गझल

बुरे बोलतो वा बरे बोलतो मी
मला फक्त कळते खरे बोलतो मी..

कळेना कशाची नशा होत जाते?
तिला पाहता तोतरे बोलतो मी..

सुगंधीत दररोजची सांज होते
सयींना अशा अत्तरे बोलतो मी..

तुझे शब्द लागून गेले जिव्हारी
तरीही तुझ्याशी अरे बोलतो मी..

असे वाहते रोज डोळ्यात पाणी
अता वेदनांना झरे बोलतो मी..

विषय काल गंभीर मी मांडला पण
म्हणाले किती हासरे बोलतो मी!

कुठे सत्य स्वीकारते 'शाम' जग हे
कशाला उगा सांग रे बोलतो मी?

...........................................................शाम

असाही कधी संशयी काळ येतो
न केला गुन्हा मी तरी आळ येतो

दिली मी जरी उत्तरे योग्य सारी
पुन्हा परतुनी तोच वेताळ येतो

घसा कोरडा, पाय थकले तशातच
पुढे बोडका, तापला माळ येतो

चुली पेटवाया इथे आग नाही
कुठोनी घरे जाळण्या जाळ येतो?

कधी वाटते की जगावे जरासे
कसा नेमका न्यावया काळ येतो

------------------------- जयन्ता५२

माझ्या तळहातावरून रेषा वेड्यावाकड्या धावी
कुठल्याश्या झाडाची मुळे जणू जमिनीत खोल रुतावी.

यांच आयुष्य जगते मी की या माझ्यामुळे जगतात?
माझ्या गतजीवनातून प्राण शोषतात की या माझ्या भविष्यावर तगतात?

गहिऱ्या या लकिरीन्शी नात आहे माझं गहिरं.
मला त्यांची सोबत असते, त्यांना तरी कोण आहे दुसरं!

http://shabdaspandan.blogspot.com/

तुझे तुलाच सत्य हे, कळेल का कधी?
फिरून यायचे इथे, टळेल का कधी?

खुशाल फेक रोज घाण त्यामधे नवी
अखंड वाहता झरा मळेल का कधी?

नभाहुनी धराच ज्यास्त ओढ लावते
म्हणून पान कोवळे गळेल का कधी?

तुझ्या कथेमधे अमूल्य अर्थ आढळे
उगाच हा समाज कळवळेल का कधी?

कुकर्म आमचेच मात्र दूषणे तुला
शनी तुझे नशीब फळफळेल का कधी?

सदैव टाकतोस तू जपून पावले
तुझा ठसा धुळीत आढळेल का कधी?

गढूळता अशी कधी कुठे न पाहिली
अश्या मनात चंद्र विरघळेल का कधी?

फटी अनेक ठेवल्यास ओंजळीस तू
सुखासुखीच ज्योत तळमळेल का कधी?

दिलीस जी व्यथा तिलाच फूल मानले
म्हणून ती सदैव दर्वळेल का कधी?

झोप लागे ज्यावर तो पलंग द्याना
का देत मजला तो खाट नुसता?

जाहली ढेकणे तयावरी उदंड
चावणे तयांचे हा त्रास नुसता

मारण्या तयांना बेगॉन मारले
भयानक तयाचा येई वास नुसता

सूक्ष्मजीव ते येती कष्टानेच हाती
तोपर्यंत गादीत आपुला नाच नुसता

होत सुटका शेवटी रामप्रहरी जरी
भूक त्यांची मिटे आपुला भास नुसता

का दिली तरही ही तुम्ही मला
ही रचना गझल? हा पझल नुसता.

गझल विभागात एक तरही वाचली आणि सहज गंमत म्हणून हे सुचलेलं टाकतोय........
संबंधितांनी कृपया हलके घेणे.
याला काहीच्या काहीच्या काहीच्या काही कविता म्हणण्यासही आक्षेप नाही.

------------------------------------------------------------------------------------

काय सांगू सासवांना हासण्याची कारणे
जाणार गावी आनंदून मग बांधेन मी तोरणे

जीन्स घालता सुनेने बोलती कुजके जरी
मुलीने करता फ्याशन तिला मॉडर्न संबोधणे

देखणे ते नाक मुलीचे अन् सुनेचे ते वाकडे
मुलगी आणि सुनेला का वेगवेगळे जोखणे?

सून करता विचारपूस यांना वाटते "फॉर्म्यालिटी"
मुलीचे टोमणेही भासती मायाळू ते बोलणे

गात येथे तू उगा का थांबलेला
वाहवा तो करुन मारा पेंगलेला !

जाउ दे त्याला किती उंचावरीही -
दोर आम्ही नीट त्याचा कापलेला

तोंड भरुनी मानलेला जो सलोखा
पाठ फिरताना गळा का दाबलेला ?

खोल खोल आतवर तुझी नजर
काळजास पाडते फिरून घर

कारणाविना कसा चढेल ज्वर?
खोल खोल आतवर तुझी नजर

घाव हा तुझा तसा जुनाच पण
आजही जखम तशीच... ओलसर

एक तर उधार चेहरा तुझा
त्यात लिंपले थरांवरून थर

सांग ना सुगंध हा लपेल का?
आणतो कुठूनही तुझी खबर

तप्त अन उजाड वाळवंट मी
दे तुझेच मेघ अन तुझीच सर

रंगहीन वस्त्र जीवना तुझे
दु:ख त्यावरी ... खरी कलाकुसर

घ्यायचे असेल तर कवेत घे
पण नकोत स्पर्श हे सटरफटर

मी तुला हवा तसा दिसेन पण
आरसा जरा स्वत:समोर धर

मैफील आज जमली , पण रंग नाहि भरला
नादात मी तिच्या-तो कोठेतरी विसरला !

मी देवळात दमलो देवीस शोधताना
माता घरात दिसली दारात जीव हसला !

शोधीत कस्तुरीच्या गंधास दूर फिरलो -
शेजारधर्म नाते जपण्यात तो मिसळला !

पाऊस पाहण्या मी दारी उभा जरासा ;
गळक्या छतातुनी तो पाठीवरी बरसला !

पाठीत वार केला तो मित्र मीच जपला
वैरी समोरुनी का जाता उगाच हसला ?

विणले मगाशी..
नाते कुणाशी ?

माझी नसे, पण..
असते उशाशी..!

भरपेट कोणी...
कोणी उपाशी..!

नयनी न अश्रू;
गळते कपाशी..!

द्या सूख! ठेवा..
दु:खे मनाशी..!

नाते जगाशी;
नव्हते तुझ्याशी..!