आंतरजालावर मिपा, मायबोली, उपक्रम, मनोगत, ऐसी अक्षरे या सारखे काही संवादी संकेतस्थळे असतात. या आभासी मंचावर अनेक लोक आपल्या विचारांची, भावनांची अभिव्यक्ती मांडत राहतात. विषय कुठलेही वर्ज्य नाहीत, व्यक्त होणे सुसंस्कृत असावे एवढीच अपेक्षा. सभासद लिहू वाचू शकतात. सभासद नसलेले फक्त वाचु शकतात. सभासदाचा बायोडेटा त्याच्या अकाउंटवर ठेवता येतो. काही लोक तो फक्त आपल्या आयडी पुरता मर्यादित ठेवतात. खर्‍या नावाने लिहिणारे, पारदर्शी माहिती ठेवणारे फार थोडे. स्त्री की पुरुष,वय,रहिवास,व्यवसाय नोकरी इत्यादी व्यावहारिक माहिती. काही लोक देतात काही नाही.पारदर्शक नसण्याची अनेक कारणे असू शकतात.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
#NetNeutrality allowed me to invent the web without having to ask for permission. Let's keep the internet open!
- Tim Berners-Lee
नेट न्युट्रॅलिटी म्हणजे सोप्या भाषेत मला कळले ते म्हणजे सध्या कुठली ही वेबसाईट किंवा अ‍ॅप सारख्याच स्पीड नी आपल्यापर्यंत पोहोचतात. म्हणजे इंटरनेट हे कुठल्याही सर्वीसच्या बाबतीत न्युट्रल आहे.
पण ट्राय (Telecom Regulatory Authority of India) च्या नविन नियमानुसार, ते काही सर्व्हीस ना ओव्हर द टॉप सर्व्हीस OTT म्हणणार आहेत (उदा: व्हॉट्स अ‍ॅप, नेफी वगैरे) म्हणजे मग नेट कंपन्यांना (एअर्टेल, वोडाफोन) या सर्व्हीसेस कडून किंवा त्यांच्या ग्राहकांकडून जादा पैसे मिळवता येतील.
म्हणजे आपण डेटा चार्ज पण भरायचा आणि व्हॉट्स अ‍ॅप वापरतो म्हणून एक्स्ट्रा पण!!
नमस्कार लोकहो!
अमेरिकेच्या संघीय संपर्क महामंडळाने (फेडेरल कम्युनिकेशन कमिशन अर्थात FCC) १५ मे पासून नवी नियमावली राबवायची ठरवली आहे. त्यानुसार गुगल, अमेझॉन, अॅपल, इत्यादि बड्या कंपन्या त्यांच्या संकेतस्थळावर जाण्याचा मार्ग अधिक सुकर करू शकतात. ही तुमच्याआमच्यासारख्या सामान्य जालवासीयांची गळचेपी आहे.
थोडं विस्कटून सांगतो.
आंतरजालाच्या मोहमयी दुनियेत पाऊल पडले की पहिल्यांदा कळते की इथे आपण व्यक्त होऊ शकतो शिवाय त्यावर इतरांची मते लगेचच कळू शकतात,
......आणि मग काय करू आणि काय नको असे होते.
माणूस झपाट्याने लिहू लागतो.
कुठल्या फॉर्ममधे लिहायचे आहे, त्याचे नियम काय आहेत, किमान साहित्यीक गरजा काय आहेत ह्या आणि अशा अनेक इतर विषयांची गरजच काय असे वाटू लागते.
मी लेखक्/कवी झालोय असे कुठेतरी मनात रूजू लागते मग कालांतराने फक्त लिहायचे इतकेच आणि इतकेच वाटू लागते.
माध्यमक्रांतीने उपलब्ध करून दिलेल्या संधीमुळे खरोखरंच किती गांभीर्याने लिहिणारे निर्माण होतात?
जग फिरल्याने विशाल दृष्टी येते असे म्हणतात. आंतरजालाच्या जगात प्रत्यक्ष त्या देशी न जाताही त्या देशातील लोकांविषयी बरेच काही जाणून घेता येते. ह्या इतरांविषयी जाणण्याच्या कुतूहलातून आणि खाद्यविषयक जिव्हाळ्याच्या भावनेतून मी एका अन्नविषयक आंतरजालीय कोर्स साठी नाव नोंदविले.
(भाव(खावू)गीत):फेसबुकमुळे
तो:
जग हे आभासी कोणा न कळे
ती:
(हो रे, ते खरे, पण)
तु अन मी जवळी आलो फेसबूकमुळे ||धृ||
तो:
तुझा आयडी होता आयडी हा खरा
ती:
तुझ्याच आयडीमुळे तुला शोधीला मी बरा
तो:
होताच लॉगलाईन तेथे प्रित आपली जुळे ||१||
तो:
आठव पोस्टला माझ्या केलेस तू लाईक
ती:
त्यानंतर आपण कितीक फिरवीली बाईक
तो:
फोटो तुझा आता डिलीट करून टाक गडे ||२||
ती:
नकोच फेक आयडी आता नवे नवे ते करणे
तो:
नकोच तसलेच फोटो पाहून उगाचच झुरणे
ती:
दोन आयडी नको आता एकच आयडी पुरे ||३||
ती:
एक मुलगा एका दुकानाबाहेर पडतो.
"ए हीरोss आजचे धरून तीनशे साठ रुपये बाकी आहेत तुझे, किती?" मागून हाक.
"तीनशे साठ."
"हां बरोब्बर तीनशे साठ. तेवढं लवकर द्यायचं बघा."
"शेट, लक्षात आहे माझ्या, देतो."
"दहा दिवस झाले, हेच सांगतय राव."
"देतो, देतो, दोन दिवसात नक्की देतो."
ओशाळलेला चेहरा घेऊन तो मुलगा त्याच्या दुचाकीवर बसून निघून गेला.
