आज ‘पिकू'(२०१५) पहिला. तो पाहत असताना अमिताभ बच्चन यांनी साकारलेली ‘भाष्कोर बॅनर्जी’ या अतरंगी व्यक्तिरेखेची तुलना, सुरज वेन्जारमुडू (वासुदेवन) यांच्या ‘एन्द्रोइड कुन्यप्पन 5.25′(२०१९) या चित्रपटातील ‘भास्कर पोडूवल’ या मल्याळी, बाहेरून तिरसट पण आतून गोड असणाऱ्या म्हाताऱ्याशी करण्याचा मोह आवरला नाही.
ही कल्पना करताच माझं मलाच आश्चर्य वाटलं. इतकी समान सिनेमाची रचना across culture कशी मस्त आपलं ‘भारतीयपण’ दाखवते, नाही का?
गोल्डी: अरे शैलेंद्रजी, नमस्ते, कधी आलात तुम्ही?
शैलेंद्र: नमस्ते गोल्डी सहाब, अर्धा पाऊण तास झाला असेल. बर्मनदा येतायत ना?
गोल्डी: हां हां, आते ही होंगे, त्यांच्या कलकत्ता मीठा पानाचा डबा आणून ठेवलाय भाई… ये लो…आ गये दादा..
बर्मनदा: शुभो प्रभात भद्रलोक. सॉरी लेट झाला.
गोल्डी: कोई बात नहीं दादा, सुरुवात करू या?
शैलेंद्र: बिलकुल.
तर भन्सालीची स्लो कुक्ड लाहोरी बिर्याणी नेटफ्लिक्स वर वाढली आहे, त्यातल्या कोंबड्या आणि इतरांची पिसे काढायला हा सेपरेट धागा हवाच्ग !
स्पॉयलर्सने भरलेला धागा आहे त्यामुळे आपापल्या जवाबदारीने वाचा 
पिसं काढण्या आधी काय आवडले तेही लिहिते :
भन्सालीला साजेशा सुंदर फ्रेम्स, सेट्स, दागिने, कपडे, एपिसोड काहीतरी करून बघायला एन्गेज ठेवेल असा ड्रामा, गाणी, कोरिओग्राफी सगळे भन्सालीच्या मुव्हीज सारखे !
प्रसंग व निरीक्षणे :
१. मंडेला मागचे दार post ऑफिस साठी शोधतो.
२. post ऑफिसची दयनीय बिल्डींग व वाईट अवस्था
३.आधार – मतदान कार्ड – रेशन कार्ड मिळवण्यासाठी मंडेलाला गोल फिरावे लागणे
४. हागण्यापेक्षा मान महत्त्वाचा !
५. त्याचे (मंडेलाचे) गावाने केलेले नामाभिधान – smile /इरच्च/Bushy Hair/Dung Picker/Rice Sack. मात्र यातील एकही नाव पोस्टात बचत खाते काढताना उपयोगी पडत नसल्याने त्याची ओळख/नाव अस्तित्वात नाही.
प्रेम!
विशुद्ध प्रेम! विरहातले प्रेम!! पावसातलं प्रेम!!!
प्रेमाच्या अनेक छटा,एका आयुष्यात न समजणाऱ्या.
७०च्या दशकात अशीच एक प्रेमकथा देशाच्या 'देवभूमी'त, केरळमध्ये फुलली आणि त्यांच्या विरहाने आणि प्रेमकथेच्या दुर्दैवी अंताने अजरामर केली.
एस. विमल यांच्या 'एन्नु निंटे मोइदीन' (तुझाच फक्त, मोईदीन) या २०१७च्या मल्याळम चित्रपटाने भाषा, प्रांताच्या भिंती कधीच न मानणाऱ्या या 'प्रेमाची गोष्ट' चंदेरी पडदयावर आणली आणि जगभरातील लोकांचे डोळे त्या प्रेमवीरांसाठी पाणावले.
२०१२ – मी तेलुगु गाण्याच्या प्रेमात पडलो. आणि प्रवास चालू झाला.
तेलुगू सिनेमा आणि मी !
मी 2012 मध्ये माझ्या मित्राच्या – ऋषिकेशच्या(धर्माबाद, नांदेड) – तेलूगु गाण्याच्या प्रेमाने ती अवीट गोडीची गाणी ऐकू लागलो. मग ती समजून घ्यावी, म्हणून ती भाषा (अगदी त्याला ‘तेलगू’ नव्हे, तर ‘तेलूगु’ असे म्हणावे इथून) त्याच्या मित्राकडून (त्याचे मुळ गाव – काकीनाडा, आंध्र प्रदेश) शिकू लागलो. तो मुलगा तीन महिन्यांसाठी सीए कोचिंगला पुण्यात आलेला.
'कृष्णा कॉटेज'
सोहेल खान - मानव
ईशा कोप्पीकर - दिशा
अनिता रेड्डी - शांती
व्रजेश हीरजी- टल्ली
राज झुत्शी- लेखक ऊर्फ प्रोफेसर सिद्धार्थ दास
कट टू :
'कहीं अनकहीं बातें' या पुस्तकाचा प्रकाशन सोहळा. पुस्तकाच्या लेखकानं थोर रशियन लेखक चेकॉव्ह यांच्यासारखी दाढी मिशा राखलेली आहे. भाषणात लेखक सांगतोय की सदर पुस्तकात साडेनऊ लव्ह स्टोऱ्या आहेत.
उरलेली अर्धी कोणती, ते आता या सिनेमाच्या माध्यमातून दाखवणार आहेत.
स्वातंत्र्यवीर सावरकर चित्रपट - रणदीपनं यशस्वीरीत्या पेललेलं आव्हान.
मी स्वातंत्र्योत्तर काळात जन्माला आल्यामुळे पारतंत्र्याच्या अनुभवातून होरपळून निघालेले नाही. तरीही बालभारतीच्या पुस्तकात वा इतिहासविषयक ग्रंथांत तत्कालीन भारताबद्दल वाचनात आलेलं. त्यामुळे स्वा. सावरकर हे नाव तेव्हापासून परिचित. मराठीच्या पुस्तकात 'माझी जन्मठेप' मधले एक- दोन प्रसंग होते. त्या संदर्भात पुढे मूळ पुस्तक वाचलं. 'काळे पाणी' व '१८५७ चे स्वातंत्र्यसमर' अशी पुस्तकं वाचल्यानंतर मग वीर सावरकरांची लेखनशैली व एकंदर देशकार्य व तत्संबंधी लेखनाचा सूर आणखीन थोडा उमगत गेला.
'गोदावरी'
(काही स्पॉईलर्स आहेत. तर हा सिनेमा बघितला नसल्यास पुढे वाचू नये, हा विनंतीवजा डिस्क्लेमर.)
