गझल

=======================

संवादाचा ढळतो आहे तोल, तरीही-
जितके जमते, तू माझ्याशी बोल तरीही

तुझ्या कृपेची वर्षा झाली.. निरभ्र झाले
अजून शिल्लक भिंतीमधली ओल तरीही

काठावरती बसणे बहुधा रम्य असावे
आपण जावे जमते तितके खोल तरीही

भेटत नाही मित्र अचानक रस्त्यावरती
म्हणावयाला पृथ्वी असते गोल, तरीही !

आपण आता येथे असणे सुंदर आहे
बदलू शकतो हा सगळा माहोल, तरीही !

पानांमध्ये पिंपळजाळी जपत रहावी,
असल्या संदर्भांना नसते मोल, तरीही...

-ज्ञानेश.
========================

तुला कधी मिशा फुटणार?

पाखरेही एकी करतात जरासे पंख फुटल्यावर
पण तुला कधी मिशा फुटणार? सांग माणूस म्हटल्यावर

पंचम स्वरात बोलणे तुझे, गैरवाजवी नसेलही
पण; मुजोरीची किंमत काय? पुरेसे नाक कटल्यावर

काही औषध उरले नाही, मित्रा तुझ्या स्वभावाला
मिळणार केव्हा शांती तुला! माझे डोळे मिटल्यावर?

राखेशिवाय दुसरे आता अन्य काय उरले येथे?
अवश्य धावून तू आलास खरा; पण आग विझल्यावर

तुझ्याशी वाद घालणे असा माझा उद्देश नसतोच

असा धुंद वारा, शराबी शराबी.
तुझा स्पर्श न्यारा, शराबी शराबी.

कशाला भुलावे, उगी त्या नशेला
तुझा ओठ प्यारा, शराबी शराबी.

जगावे कळेना, मरावे कळेना
तुझा दोष सारा, शराबी शराबी

उद्याला करावा, तुझा त्याग थोडा
असे फक्त नारा, शराबी शराबी

तुझे शब्द राणी, कसे सावरावे
सुरांचा पसारा, शराबी शराबी.

नको पावसाळा, नको चिंब होणे
नशेच्याच धारा, शराबी शराबी.

मनाची कवाडे, मनाच्याच भिंती
मनाचा पिसारा, शराबी शराबी

कसा रे रमेशा, कुणी घात केला
नशेने बिचारा, शराबी शराबी.

- रमेश ठोंबरे

पांगले का विश्व सारे, सांग बा रे विठ्ठला
सावरावे या मनाने, आज का रे विठ्ठला

जिंकलेले खेळ सारे, आज आहे हारलो
मागतो का सांग मी रे, चांद तारे विठ्ठला

पाहिले मी आज काही, जे न होते पाहिले
हे बरे की अंध होतो, तेधवा रे विठ्ठला

काय केले काम त्यांनी, भाषणेची ठोकली
नाम नाही श्रीहरीचे, फक्त नारे विठ्ठला

राम नाही देखिला मी, भांडतो त्याला जरी
देव तोची आज हृदयी, थाटला रे विठ्ठला

- रमेश ठोंबरे
(विठूच्या गझला)

कितीक सारे मित्र 'च्याटले' फेसबुकावर
तुझे नि माझे नित्य 'फाटले' फेसबुकावर.

गल्लीमधली पुसती सारी 'कोण पाहुणा ?'
'विश्वची माझे सगे' वाटले फेसबुकावर.

सोशल त्याचा श्वाश जाहला, जगणे झाले
झुकरबर्ग ने द्रव्य लाटले फेसबुकावर.

अण्णा, बाबा सांगत सुटले 'देश वाचवा'
दुकान त्यांनी नवे थाटले फेसबुकावर.

प्रकांड ज्ञानी सवे बैसुनी चर्चा करती
कसे कुणाचे नाक छाटले फेसबुकावर.

आम्हास अमुचे पुस्तक प्यारे, छापुन घेऊ !
कसे रमेशा शब्द बाटले फेसबुकावर ?

- रमेश ठोंबरे

या देशाने काय पाळले गांधी नंतर ?
फोटोला बस हार माळले गांधी नंतर.

विटंबनाही रोज चालते इकडे-तिकडे
पुतळे कसले, तत्व जाळले गांधी नंतर

देश बदलला, देशाचा गणवेश बदलला
खादीलाही नित्य टाळले गांधी नंतर

शस्त्राहुनही खणखर असते निधडी छाती
हिंसेपुढती रक्त गाळले गांधी नंतर

गांधी 'हत्या' 'वध' ठरवण्या आमच्यासाठी ?
इतिहासाचे पान चाळले गांधी नंतर

देश आमचा गांधीवादी सांगत सुटलो,
नथुरामाला किती भाळले गांधी नंतर ?

नको 'रमेशा' निराश होऊ कातरवेळी
'राजघाट'ने नेत्र ढाळले गांधी नंतर.

मनात काही चलबिचल होते
त्याचीच मग पुढे गझल होते

कोडे सत्याचे सुटत नाही
कधी न स्वप्नांची उकल होते

तुझ्या मी सोबतीने चालता
जगणे श्वासांची सहल होते

निष्कर्ष काढणे कुठे जमले
कळले ते नुसतेच कल होते

खऱ्याचे धैर्य देण्याऐवजी
शपथेस गिता, बायबल होते

हवा तो रंग वेळेला दिला
असे झब्बे शुभ्रधवल होते

तुझा उंबऱ्याला स्पर्श होता
झोपडीही ताजमहल होते

तुला वगळून मी लिहितो तरी
गझल नेमकी मुसलसल होते

-- अभिजीत दाते

मी बघतो रोज तिला, असा जगण्यासाठी ।
नि जगतो रोज असा, तिला बघण्यासाठी ॥

लावून आग गेला तो पाऊस आठवांचा ।
सर एक पुरे डोळ्यांना सुलगण्यासाठी ॥

बघते मला अशी ती बघण्याचसाठी आता ।
अन माझ्याचपासूनी मी विलगण्यासाठी ॥

शापीत या जिण्याला उःशाप हाच व्हावा ।
अंती तिने असावे, मला बिलगण्यासाठी ॥

मिठीत विद्युल्लतेच्या लाभे काय वटाला ।
खुशाल राख व्हावे कुणी उमगण्यासाठी ॥

आजकाल एकटेच फार वाटते
रक्तही अलिप्त, निर्विकार वाटते

मौन बाळगून काय साधतेस तू?
शस्त्र हे मला तरी दुधार वाटते

केवढे मधाळ काल बोललीस तू?
आणलेस ओठही उधार वाटते

जीवना मला दिलास तू वसंत पण
वेल मी जिला कळीच भार वाटते

मी तुझ्या घरासमोर थांबलो कुठे?
तू चुकून लावलेस दार वाटते!!!

’ये... जरा बसू निवांत...’ बोललास तू
काय मी तुझी नवी शिकार वाटते?

दान द्यायची कशी अजब तर्‍हा तिची?
ज्यास त्यास फक्त ती नकार वाटते

रात्र घाव घालण्यास सज्ज जाहली
शांतता तिचे नवे हत्यार वाटते

==========================

भोवतालावरी घट्ट ताबा तुझा केवढा राहतो..
दूर गेलो कितीही तरी शेवटी मी तुझा राहतो !

आपल्याला इथे आणले ती जुनी वाट गेली कुठे?
या विचारात रस्ता पुढे चालतो, चालता राहतो

हा कसा क्रूस आहे, इथे रोज अस्थिर का वाटते?
नेमका कोणत्या भावनेचा खिळा हालता राहतो?

प्रश्न नाही असा की पुन्हा का निराशाच केलीस तू
प्रश्न आहे असा- मी तुझ्यावर विसंबून का राहतो?

काय होईल या कल्पनेने शहारून जाते नदी
एक निर्धार जेव्हा पुलाच्या कडेला उभा राहतो..