चंद्र

चांदण्याला तेथे प्रवेश नाकारताना
जेथे शरीरसंपदा तुझी साकारताना
रेलावे की चूर व्हावे खेटून तुला ओणवे
रात्र"ही" थकून जावी अन् चंद्र मी व्हावे

गोपचांदण्या गोफ लोभसे पाहती बांधू मला
राधाअवनी प्रीत मोहक पाहती रांधू मला
तिला सतवाया जरासे कलेकलेने गुप्त व्हावे
भरती सागरास यावी अन् चंद्र मी व्हावे

उल्का लाखो, तारे चमचमणारे कोट्यावधी
निखळती नक्षत्रे सारी नजर तुझी पारधी
आकाशगंगा ही करी तुला पाचारण हळवे
नक्षत्र तू अठ्ठाविसावे अन् चंद्र मी व्हावे

हे मायभूमी मी जे
वचन तुज दीधले
तव आरतीला आज
मी चंद्र सूर्य आणले

उद्दाम रीत जगाची
विपरीतच ती कधीची
राबविली तंत्रे तयांनी
मंडूकांच्याच हिताची

जेव्हा तंत्रज्ञान त्यांस मी
मागितले मणुष्य हिता
हिणवून मज म्हणाले
होतसे भिकारी काय दाता?

कोणी न पुसतो कधी
दुबळ्यांस या जगात
जाणून हेच सत्य मी
आणले बळ मनगटात

उद्दाम जरी ते होते
घमंडी आपुल्याच तो-यात
संकट समयी मीच दिले
तयांना माणुसकीचे हात

वसुधैव कुटुम्बकम्
हा नारा सनातनाचा
हा बलशाली भारत देश
कृष्ण आणि रामाचा

आवडलं असतं मला..
तुझ्या स्वप्नांच्या दुनियेत जगायला
आवडलं असतं..तुझा चंद्र व्हायला

आवडलं असतं..
जर मीच असते तुझ्या हृदयात
कलेकलेने वाढणारं प्रेमसुद्धा
आणि दुराव्यातला विरहसुद्धा..
आवडलं असतं..
जर दोन्हीचं कारण मीच असते
आणि तसं तू म्हणाला असतास
असंख्य नक्षत्र ताऱ्यांना विसरुन..
मलाच शोधत हरवला असतास
तर आवडलं असतं मला.. हरवायला
आवडलं असतं..तुझा चंद्र व्हायला

शोधतो आहे जुने झुरणे कुठे आता!!
ते तुझे माझे खुळे जगणे कुठे आता!!

चांदणे येते उशाशी चंद्र मधु झरतो
रेशमी स्पर्शासवे जळणे कुठे आता!!

कोवळी पाती तृणाची सर्द एकांती
नाचरे चाळे तुझे पळणे कुठे आता!!

बोलती लाटा मुक्याने ऐकतो सारे
बोलक्या डोळ्यात ते दिसणे कुठे आता!!

बरसता धारा गरजते ना तसे अंबर
हात हाती, चिंब ते भिजणे कुठे आता!!

ते तुझे नखरे किती रुसणे किती हसणे
ती मिठी तो स्पर्श ते छळणे कुठे आता!!

कोंडला वारा नभाने चोरले चंद्रा
धुंद त्या रात्री तसे फुलणे कुठे आता!!

वृत्तः राधा

मी मानसी

चंद्राच्या प्रतिदिनी क्षितिजापार होणाऱ्या दर्शनाला तरसणारी शुक्राची चांदणी आज त्याच्या समीप होती! लौकिकदृष्ट्या होतं अंतर कैक योजनांचं, पण प्रेमविव्हल चांदणीला त्या शीतल किरणांच्या मोहपाशात बद्ध होण्याची आज आस होती. युगानुयुगांच्या प्रतिक्षेनंतर ती मनोमीलनघटिका आता आली होती. पश्चिमेच्या आकाशात संध्यासमयी निळ्याशार अंधाराच्या डोहाकाठी संकेताला अनुसरून आज तिचा प्रियकर उगवणार होता. पौरजनांच्या नजरेआड आज तो तिला आपल्या तेजाच्या छायेत कवेत घेणार होता! आला, तो आला... मंद मंद गतीनं तो संकेतस्थळी येत होता.

ब्रह्मदेवाला वाटलं एकदा
करावं काहीतरी अफाट!
पृथ्वी बनवण्याचा घेतला मक्ता
नवनिर्मितीचा गिरवत कित्ता,
पृथ्वीभोवती दिला एक पहारेकरी
त्याच्या हाती समतोलाची दोरी,
चंद्र आपला घालत राहिला गस्त
काही वर्षात तिचे हाल बघून झाला त्रस्त!

एके दिवशी म्हणाला ब्रह्माला,
हा असा नग देवा, तुला कसा सुचला?
बाकी सगळी सृष्टी चालते नियमाने,
नियम मोडायच काम हा करी नेमाने!

श्वास काही गन्धलेले
शब्द काही थांबलेले
कालच्या रात्रीत एका
चन्द्र सोळा माळलेले

माळल्या मिठीत एका
दो जीवांची स्पंदने
क्षणैक अधरी अमृताच्या
घागरीतील मंथने

मंथुनी काढू सखे गं
सुख दुःखे सारी आता
भारल्या गात्रांतूनी
निरवू ये साऱ्या व्यथा

व्यथेलाही लाभू देऊ
एक चंदेरी किनारा
येई तेथे निर्मूया मग
एक चंद्रमौळी निवारा

त्या निवाऱ्यातून पाहू
चन्द्र सोळा माळलेले
कालच्या रात्रीत एका
जोड तारे जन्मलेले

©निखिल मोडक

सोबती मी ह्या कृष्ण रात्रीचा,
किनाऱ्यावर आज विसावलेला ।।
जिवन अधांतरी लटकलेले अन् ,
रोमरोम कृष्णमय झालेला ।।१।।

व्याकुळलेली जणू मी अशी ,
जसा पंख तुटलेला कावळा ।।
अस्पृश्य वाटे मज प्रकाश ,
सखा हा अंधारलेला किनारा ।।२।।

गंधाळलेला मौल्यहीन अश्रू ,
माशांनी चटकन का झेलला ।।
घेऊन दूर सोबती लाटांना ,
काळोखात तो ही काळवंडला ।।३।।

अंधारलेल्या ह्या आभाळाला ,
डाग कसा पांढरा लागला ।।
चमकलेले हे चांदणे अन् ,
चंद्र कोणी असावा कोरला ।।४।।

-रुद्रा-

कुसुमाग्रजांची एक कविता आहे, ’हा चंद्र’ नावाची. त्यात ते म्हणतात,
"त्या चंद्राचे या चंद्राचे मुळीच नाही काही नाते"

’हा चंद्र’ म्हणजे आपल्याला नेहमी आकाशात दिसतो, तो. लहानपणी गाडीतून जाताना आपल्यासोबत पळणारा, पण गाडी थांबली तर पुढे पळून न जाता आपल्यासाठी थांबून राहणारा. मोठेपणी ’चंद्र आहे साक्षीला’, ’ एकसो सोला चॉंद की रातें’ वगैरे ओळींची आठवण करून देणारा.

’तो चंद्र’ म्हणजे पृथ्वीचा उपग्रह. पृथ्वीभोवती सत्तावीस दिवसांत एक, अशा प्रदक्षिणा घालत राहणारा, सूर्याच्या सोबतीने समुद्रात भरती-ओहोटी घडवणारा, कधी सूर्यालाच ग्रहण लावणारा.