खरे चेहरे झाकण्या चढवूनी खोटे मुखवटे
खरेच आहे भासवतात मग ते चेहरे खोटे ||१||
मनात कटूता असूनी वाहवा करती
हसूनी खोटे वार करती पाठीवरती ||२||
तोंडदेखला आदर देवूनी स्वागत होई
पाठ वळता निंदा करण्याची करती घाई ||३||
स्वार्थ साधण्या स्तूती करती तोंडभरूनी
कार्यभाग संपला, टिकेची झोड वदनी ||४||
खोटे चेहरे वागवीत खोटे जीवन का जगावे?
मुखवट्याविना खरे चेहरे जगाला दाखवावे ||५||
- पाषाणभेद
२१/०९/२०२१
माझी मोठी बहिण आहे, वय 45 वर्षे, तिची अतिसंवेदनशील त्वचा आहे, आधी ती चेहर्‍यावर lakme radiance fairness day cream वापरत होती 3 वर्षापासुन, अचानक त्या क्रीम ने तिला जळजळ व्हायला लागली, दूसरे काही सूट होत नाही, cetaphil ch moisture hi वापरुन पाहिले, काही फरक नाही, त्वचा चांगली राहण्यासाठी तिने काय उपाय केले पाहिजेत, इथे मी हा धागा टाकतोय कारण खरच खूप छान उपाय, सल्ले इथे मिळतात, धन्यवाद सर्वांचे
घसरुन पाय पडलास जरी उताणा
म्हणशी तरी पाय आहेत वरी पहाना.
आहेस कसा नि किती तू निलाजरा
ठेवतोस कसा बनेल चेहरा तू हासरा
लागता आच थोडी उडाला सोनेरी मुलामा
पडले उघडे पितळ खोटे भंगली लालिमा
आणून आव खोटा सावरु पाही प्रतिमा
हरलास तू पसरली प्रतिमेवर तव काळिमा
हद्द ही निर्लज्जपणाची हे का कुणा कळेना
मिळण्या सहानुभूती जनांची कशास करीसी वल्गना
सत्य असत्य तुझे तुजपाशी आहे तुज सारी कल्पना
होऊनही मुखभंग तरी ठेविशी चेहरा तो हासरा
मानलं तुला खरोखरी दिसला तुझा खरा तो चेहरा
कातरवेळ
क्षितिजाजवळ खरवडलेले भकास आकाश
तांबडया पिवळया जखमा, चेहरा उदास
ओहोटीच्या वळवळीत, हरवला भरतीचा थरार
खारे पाणी साकाळत डोळा , किनारा निराधार
आकाशाच्या पोकळीत अजूनही गुंजतेय
परागंदा पाखरांची फडफड, भरतीची गाज
हळूहळू दाटतो अंधार अंतर्मुख निळया जळी
ठसठसु लागतं चांदणं आठवांचं कातरवेळी
दत्तात्रय साळुंके
"त्या मुलांनी हे का केलं ते मला कदाचित कधीच कळणार नाही. अश्लिल, हादरवून सोडणारं आणि चांगल्या गोष्टीवरचा विश्वास समुळ नष्ट करणारं. माझ्या वाट्याला आलं ते, फसवं फेसबुक खातं बंद करता येत नाही यातून आलेली निराशा, दु:ख, राग, वैताग आणि क्षणा क्षणाला नष्ट होत जाणारा आत्मविश्वास." ही कहाणी, शब्द सुझनचे. पण हे फेसबुक किंवा कोणत्याही आंतरजालावर (सोशल नेटवर्किंग) असणार्‍या कुणाच्याही बाबतीत घडू शकतं. तेव्हा सावधान. सुझनची गोष्ट ही माझी किंवा अगदी तुमचीही होवू शकते.
मागच्या महिन्यातील गोष्ट. मी जपानला गेले होते तेव्हाची. दिवसभराचे काम संपवून घरी निघाले होते.
स्टेशनवर ट्रेनची वाट पहात होते. का कुणास ठाउक पण मला खूप एकटे एकटे वाटत होते, तेव्हढ्यात ध्यानीमनी नसताना माझी एक college मधली मैत्रिण समोरुन येताना दिसली. मला प्रचंड आनंद झाला. परदेशात असताना माणसाला एकदम आपल्या देशातला ओळखीचा चेहरा दिसला की किती आनंद होतो ना...
अर्थात जुनीच.
----------------------------------------------
आरश्याने पाठीमागे दडवून ठेवलेला मुखवटा
दुपारी भेटला मला.
तेव्हा आरश्याचा चेहरा पडला
त्याचं बिंग फुटलं.
त्या विखुरलेल्या तुकड्यात
शंभर, हजारांच्या संख्येनं दिसत होता
एक वाकडातिकडा चेहरा
तूच आहेस ही
मुखवट्याने आरोप केला.
तो भयानक होता.
तो लाजिरवाणा होता.
तो माझाच होता.
'यासाठीच सांगत असतो
काही गुपितं गुपितंच बरी'
आरसा तुकड्यातुकड्यातून
खदाखदा हसला.
