प्रेमकविता

मी देह तरी तू प्राण प्रिये
हि बात आता तू जाण प्रिये
जणू एक तपस्वी जाण मला
मी स्मरतो ते तू ध्यान प्रिये

मज सृष्टी चा तू सूर्य जणू
मी दीपक एक लहान प्रिये
महासागर तू ग प्रेमाचा
मी मिथ्या अभिमान प्रिये

तुज ठाईच मन रमते माझे
तू जगण्याला आधार प्रिये
तुज विन अपुरा आहे मी
तुज संगे मी साकार प्रिये

देह माझा, देह तुझा
आज आहे, उद्या नाही
परी प्रेम हे तुझे माझे,
कधी संपणार नाही

वृद्ध झालो जरी तू मी
परी प्रेम ते तरुण,
अन वाढत्या वयात
दाट होई ते अजून

जन्म दुसरा कोण पाही ?
तू मज मिळेल की नाही?
आज आहे तुझ्यासवे
उद्या होणार ते होई

जरी नभ कोसळले
जरी भूमी ही फाटली,
तुझ्या माझ्या या प्रेमाची
किरणे अनंत दाटली...

का स्वप्नी माझ्या येतेस तू?
का डोळ्यात माझ्या भरतेस तू?
का भान मजला राहिना?
काय जादू मजवर करतेस तू ,?सांग ना...

का एकांती तुजला आठवतो ?
का गर्दीत तुजला शोधतो ?
चेहरा तुझा तो पाहता
का लुप्त होई क्रोध तो,? सांग ना...

का तू हवीशी वाटतेस?
का तुलाच पाहावे वाटते?
काही त्रास तुजला होताच
का डोळ्यात पाणी दाटते,? सांग ना...

का मी तुलाच कळतो ?
का तू मलाच कळते ?
का मन तुझे अन माझे
एकमेकांकडे वळते,? सांग ना...

पुन्हा पुन्हा का तुला आठवते
वेडे मन हे का बावरते..?
हुरहूरते का तुला पाहण्या
परी बोलण्या का घाबरते..?

राती काळ्या स्वप्न रंगीते
स्वप्नातून मग तुला पाहते
दिवसा उघड्या डोळ्यांनी ते
तुझ्याच का स्वप्नात राहते..?

पुन्हा पुन्हा का तुझ्या घराचे
गल्लीतून हा घाली फेरे..?
सदा तुला हृदयात भरण्या
हृदयाची का उघडी दारे..?

स्पर्श नको परी पास हवा तू!
जीव नको परी श्वास हवा तू!
असा कसा भाव आहे हा..?
ध्येय नको परी ध्यास हवा तू....!

वाटेवरी उतारी त्या
हात हातात कुणाचे
भलतेच काय बरे
वेड्या असे वागायचे

रितभात जगताची
काय तुला ठाव नाही
चढ उताराची धाव
मध्ये कुठे गाव नाही

कुणी कुणा सावरावे
कळण्यास वाव नाही
कुणी कुठे घसरावे
थांबण्याचे नाव नाही

जाणणारे अंध डोळे
अर्थ तोच मोजणारे
उमटून प्रश्न मनी
भुवयात अडणारे

सांग बरे तूच आता
यात असे काय खरे
उताराचा स्वभाव वा
बहाणा ही वाट धरे

प्रेम..

प्रेम म्हणजे
अथांग सागर
प्रेम म्हणजे
वाळवंटातील मृगजळ
ज्याने तहानलेल्याची
तहान काहीकेल्या
भागत नाही

प्रेम म्हणजे
विश्वास
प्रेम म्हणजे
आपुलकी
जो वेळप्रसंगी
माणुसकीला जागलेच
असे नाही

प्रेम म्हणजे
अटी
प्रेम म्हणजे
बंधन
जे माणसाला
एक माणुस म्हणुन
वागवत नाहीत
मुक्तपणे जगु देत नाही

मी गुलाब आणले होते
काटे काटे ते काढून
नव्हते माहीत तेव्हा
काय ठेवलाय वाढून...!!
मी गुलाब आणले होते
तुला तुलाच द्यायला
तुझ्या नजरेचे बोल
सारे टिपून घ्यायला...!!
मी गुलाब आणले होते
लाल लाल मखमली
आत खोल काळजात
होती दसरा दिवाळी
मी गुलाब आणले होते
तू दिसता दिसना
इथे तिथेही पाहिले
कुठे कुठेच भेटेना...!!
दिस ढळत निघाला
चालले गुलाब कोमेजून
माझे मीच ते तेव्हा
गेलो होतो समजून
बसलो दूर पारावर
लागेना कशाचाच थांग
कापर शिरशिरी भरे
सुन्न झालं होत अंग
तुला दिलेच नाहीत
देऊ आता त्या नदीला
गेला हात बाजूला ते
गुलाब घ्यायला
नव्हते तिथे ते गुलाब

मागे वळता दिसते जेव्हा
संसाराची चौकट हसरी
नकळत होते कशी अचानक
पापण्यांची या झालर भिजरी

आठवणी नव नवलाईच्या
लख्ख काही अन्‌ काही पुसटशा
काही गाफिल, सावध काही
चुकार अन्‌ लडीवाळ जराशा

कधी उतावीळ, कधी अनावर
शांत डोह कधी उगाच डचमळ
आवरतांना सावरतांना
सैरावैरा उठते मोहळ

आठवात त्या भिजतांना मग
काळ जरासा थांबून जातो
तुझ्यासवे या जगण्याचा मग
उत्सव होतो... उत्सव होतो.

जयश्री अंबासकर