कादंबरी

उठतो तर रोजच पण आज उठलो ते जरा लवकरच . एवढ्या सकाळी , सॉरी पहाटे उठायच म्हणजे थोडे श्रम पडलेच . नुसत गजर लावून चालत नाही , तो वाजल्यावर जाग यायलाही हवी आणि नुसती जाग येऊन भागत नाही तर नाईलाजाने का होईना अंथरूणातून बाहेर याव लागत . मोठ्या प्रयासाने या गोष्टी करून एकदाचा तयार झालो . आजपासून जिम सुरू करायची थोडी फिटणेस पाहिजे ना राव . स्वतःच आवरल्यावर बायकोपाशी गेलो . तिला कालच सांगितल होत जिमला सोबत येण्याबद्दल . तिनेही जिम केली तर लवकर फरक पडणार होता , म्हणून हा सगळा खटाटोप .तिला आवाज दिला आणि उठवण्याचा प्रयत्न केला . ती अशी काही वसकन अंगावर आली की मी घाबरून मागे सरकलो .

आपली नक्की काय चूक होते आहे तेच समजत नव्हत . आपण बायकोला पुरेसा वेळ देऊ शकत नाही हेच चुकत असाव बहुतेक . आधी कशी होती आणि आता कशी झाली आहे . किती इंटरेस्ट होता तीला . स्वतः हून पुढाकार घ्यायची , घरी आल कि स्वस्थ बसु द्यायची नाही . आणि आता काय झाल आहे तीच . आपण तिला दोष देण्यात काही अर्थ नाही . आपण आपल्या पासुनच सुरूवात करूया . आजकाल ऑफिसमध्ये इतका वेळ काम कराव लागत . हे तर होणारच आपण कुठे सरकारी नोकरांसारखे नशीबवान आहोत . पुढे ती लोकल त्यातली ती गर्दी , सुरूवाती सुरूवातीला त्याचही थ्रील वाटायच . नंतर त्याची सवय झाली आणि आता तर उबग येतो त्याचा . एवढी माणस वाढली तेवढया लोकल नाही वाढल्या .

उरोज नितंब आणि तसलेच काही शब्द असलेल पुस्तक होत ते . शेजारी बसलेला मुलगा ते वाचत बसला होता . छे नुसत अस काही वाचुनही लोक एक्साईट होतात . नाही म्हणजे आपण एक्साईट व्हायला हव कि नको . काही हरकत नाही , पण आता आपले दिवस कर्तृत्व दाखवण्याचे , कृती वाचत बसण्याचे नाहीत . पण काय हरकत आहे अस वाचून स्फुरण चढणार असेल तर . हं किती दिवस झाले बायकोशी नीट बोलणही झाल नाही .

****************
स्थळ : पुना कॉफी हाऊस -
वेळ : सायंकाळी ५.३०
****************

"मला ना तू खुप आवडतोस!"

"काय?"

उत्तरादाखल ती लाजुन खाली बघत छान हसली.

योगेशचा आपल्या कानांवर विश्वास बसत नव्हता. "हे कसं शक्य आहे? काल तर ती एवढी चिडली होती. मघाशी फोनवर बोलताना पण असच वाटलं कि ती आता ....."

बसमधून उतरल्या उतरल्या योगेशनी घड्याळ बघितलं.

"१२:१५ झालेत. आता सिक्युरिटीला १५-२० मिनिटं, म्हणजे २.३० ला फ्लाईट निघेपर्यंत २ तास तरी आहेत. काहीतरी बरं खाऊन घेता येईल." असा मनाशी विचार करता करता योगेशची सराईत नजर सिक्युरिटीच्या रांगांवर फिरली.

निशाला सायकलच भारी वेड . लहानपणी तिची तीन
चाकांची सायकल घेऊन ती फार दूर पर्यत जात
होती .इकडे मंजूचा जीव मात्र टांगणीला लागत असे व
तिला नेहमी वाटे कि कुठून
दुर्बुद्धी झाली आणि हिला सायकल घेऊन दिली .
थोडी मोठी झाल्यानंतर तिला दोन चाकी सायकल
दिली .त्यानंतर तर तिला सीमाच
उरल्या नव्हत्या .ती लांब लांब सायकल घेऊन जात
असे.आणि हो महत्त्वाच इतकी सायकल चालवूनही तिच
सायकलवरून पडन काही थांबत नव्हतं .सायकल
खाली आणि त्यावर
निशा अशापेक्षा निशा खाली आणि सायकल तिच्या अंगावर
पडलेली किंवा सायकल
आणि निशा दोघीही एकमेकींशेजारी पडलेल्या असच जास्त
व्हायचं .तिला लागायचं फार नाही पण आज जरा जास्तच

सहल

निशा जसजशी पुढच्या वर्गात जात
होती तसा मंजूचा अभ्यासही वाढत चालला. कारण
तिला काही शिकवण किंवा तिचा अभ्यास घेणं फारसं
सोपं नहूतं .आधी मंजूला बरीच मेहनत करावी लागत
होती .अभ्यास करावा लागत होता .पण ती पूर्ण
क्षमतेनुसार प्रयत्न करायची .तिला अनेक
वेळा असही वाटून गेलं कि आपण जर इतका अभ्यास
स्वतः शाळेत असताना केला असता तर आपण
बोर्डात नंबर काढला असता .
अस तर सुखी जीवन चालल होत
त्यांच .निशाला सायकल
चालवायची भारी हौस .सुरभि निशाची फार
गट्टी होती .सुरभि ही शेजारीच राहत होती .त्यामुळं
त्या दोघींच चांगलं जमत
होतं .तिच्या इतरही मैत्रीणी असल्या तरी सुरभि सोबत

....त्याच काय झालं हा प्रश्न
तुम्हाला पडला असेल . त्याच तुम्हाला उत्तर
नक्की मिळेल . पण आता कथा दुस-या ठिकाणी दुस-
या पात्रांसोबत पुढे जाते आहे . पुढे त्याच काय झाल
याचही उत्तर मिळेल . तोपर्यंत वाचकांनी धीर धरावा .

कथा.... भाग ३

खरी सुरुवात

मंजू आणि सुयश एक सुखी जोडप होत. त्यांचा संसार सुखा समाधानान चालला होता . त्यांच्या संसारात
सुखाची आणखी भर पडली . त्यांच्या संसार वेलीवर एक
नवी कळी उमलली होती . तिला पाहून दोघांनाही आभाळ
ठेंगण झालं होतं . तिचा जन्म रात्री झाला होता म्हणून तिचं

'कादंबरी' हा साहित्य प्रकार ज्यांना वाचायला आवडतो आणि लिहायलाही आवडतो त्यांच्याकरता हा धागा.