यात.....

खळ्ळ्ळखाट.....

बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता तेवढ्यात त्याचं लक्ष तिच्याकडे गेलं...

संमिश्र भावनांची सरमिसळ दिसत होती तिच्या चेहर्‍यावर. आनंद, उत्सुकता, धाकधुक, स्ट्रेस, अभिमान ... त्याला कल्पना होतीच. आतून तो बघत होता सगळं. बाकीचे आले, गाडीतून महत्वाची मंडळी आली. निरोपाचा क्षण जवळ येऊन ठेपला. विरहवेदना सहन करावीच लागणार जर पुढे 'सुखाचं चांदणं' अनुभवायचं असेल तर...निर्धार पक्का होता, 'उलटी गणना' सुरु झाली. तिचं रुप डोळ्यांत साठवत निघाला तो प्रवासाला. तिच्यासाठी कित्येक दिवस मैलोंमैल प्रवास करणार होता तो......

बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले.

बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले.....

प्रति
( दुर्मिळ झालेल्या) प्रिय टपालपेटीस
स न वि वि.

अग, किती वर्ष झालीत तुझ्याशी संपर्क संपून ! खरंच आता आठवत नाही. संपर्क तर जाऊदेच, गेल्या कित्येक वर्षांत माझ्या जाण्या-येण्याच्या रस्त्यांवरून तुझं दर्शन सुद्धा झालेले नाही. आता तुझ्या आठवणी काढायच्या तर भूतकाळात जावे लागणार.

'जगायला ना नाहीये ग माझी, पण हे असं अंथरुणात पडून जगायची इच्छा नाहीये.' आईचं बोलता येत असतानाचं माझ्याशी बोललेलं शेवटचं वाक्य! नंतरचे तीन दिवस फार अवघड होते. वेदनांमुळे तिच्यासाठी आणि ती जाणार हे कळलं होतं त्यामुळे आमच्यासाठी. त्यानंतर तिचा आवाजही गेला. एकेक गात्र शिथिल होत गेली. ती आता फार दिवसांची सोबती नाही हे कसं कोण जाणे तिलाही जाणवलं होतं.

नमस्कार लेखक मित्र-मैत्रिणींनो,

'सुचेतस आर्टस' आपले स्वागत करत आहे एका नवीन उपक्रमात…

आपण चांगले नॉन फिक्शनल साहित्य लिहीत असाल...(किंवा लिहीण्याची इच्छा असेल).....म्हणजे मोटीव्हेशनल, माहीतीपर, मराठी साहित्यातील विभूतींवर, लेखकांवर इत्यादी जसं की त्यांचे जीवनचरित्र, एखाद्या विषयावरची स्टेप बाय स्टेप माहीती..... तर आपण आपले स्वलिखित साहित्य आम्हांला देऊ शकता. प्रकाशित असेल तरी चालेल...पण ऑडिओ बनलेले नकोत.

निवड झालेल्या साहित्याचे ऑडिओबुक बनेल अगदी मोफत! ( साहित्याचे मानधन मिळेल.) ...आणि नामांकित पॉडकॉस्टवर त्याचे प्रसारण होईल.....!

भारतात तेव्हा नेट बाल्यावस्थेत होतं. १२० रुपयात एअरटेलच रिचार्ज करून डेटा मिळवायचा आणि त्यात नेटवर हुंदडून घ्यायच कॉल करायचे, sms ही पाठवायचे!!! हुश्श. नेटवर हुंदडायचे म्हणजे तरी काय , तर गुगल ओपन करून गुगल जे दाखवेल ते वाचत बसायचं.