काव्यलेखन

पुन्हा पुन्हा अपुले असेच मीलन व्हावे
पडद्या मागून तुझे रूप मी पहावे

तनमनी अवर्णनीय भाव उमलावे
तुझ्यापासून मात्र हे गुपित रहावे

तुला पाहता अनंत तेज मनात दाटते
देवाचे अस्तित्व मला थोडे पटू लागते

जाणतो जगणे अवघड तुझ्याशिवाय
तरी उमजेना नाव नात्याला देऊ काय?

या नात्याला नाव नाही, तेच बरे
नाते आहे मला उमजले, तितकेच पुरे

२२.११.२२

संध्याकाळी रानाच्या ओसरीवर
सावली धरण्याचा अतोनात प्रयत्न करणारे
जांभळाचे झाड
आपलीच पिकलेली पाने
गळून पडताना मोजत बसते
विरळ झालेल्या पर्णसंभारातून
उघडी पडते निळाई
काही खोडं बसतात ओसरीवर
आठवणींचा पसारा मांडून
काही पुटं राखाडी
गळून पडतात
काही घट्ट काळी पुटं
दुपारच्या ढणढणत्या आगीत
तावून सुलाखून रापलेली
निघता निघत नाहीत
कढईच्या बुडासारखी
काथ्या, साबण, माती, राख
सगळंच निरर्थक
कधी रगडली रेती तरी
तेल निघत नाही
कधी रेतीने रंग जातो
अवगुंठीत अंतरंग

थोडं नवं ऊन दे, थोडा जुना पाऊस दे
ब्रह्मचारी रानाला, सौभाग्याची हौस दे

आळवून काही जुने सूर, नवं-कोरं गाणं म्हण...
स्वतःच कधी स्वतःला, मन-मोकळी दाद दे!

वेचून आण फुले नवी, गोळा कर जुने गंध...
एकट्या-एकट्या वाऱ्याला, ओंजळभरुन दरवळ दे!

चाल जुन्या वाटांवर, आणि नवे मार्ग शोध...
चालता-चालता मागे वळून बघायचं कारण दे!

खुशाल निवड शब्द जुने, अर्थ मिळवं थोडा नवा...
ज्ञान नाही व्यासंगही, थोडीशी जाणीव दे!

सांभाळून ठेव नाती जुनी, माणसे नवीन नक्की जोड...
साऱ्यांसाठी मनामध्ये, विश्वासचं घर दे!

आली जरी रात सजणी पण नभी हे चांदणे
तुझिया मनातील गुज मज सांगती तव कंकणे.

हा गार वारा बिलगता झाकता तू लोचने
हे मेघ ही बरसले तव पाहता ते लाजणे.

का डोलती या लता? ही वाट झाली धुंद का?
तू चालता छेडताती सुर तुझी ती पैंजणे.

डोळ्यात डोळे मिसळुनी तू मला गे पाहता
नाही जरी बोललो हृदयात या झंकारणे.

रेंगाळतो दीस माझा रूसुनी बसताच तू
तेव्हा मला आवडे ना ते तुझे गे वागणे.

दिला तुला जो खेळ बापड्या, नीट जरासा खेळ गड्या
रंजन माझे झाले उत्तम, तरीच देइन गाणे तुजला

म्हण हासुनी ते नीटपणे, सुरात, स्वरात, रागदारीत
प्रेमाने मग मला रिझवी तू ,नाचून असे तालात वरी तू

श्रांत क्लांत मी सृष्टी रचूनी, स्वस्थ बैसलो क्षीरसागरी
अंत सृष्टिचा होण्याआधी, रंजन माझे पूर्ण करी

नवी सृष्टी , नवा खेळ, हाच माझा छंद असे
पुन्हा पुन्हा पाचारण तुजला, जन्मोजन्मी मुक्ती नसे

मोक्ष मुक्ति हा खेळ केवळ, ते वेगळे माझे दालन
त्या मंचावरी साधुजनांचे,कीर्तन चाले अध्यात्माचे

पाय चालतात एक, अज्ञाना संकटाची वाट
माझ्या जीवनाची वीट, बांधी मातीचेच हात
ललाटी जखमेचा शाप , डोई हाडवैर सात
आला काळोख अंगणी, माज्या पहाटेचा काळ
जळवू प्रकाश टीचभर , नाचवू मळलेला भाळ
अंगी तुटक्या झोळीला माज्या मायेचा पदर
करतील ज्ञानाच्या वाटा, प्रकाशमय ही सदर

सुपारीबाज टपोरीने खंडणीसाठी कानशिलावर टेकविलेला
निष्ठुर घोडा
घोडेबाजारात निष्ठेची झूल आडसाली बदलण्यात निर्ढावलेला
संधिसाधू घोडा
जितांनी केलेल्या जेत्यांच्या जयजयकारात गुदमरलेला
अश्वमेधी घोडा
बुद्धिबळाच्या कृष्णधवल अवकाशात अवघडलेला
अडिचक्या चालीचा घोडा
गर्निकाच्या युध्दविकल चौकटीत पिकासोने कोंडलेला
टाहो फोडणारा घोडा
व्याधविद्ध मृगनक्षत्राच्या झगमगत्या चौकटीत दडलेला
तेजोमेघरूपी घोडा
बहुरूपी घोडा
आता समजू लागलाय
थोडा
थोडा

एक झलक तुझी पाहता आयुष्य उधळून जाते
चैत्रातच झरती मेघ शिशिरात बहरून येते.

रूप तुझे पाहुनी बघ सूर्याचे दिपती नयन
चाहूल तुझी लागता वाऱ्याचे थबकती चरण
तू नुसती पाहून हसता रात्र उजळून निघते.

रातीस तुला पाहण्या हा चंद्र नभात तरसे
अंगास चुंबून घेण्या मेघ ही अवचित बरसे
उन्हं कोवळे तू दिसता बाहूत लपेटून घेते.

पाण्यास लावता हात पाण्यास लागे आग
पाहून तुला वैरागी भगव्याचा करती त्याग
डोळ्यांचे गहिरेपण मजनूस डुबवून देते.

कालचक्र उलटे फिरले अन्
पुनश्च जगलो
जुन्या चुका विसरून नव्याने
करून बसलो
काचपात्र भंगले तरीही
जोडत बसलो
मुखवट्यांस समजलो चेहरे
तिथेच फसलो
अढळपदी उल्का बघताना
जरी कोसळलो
डोळे कितिदा आले भरूनी
तरीही हसलो
बेचिराख होता होता मग
पुन्हा उगवलो

काय झाले रे? कुणाचा घात झाला?
मी इथे होते... उगा आवाज झाला!

काय झाले रे? कुणी रडले इथे का?
का उशाला हुंदक्यांचा वास आला?

काय झाले रे? असा नि:स्तब्ध का तू?
कोण येथे ओकले अन् पूर आला?

काय झाले रे? मला काही कळेना...
मीच हसले की... मला तो भास झाला?

काय झाले रे? मला का भेव वाटे?
मी इथे आहे अशी की.. भास झाला?

काय झाले रे? कसे गुलजार होते...
मी जराशी बोलले अन् र्‍हास झाला?

काय झाले रे? मला तू सांग ना रे...
सांग की राणीस का हा रोग झाला?

काय होते, काय नाही, काय असते...
कोणत्या जगण्यात रुततो कोण भाला!