तरही

येत जा देऊन थोडी कल्पना
त्रास तुझा इथे सार्‍या जना...

आग लावणे काम हे तुझे असे
बाफ पेटती इथे विना-कारणा...

नांव दुजे घेऊनी संचारसी
त्रस्त करणे हीच तुझी कामना...

बंड झाले, उपाय थकले या क्षणी
कोण करी आता तुझा सामना...

दुर्लक्ष जरी शस्त्र असे 'लाजो' म्हणे
तरिही मुश्किल 'दु'सदस्या रोकना :फिदी:....

म्हणुन...

येत जा देऊन थोडी कल्पना
आगबंब आणण्याची करू योजना.....

नविन तरहीत माझाही सहभाग..

धन्यवाद कैलास...
------

चरण पकडून श्वासांचे मरण मी टाळतो आहे
जिथे नाही कधी रमलो तिथे रेंगाळतो आहे

कधीकाळी इथे पोहायला शिकवायचो ज्यांना
अता नुसतीच त्यांची लाज मी सांभाळतो आहे

मिळावे खायला भरपेट म्हणुनी लढविली युक्ती
व्यथांच्या भाकर्‍या करुनी भुकेला जाळतो आहे

कलंदर पायवाटांनी मला ना मार्ग दाखविला
हिशेबी राजरस्ते अन स्वत:हुन टाळतो आहे

अरे ह्या कोणत्या देशात नेले आज कवितेने?
जिथे निवडुंगही अष्टौप्रहर गंधाळतो आहे

धरेला घट्ट धरल्याने नभाला जाउनी भिडलो
विजेने लुब्ध व्हावे ह्याचसाठी वाळतो आहे

असा मी आरश्यामध्ये स्वत:ला पाहतो आता

जखमेस तेल मागू कितिदा जगास अजुनी?
हा कोणत्या दिशेचा आहे प्रवास अजुनी?

हे शीड फाटले अन्, तुटले जरी सुकाणू
क्षितिजा तरी तुला का, माझाच ध्यास अजुनी?

ज्योती फुकून टाकू, ही वल्गना कशाला?
वणवा उठेल गगनी, नियतीस आस अजुनी!

उद्दाम शुष्क पर्णे झाकोळती मला का?
उत्स्फूर्त वादळांचे जपलेत श्वास अजुनी!

ही पाउले खुणेची नेती मला कुठेशी
कुठल्या मुशाफिराचा रस्त्यास भास अजुनी?

कशास त्याची वाट पहावी, जे घडणे आहेच असंभव
उत्तर बदलत नाही, तरिही, करते मन आशाळू आर्जव

या काठावर जसे पोचलो, त्यांच्यासाठी परके झालो
मुठीत अजुनी धरले आहे पैलतिराचे साखर-शैशव

पत्राचा मायना तसाही बदलावा लागणार तुजला
(फक्त बदललेल्या पत्त्यावर आता सारी पत्रे पाठव)

इथून वाटा वेगवेग़ळ्या - तुझे चांदणे सोबत नेतो
माझ्या नशिबातील पोकळी भाळी चंद्रामागे गोंदव

अवचित स्मरते कातरवेळी तिला वगळुनी तिची सावली
जीव तिथे अडकून राहतो धरून काळोखाचा विस्तव

जगता ते लिहिलेच पाहिजे असली काही सक्ती आहे?
सोडुन जावे काळापाशी दुखलेल्याही श्वासाचे शव

वाट एकही कधीच बहुधा मुक्कामाला पोचत नाही

माणसांमधे इथल्या एक देवघर होते
या इथे कधी काळी देखणे शहर होते

या इथे तिचे माझे चिमुकलेच घर होते
या इथे कधी काळी देखणे शहर होते

भेटतो कधीकाळी, त्यातही तुझे नखरे!
बातमी उगाचच पण पूर्ण गावभर होते!

वाढली महागाई, हरवले जुने पैसे
मोजके जिव्हाळे पण नेहमी हजर होते

सर्व भरजरी नाती मी लपेटली देही
नेमके मनावरचे घसरले पदर होते

एकट्या सुन्या वाटा, झुंजल्यात दिवसांशी
सोबतीस स्वप्नांचे खूळ रातभर होते

ओळ मागते काही, शब्द उमटती काही
हे असेच आताशा रोज पानभर होते

दु:ख खोल गेले की, जीव पोरका होतो
संपतात जाणीवा, कोरडी नजर होते

एकटाच जगलो पण, शेवटी सुखी झालो

आटपाट नगराचे गोंदले बहर होते
या इथे कधीकाळी देखणे शहर होते

प्रेरणा न खचण्याची ,चेतना ,सजग गीता
उन्नतीस झटणारे जागते प्रहर होते

दिवस जात होते ,ते थकत होते तरीही
जिद्दिच्या खळाळाचे वाहते नहर होते

वाचताच त्याना मी ,ते धडे देत गेले
एक एक पान जणू मंत्रवत कहर होते

मायबाप गौरीहर ,लाभली दिव्य छाया
पार्वतीहरानेही पचवले जहर होते

डॉक्टर सर, तरहीत माझा पण सहभाग! आनंदयात्रींचे चे पुन्हा आभार
____________________________________

ललाटी तुझ्या या, मला रेखतो मी!
जगावेगळे मागणे मागतो मी

नशीबा उसासू नको व्यर्थ आता,
असे काय उरले, कुणा राखतो मी?

ठरवले जगाने मला ठार वेडा,
न असण्यात- असणे, तुझे मानतो मी..!

जगाला नको मी, असू दे तसेही!
कसे सत्य पचवू, तुला बाधतो मी?

सरी पावसाच्या, तुफानी बरसती
तरी कोरडा का, असा राहतो मी?

कानफटभर नाद घुमला खास नुसता
चांदणे आहे खरे की भास नुसता

कार्ड पैसे चेक ठेवा पर्समध्ये
सोबतीला बैल न्या बोजास नुसता

गळसरी त्यांची सुवर्णी माखलेली
एकटा काळा मणी नावास नुसता

का असे डोळे वटारून पाहते ती
"हाड" वदलो सासरी श्वानास नुसता

भांडता ती झोपण्याचे सोंग घे तू
चादरीखालून गुपचुप हास नुसता

काय खाऊ कागदाचे चंद्र तारे
सोड कविता जात जा कामास नुसता

आठ दिस गेले वरी काही कळेना
हात त्याचा लागला हातास नुसता

छापल्या 'नुसत्याच' या इतक्या जणांनी
वाचण्याचा जाच नुसता त्रास नुसता