मायेचे वस्त्र जिर्ण झाले विरले फाटले
अजूनी होते हवे ते परी न आता उरले
उबदार किती ते वाटे गारठ्यामधे
लेवून अंगी जणू चिलखत ते भासे
कितीही संकटे आली जरी
घाव वर्मी ते सोसतसे
किती निगूतीने वस्त्र निर्माण केले
उभे आडवे धागे प्रेमादराने गुंफले
शिलाई नाजूक टाके अचूक
रंग तयाचे भरदार असले
या वस्त्राची मजबूत न तुटणारी विण
कुणी न विणकर आता न विणणार
भक्कम हाती नक्षीचा ठसा कोरला
पुन्हा कधी न उमटे
१. साधनेच्या ह्या मार्गावर घोडदौड करण्यामध्ये एका विशिष्ट साधिकेचा मला अडथळा होतोय, ही वस्तुस्थिती स्वीकारली पाहिजे.
सदर साधिकेला समजा ह्या वस्तुस्थितीची बिलकुल
खबरबात नसली तरी काही हरकत नाही.
सुरुवातीला अशी सुस्पष्ट खबरबात कुणालाच नसते.
ती हळूहळू होते.
त्याची एक भाषा असते. त्याचा एक रस्ता असतो.
ह्यामध्ये संयम आवश्यक. समतोल आवश्यक.
ते सगळं इथं शिकवतील बहुतेक.
तेवढं आत्मसात केलं की काही अडचण नाही.
कोर्स संपल्यानंतर ताबडतोब एखादं वादळी
प्रेमप्रकरण करून बघायला हरकत नाही.
मित्रांनो
जीवनाच्या प्रवासात आपल्याला खूप लोक भेटतात, पण फक्त काही जण आपल्या मनातल्या आतल्या कप्प्यात घर करून तेथे वसतात. त्यांची आठवण मंदिरात जळणाऱ्या पणती सारखी सतत सोबत असते. अश्याच एक व्यक्ती, मार्गारेट माझ्या ऑस्ट्रेलियन "अम्मा" होत्या.
मार्गारेटचे विलक्षण व्यक्तिचित्र सादर करतो आहे आणि तुमच्या प्रतिक्रिया वाचायला आवडतील.
दडलेले मनोभाव मुखवट्यापाठी
नाटकी वागणे शोभे चेहऱ्यावरती
किती सोजवळ, किती निरागस
पाही त्याची होते हमखास फसगत
मनात कटुता बोलणे तरी मधुर किती
जवळचे होऊनी वार करी पाठीवरती
ओळखण्यास चुकतो, जीवास मुकतो
जेव्हा मैत्रीच्या पोशाखात वैरी निघतो
तोंडावर वर्षाव स्तुतीसुमनांचा होतो
पाठ वळताच निंदेचा बाझार भरतो
पत ढासळते, प्रतिष्ठा धुळीस मिळते
सामील असतात त्यात आदर करणारे
वाटते कधी टर टर फाडावे हे मुखवटे
झप झप वेशीवर टांगावे त्यांची लकत्तरे
पण आपण सुध्दा कुठे आहोत वेगळे
आरसा दाखवून मन शांतपणे विचारते
डिस्क्लेमर - मी ना मानसोपचारतज्ञ आहे ना समुपदेशक. मी केवळ एक हौशी लेखक आहे. तेव्हा लिखाणा तृटी असू शकतात नव्हे आहेतच त्या वाचकांनी सांभाळून घ्याव्या. या कथेचा कोणाला फायदा झाला तर कृतार्थ होइन. निदान काही अंशी सजगता यावी अशी आशा करते. मला हा लेख माझ्या खर्‍या नावाने टाकण्यात रस नाही. शर्मिलाताईंचा 'बाधा' (https://www.maayboli.com/node/80183) हा लेख वाचून मला हे स्फुट टाकण्याचा धीर आला. कलोअ.
खरे चेहरे झाकण्या चढवूनी खोटे मुखवटे
खरेच आहे भासवतात मग ते चेहरे खोटे ||१||
मनात कटूता असूनी वाहवा करती
हसूनी खोटे वार करती पाठीवरती ||२||
तोंडदेखला आदर देवूनी स्वागत होई
पाठ वळता निंदा करण्याची करती घाई ||३||
स्वार्थ साधण्या स्तूती करती तोंडभरूनी
कार्यभाग संपला, टिकेची झोड वदनी ||४||
खोटे चेहरे वागवीत खोटे जीवन का जगावे?
मुखवट्याविना खरे चेहरे जगाला दाखवावे ||५||
- पाषाणभेद
२१/०९/२०२१
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.....
रिग्रेशन थेरपीमध्ये मी माझ्या सबकॉन्शसमध्ये डोकावले आहे. माझ्यासारखे दिसणारे हे कोणते भिन्न व्यक्तीमत्व! जंगने याला 'शॅडो पर्सनॅलिटी' म्हटले आहे.
किती खल, मॅनिप्युलेटिव्ह, व्हल्नरेबल, कॉम्प्लेक्स, आकर्षक आहे ही स्त्री. जे मी मला स्वत:ला नाकारले, त्या गुणावगुणांनी माझी सावली बनत गेलेली हीच ती.
आताच मला हे रुमीचे शब्द का आठवतायत - Beyond right and wrong there is a field. I will meet you there.
अमेरिकेचे माजी अध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प यांनी नरेंद्र मोदी यांना रॉक स्टार एल्विस प्रिस्ले या नावाने संबोधले. अभिनेते शम्मी कपूर याना हिंदी सिनेमा सृष्टीचे एल्विस प्रिस्ले म्हंटले जायचे.स्कॉट मूरहेड नावाच्या अमेरिकन संगीतकाराने "ही इज माय एल्विस (प्रिस्ले)" असा सुप्रसिद्ध सूफी गायक नुसरत फतेह अली खान यांचा गौरव केला.
एल्विस द पेल्विस या जगद्विख्यात नावाने ओळखला जाणारा किंग ऑफ द रॉक एल्विस अरोन प्रिस्ले अमेरिकेत जन्माला आला नसता तर हिंदी सिनेमातील अभिनेता शम्मी कपूर त्याचा पुतण्या राजीव कपूर प्रमाणे केंव्हाच विस्मृतीत गेला असता.
नय्यारा नूर - भारतात जन्मलेली पाकिस्तानी गायिका.
