श्वास

रोज एकेक स्वप्न
विसावतय मनाच्या कोपर्‍यात
म्हटलं, सवडीनं हाताळेन एकेक
पण तसं कधी घडलंच नाही
वाटतं, देवून टाकावीत सारी स्वप्न
जश्शीच्या तश्शी दुसर्‍याला
पण नकोच, मी हल्ली
एकेक स्वप्न निळ्याशार आभाळात सोडते
जसं,
खूप आवडीने धरलेल्या फुलपाखराला
मुक्त श्वास घेण्यासाठी सोडतो
तसं!

अनुभवलीच नाही मी कधी..
पाऊसओली काळीभोर माती..
अन् गावासालीही नाहीत मला कधी..
त्यात भिजलेली नाती..

माझ्या प्राक्तनात नव्हतंच कधी
बरसणाऱ्या सरींमध्ये मनाचं हरवणं..
उधळलेल्या वाऱ्याबरोबर
मुक्त बेभान वावरणं..

माझं प्राक्तन होतं
फक्त गुरफटून राहणं..

गुरफटून राहणं,
माणुसकी हरवलेल्या
माणसांच्या’ जंगलात..
इथे माझं श्वास कोंडलेला..

थिजलेलाच राहिला..
माणूस’ नावाच्या मुखवट्यांकडे पाठ फिरवून
श्वासही मग निघून गेला..

ही सारीच पाने आता विलगायची आहेत !

शाखे-शाखेतून कोवळे कोंब बिलगायचे आहेत ...

...

एक काठी !

...

एकच रेघ !

...

इथे असे ..

एक काठी होऊन जीवन

चालूच आहे ..

ते असे निष्पर्ण उरताना

आणि आतून रसरशीत जगत असताना

एक लक्षात येते ..

झाड होणार्‍याला केवळ एका काठीचे जगणे यायला हवे !

बहरांच्या आधीची केवळ एक निष्पर्ण काठी !

चित्र होणार्‍याने व्हायला हवे केवळ एक रेघ

अमर्याद शक्यतांची .. एक रेघ केवळ !

आणि

कविता होणार्‍याने,

असायला हवे शब्द