गझल

||'३४६८१' प्रसन्न!||

(भुंग्याकडून प्रेरणा घेऊन..)

आले कुजलेले मिठ नसलेले
मी एक मठ्ठा (मला) सर्वांनी टाकलेले..

माझे मला कळेना पिऊ कसा मला मी
प्रत्त्येक घोट माझे ईतके 'कोथींबीरलेले'

पिऊ नये कुणाचा मठ्ठा कुणिही
असतात मिशांचे केस सांडलेले

डोळे भरू न देता* आम्ही पिऊन घेऊ
दिसतील सर्व मठ्ठे टेबलावर सांडलेले

ती बाई वाढणारी समजूतदार होती
दिसले कुणास नाही मठ्ठयात थुंकलेले

शिक्षा मला मिळाली वाटीत राहण्याची
मी एक ताक होतो पाणी घुसळलेले

केली कुणि न परवा माझ्या विटं(डं)बनाची
मी आत्मवृत्त होतो लिहून मठ्ठलेले.

संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित

ते दूर दूर गेले जे पास पास होते
अन सोबतीस माझ्या त्यांचे अभास होते

वाटेस लावलेले डोळे मिटून गेले
पण वाट ती बघाया मिटले न श्वास होते

रडवायला अघोरी दु:खे हजार होती
दु:खात हासण्याचे माझे प्रयास होते

हसमुख चेहऱ्यांनी कवटाळीले गळ्याला
जे हार वाटले ते रंगीन फास होते

होवून चंदनासम झिजला कुणी न येथे
पंचारती कराया नुसते सुवास होते

बघताच आसमंती तारा गळून गेला
पण दुःख निखळ्ण्याचे कोठे नभास होते ?

गाव ब्रम्हांड माझे

सांगताना अवेळीच सांगू कसे?
पोळलेल्या मनाचे असे हे हसे!

काल गर्दी किती; रांग होती इथे
आटतांना कुणी सोबतीला नसे

हात घेताच हातात का वाटले?
तप्त अग्नीत जळलेय मोती जसे

शिक्षणाने मिळालाय विश्वास की;
चंद्र तारे अता दूर ना फ़ारसे

पिंजरा तोडुनी मी सिमा लांघल्या
गाव ब्रम्हांड माझे "अभय" छानसे

                               - गंगाधर मुटे
----------------------------------------

संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित

तस्वीर तरहीत माझाही सहभाग... गझल झाली नसल्यास जाणकारांनी कळवावे

चित्रं इथे आहेत

मेघ काळोखे, तळ्याशी झाडही निष्पर्ण झाले,
सांज होता आठवांचे अन् झरे दाटून आले...

गोड होते खूप पाणी, आड होता खोल थोडा,
गाव जिंदादिल् तयांचा, जे जगा पाहून आले...

बंद झाले मार्ग सारे, हात तू सोडून जाता,
काय सांगू मी मनाला? ते तुझ्या मागून आले...

जीवना केलीस शाळा; हे सुखाचे चार मोके,
कोवळ्या माझ्या वयाला, का असे टाळून आले...

कोण आहे मी कुणाचा, काय माझे ठाव आहे?
तारकांनी झाकलेले, दु:ख तेजाळून आले...

गहाणात ७/१२.....

गहाणात हा सातबारा वगैरे
तरी वाढतो शेतसारा वगैरे

कुठे राहिली आज ही गाय माझी?
घरी खात नाहीच चारा वगैरे

रुबाबात लक्ष्मी पुसे शारदेला
हवी काय खुर्ची, निवारा वगैरे?

अता अन्य काहीच पर्याय नाही
करावाच लागेल ’मारा’ वगैरे

बढाई असूदे तुझी तूजपाशी
कुणी ना इथे ऐकणारा वगैरे

कशाला अशी सांग दर्पोक्तवाणी?
तुला कोण येथे भिणारा वगैरे?

खुले नेत्र ठेऊन गिळतो नशेला

संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित संपादित

आयुष्य राजयोगी,उपभोगता न आले
माझे असून “माझे” संबोधता न आले

आभाळ पापण्यांना सांभाळता न आले
(मज दोन आसवांना हुलकावता न आले)

राशी अनेक होत्या गाठीस पातकांच्या
गंगेस पाप सारे स्वीकारता न आले

बरसात तू सुखाची, केली सदैव देवा
झोळीच फाटकी मज सुख झेलता न आले

जखमा असंख्य होत्या अन्‌ वेदना पुरेशा
वणव्यास का मनाच्या सुलगावता न आले

सोडून दूर सुख मी दु:खात चूर झाले
दु:खातल्या सुखाचे "सुख" टाळता न आले

जयश्री अंबासकर

खयाली तरही मधे माझाही सहभाग. धन्यवाद बेफी

हातचे सोडुन पळत्यापाठी पळते आहे
गज़ल कस्तुरी शोधत वणवण फिरते आहे

कुठे लोपले पूर्वीचे ते प्रवाह निर्मळ?
जिकडे तिकडे केवळ दलदल दिसते आहे

झाड जीर्ण होताच पाखरे सोडुन गेली
वेलींच्या आधारे आता जगते आहे*

तू असताना ज्यांस चांदणे समजत होतो
उन्हात त्या आयुष्य आजही जळते आहे

चहूकडे दगडांच्या राशी पडलेल्या... पण
दगडांत बेडकी मजेत वावरते आहे

रस्ता, मंझिल, वाटाड्या... सारे हाताशी
पाऊल तरी का माघारी वळते आहे?