ठाणे

तुझ्या माझ्यात काय उरले
'मी' पणा सोडून सारेच विरले
माझेच खरे करता करता
आपलेपण कधीच हरले

घेतल्या होत्या ज्या आणाभाका
शब्द ते मंत्रातच दडले
सप्तपदीच्या पावलांचे
रक्तबंबाळ ठसेच उरले

सोबतीचे क्षण आपुले
आठवणीत एकाकी पडले
दुरावलेले मन हे आता
मार्ग वेगळा शोधून गेले

हरवले नाते साताजन्मचे
बंध प्रेमाचे तुटून गेले
अहंपणाच्या अहंकाराने
शापित जीवन मात्र उरले

- प्राजक्ता

निघालो होतो जग जिंकाया
पण स्वप्न ते अधूरेच राहिले होते
दावेल वाट विजयाची असे
सारथी तरी कोठे राहिले होते

दांभिकतेने भरलेल्या जगाने
अस्तित्वच माझे पुसले होते
विनवीत होतो ज्या दगडाला त्यात
देवत्व तरी कोठे उरले होते

ऊन सावलीच्या खेळात या
डाव सारे निसटत होते
जिंकाया साथ देणारे
हात तरी कोठे उरले होते

भूतकाळातील जखमांचे
व्रण काही जात नव्हते
वेदना शमतील असे
मलम तरी कोठे उरले होते

मायेने गोंजारणारे
स्वर निःशब्द झाले होते
जीवन मैफिल रंगवणारे
सूर निरागस कोठे राहिले होते

मज बागेत फिरता फिरता,
दिसली फळी जखमी, केविलवाणी.
ती तशीच कणखर होती,
जरी दोन ठिकाणी तुटलेली.

ती फळी मला म्हणाली,
मी थकून गेले राजा,
या टोळ्यांना देऊन थारा.
आज हीच टाळकी माझी,
गंमत पाहून गेली.

तो बाक बघ बाजूचा,
तो माझा प्राणसखा अन् साथी.
मी जी जी भोगली दु:खे,
ती त्याच्याही वाट्याला आली.

या बाकाहून प्रेमळ दुसरा,
मी कुणीच पाहीला नाही.
मी तुटून पडल्यानंतर त्याने,
दुसरी फळी शोधली नाही.

----------मयुरेश परांजपे---------

मी श्वापदांना उपाशी झोपताना पाहिले,
मी माणसांना अधाशी भूंकताना पाहिले.

सागराला सागराशी बोलताना पाहिले,
मी नद्यांना सागराशी भांडताना पाहिले.

बोलणाऱ्या माणसांना मारणारे पाहिले,
मारणाऱ्या माणसांना पोसणारे पाहिले.

रोज ती गाथा तुक्याची वाचणारे पाहिले,
गाथेतल्या त्या तुक्याला टाळणारे पाहिले.

अशाश्वताने शाश्वताला गाडताना पाहिले,
मी शाश्वताची अंत्ययात्रा चालून पाहिले.

----------मयुरेश परांजपे----------

परवा कोल्हापूरहून येताना सातारा पुणे हायवेवर भोरजवळ एका हाॅटेलची जाहिरात पाहण्यात आली आणि ती पाहून हसावं का रडावं हे कळतचं नव्हत.. जाहिरात साधारण अशी होती -

हाॅटेल ओमकार

महाराजा मिसळ.
निखारा मिसळ.
दही मिसळ.
सुखी भेळ. ......

आणि बाजूच्या कोपर्यात मोठा वर असलेला दिशादर्शक बाण आणि त्याखाली लिहलेलं..

क्लिन टाॅयलेट

मी पाटलांच्या मागे चाललो होतो. मध्येच एकदा थांबून मला म्हणाले," आणा ती ब्याग इकडं.." मी म्हंटले , " राहू द्या हो. मी आणतो की." त्यावर ते म्हणाले," अवंअसं कसं ,कुनि पाह्य्लं तर काय म्हनल ,पावन्यास्नी सामान घेऊन चालवतोय. " मग मात्र मी त्यांना म्हंटलं , " नाही नाही , ठीक आहे. " पण त्यांनी ऐकलं नाही. माझ्या हातातली बॅग घेऊन ते निघाले. आम्ही बराच वेळ चालत होतो. रस्ता म्हणजे रानातली पायवाटच होती. .... आजूबाजूला माजलेलं रान आणि त्यातली रानटी रंगीबेरंगी फुलं पाहात मी जात होतो. पाटील वयस्कर असले तरी त्यांचा चालण्याचा वेग माझ्य दुप्पट होता. मला फार भराभर चालावे लागत होते.

अगदी सहजतेन
जेव्हा कुणी देते फेकून
तयार सुंदर अन्न
मुले खात नाही म्हणून
वा जास्त झाले म्हणून
माझ्या अंगावर येतो शहारा
अस्वस्थ होते मन
कुपोषितांच्या झुंडी
धावतात मनातून
आक्रंदत बुभूक्षितागत
मोठमोठ्याने ओरडत
अन्न अन्न अन्न
संस्कारात जपलेली
अन्नपूर्णा अन
भेदरून उभी असते
कचराकुंडीचा काठ
घट्ट हातात धरून

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/