कथा

सखी ची आई जायच्या काही दिवस आधी बाबांनी सखीचे केस कापून आणले होते, कायम स्वःताला लांब वेण्यात पहायची सवय, आरश्यात बघून सखी खूप रडली होती. आई पण रडली पण कदाचित तिचे जाणे दोघांच्या लक्षात आले होते, पण सखी …?

दुपारी शेजारच्या काकू आल्या, आईची चौकशी करायला. सखीला परत उमाळा फुटला, काकुंचेही डोळे पाणावले. दुसऱ्या दिवशी मात्र शाळेत जायला सखी बिलकुल तयार नव्हती. बाबांनी कशी बशी समजूत घालून तिला पाठवले, तशीच ती शाळेत गेली, तिच्या जागेवर बसायला जात असताना हळूच मागच्या मुली कुजबुजल्या. ए घरी वारले न कि केस कापतात न… मला माहित आहे… सखी पुन्हा…. मनात प्रश्न वारणे म्हणजे ??

आज सखीला तिच्या दोन तायांनी चक्क भर दुपारी बाहेर खेळायला नेले, सखीला खूपच आश्चर्य वाटले, कारण त्या दोघीही तिच्यापेक्षा ५-६ वर्षांनी मोठ्या होत्या आणि कधीच एकत्र खेळत नसत. पण सखीला खूप छान वाटलं, थोडा वेळ खेळून झाल्यावर बहुतेक कोणीतरी घरातून बोलवायला आले तशा या सार्या घरी गेल्या,

माजघरात मधेच एक गादी घातली होती आणि त्यावर कोणीतरी झोपले होते, सखीला मनात वाटले आता कोणाची तरी फजिती होणार, काकू ओरडणार कोण मध्ये झोपलय ते पण तसे काहीच झाले नाही आणि घराचे वातावरण सुद्धा एकदम कुंद, विचित्र होते,

****************
स्थळ : पुना कॉफी हाऊस -
वेळ : सायंकाळी ५.३०
****************

"मला ना तू खुप आवडतोस!"

"काय?"

उत्तरादाखल ती लाजुन खाली बघत छान हसली.

योगेशचा आपल्या कानांवर विश्वास बसत नव्हता. "हे कसं शक्य आहे? काल तर ती एवढी चिडली होती. मघाशी फोनवर बोलताना पण असच वाटलं कि ती आता ....."

बसमधून उतरल्या उतरल्या योगेशनी घड्याळ बघितलं.

"१२:१५ झालेत. आता सिक्युरिटीला १५-२० मिनिटं, म्हणजे २.३० ला फ्लाईट निघेपर्यंत २ तास तरी आहेत. काहीतरी बरं खाऊन घेता येईल." असा मनाशी विचार करता करता योगेशची सराईत नजर सिक्युरिटीच्या रांगांवर फिरली.

फक्‍त एक घर तर घ्यायचं होतं.
या ‘फक्‍त’पाशी येऊन पोहोचायला चंद्रकांत काशिनाथ फाटक ऊर्फ चंदाला गेले चार-सहा महिने फार घाम गाळावा लागला होता...
आपला फारच घाम गळतोय हे लक्षात आल्यावर त्यानं कारचा ए.सी. अजून वाढवला. ए.सी.वाढवणे या शब्दप्रयोगाचा ऐश्वर्याला राग येतो. "तो काय आवाज आहे का वाढवायला किंवा कमी करायला?" असं तिचं म्हणणं.
"मग काय म्हणायचं?"
"Drop the temperature."
"म्हणजे तेच ते ना?"
"नाही!"

खरेतर हि जुनि कथा आहे. पण १ एप्रिल चि आठवण करुन देणारि म्हणुन परत सादर करत आहे. तसा ऊशिरच झला आहे.तरि पण.......

हलकासा धक्का जोरसे लगे

``रावसाहेब, आंत येऊ कां ?``
``कोण ? तुकाराम , आणि हे कोण बरोबर ?``
``रावसाहेब , गेल्या चार दिवसापासून ह्ये म्हातारे आजोबा रोज येतायत. आज बी सकाळपासून त्यांनी काय बी खाल्ल नाही. त्यांच एवढ जमिनिची काय काम आहे ते करुन टाका की ?``

निशाला सायकलच भारी वेड . लहानपणी तिची तीन
चाकांची सायकल घेऊन ती फार दूर पर्यत जात
होती .इकडे मंजूचा जीव मात्र टांगणीला लागत असे व
तिला नेहमी वाटे कि कुठून
दुर्बुद्धी झाली आणि हिला सायकल घेऊन दिली .
थोडी मोठी झाल्यानंतर तिला दोन चाकी सायकल
दिली .त्यानंतर तर तिला सीमाच
उरल्या नव्हत्या .ती लांब लांब सायकल घेऊन जात
असे.आणि हो महत्त्वाच इतकी सायकल चालवूनही तिच
सायकलवरून पडन काही थांबत नव्हतं .सायकल
खाली आणि त्यावर
निशा अशापेक्षा निशा खाली आणि सायकल तिच्या अंगावर
पडलेली किंवा सायकल
आणि निशा दोघीही एकमेकींशेजारी पडलेल्या असच जास्त
व्हायचं .तिला लागायचं फार नाही पण आज जरा जास्तच

सहल

निशा जसजशी पुढच्या वर्गात जात
होती तसा मंजूचा अभ्यासही वाढत चालला. कारण
तिला काही शिकवण किंवा तिचा अभ्यास घेणं फारसं
सोपं नहूतं .आधी मंजूला बरीच मेहनत करावी लागत
होती .अभ्यास करावा लागत होता .पण ती पूर्ण
क्षमतेनुसार प्रयत्न करायची .तिला अनेक
वेळा असही वाटून गेलं कि आपण जर इतका अभ्यास
स्वतः शाळेत असताना केला असता तर आपण
बोर्डात नंबर काढला असता .
अस तर सुखी जीवन चालल होत
त्यांच .निशाला सायकल
चालवायची भारी हौस .सुरभि निशाची फार
गट्टी होती .सुरभि ही शेजारीच राहत होती .त्यामुळं
त्या दोघींच चांगलं जमत
होतं .तिच्या इतरही मैत्रीणी असल्या तरी सुरभि सोबत

....त्याच काय झालं हा प्रश्न
तुम्हाला पडला असेल . त्याच तुम्हाला उत्तर
नक्की मिळेल . पण आता कथा दुस-या ठिकाणी दुस-
या पात्रांसोबत पुढे जाते आहे . पुढे त्याच काय झाल
याचही उत्तर मिळेल . तोपर्यंत वाचकांनी धीर धरावा .

कथा.... भाग ३

खरी सुरुवात

मंजू आणि सुयश एक सुखी जोडप होत. त्यांचा संसार सुखा समाधानान चालला होता . त्यांच्या संसारात
सुखाची आणखी भर पडली . त्यांच्या संसार वेलीवर एक
नवी कळी उमलली होती . तिला पाहून दोघांनाही आभाळ
ठेंगण झालं होतं . तिचा जन्म रात्री झाला होता म्हणून तिचं