काव्यलेखन

दिसे गर्द राई दरीतून खाली
उतरती पुढे पांढरेसे झरे
निळ्याशार पाण्यावरी हालणारी
नदीच्या किनारी उभी गोपुरे

जरा शांतता बांधता ऊन ओले
नभाशी भिडे पाखरांचा थवा
कुणी दूरचा साद घाली कधीचा
तशी वाजते भोवताली हवा

जशी सांध्यछाया पडे, धूपवारा
मला खेचतो जाणिवांच्या पुढे
तिथे सूर्य अस्तास रेंगाळताना
इथे वाट पायातली धडपडे

निजे रात्र आता दिव्यांच्या कडेला
नभी तारकांचा पिसारा फुले
पहाटे पहाटे खुळे स्वप्न माझे
निळ्या मोरपंखावरी झिळमिळे

द्वैत

*बाप्पा ...*

माझ्या मनाचा गाभारा,
त्यात उजळली ज्योत,
सारा सरला अंधार,
बाप्पा तुझाच प्रकाश ...

माझ्या देहाचा पसारा,
रोमारोमात या तूच
देही भरून ऊरला,
तुझा चैतन्य विलास ...

माझ्या बुद्धीचे आकाश,
त्यात विहरतो तूच,
काय माझे आहे बाप्पा ?
सारे तुझेच तुझेच ...

माझ्या कानामध्ये तूच,
माझ्या गळ्यामध्ये तूच,
तालासुरात आरती,
बाप्पा तूच म्हणतोस ...

माझ्या कर्माचा सोबती,
माझ्या धर्माचा सांगाती,
हात पाय बाप्पा तुझे,
आणि तुझीच ही मती ...

*श्रीगणेशा ...*

उत्सवाने दूर नेला श्रीगणेशा,
मानवाने दूर केला श्रीगणेशा ...

सूर गेला, छंद गेला, नृत्य गेले,
कर्ण कर्कश्शात बुडला श्रीगणेशा ...

मिरवणुक ती, पंथ माझा का हरवला ?
लाख खड्डे बघुन पुसतो श्रीगणेशा ...

खिळखिळी हाडे जिवाचे हाल कसले !
सहन धक्के करित बसला श्रीगणेशा ...

मानवाचे तत्त्व गेले, नीती गेली,
राजकारण बघत बसला श्रीगणेशा ...

धर्म गेला, पंथ गेला, 'जात' आली,
सोवळे नेसून नंगा श्रीगणेशा ...

झिंग तरुणाईस आली जी विदेशी,
मद्य प्याले बघत बसला श्रीगणेशा ....

.

रूक्मिणी....

त्या स्पर्शाने हरखून गेल्या राती...
दिपकळी नवी, नवी ही चांदणी..
प्रीत प्राजक्त, अंगी ह्या फुलला..
सुंगधी देहा तुझिया, जीव हा भुलला..

सुवास मिठीचा, गोड आठवणीत बदलता..
कंपने भरती मज, तुला आठवता..
श्यामरंगी मिता, तुलाच मी अर्पिता..
सोहळे सुखाचे हे तुलाच सर्मपिता‌‌..

मोरपिसे हे शोभे, तुझ्याच भाळी..
सौभाग्य हे माझे, कुंकू तुझे कपाळी.‌.
सूर बासरी, क्षणिक सुखद मधाळी..
अलगद पडझडे, स्तब्ध मी सायंकाळी..

दूरची पाखरे

गेल्या धूळ उडवीत
नाही थांबल्या सावल्या
इथे ओंजळीत माझ्या
होत्या मोगऱ्याच्या कळ्या

कळ्या जागल्या निजल्या
गंध गेला वाऱ्यावर
अन पहाटेस झाले
मन हळवे कातर

मन धावे मागे मागे
दूर स्वप्नांचा गाव
सांजवेळी एकांतात
घेऊ कुणाचे गं नाव

कोण कुठे दूर जाते ?
वाट चालतात सारे
घडी दोन घडीसाठी
येती दूरची पाखरे

द्वैत

जीर्ण जाहली पाने आता

आठवणीच्या डायरीस मी
चाळतोय नेमाने आता
माझ्या सार्‍या त्या कवितांची
जीर्ण जहली पाने आता

नभांगणातिल लक्ष तारका
शब्दबध्द मी केल्या होत्या
तारुण्यातिल सुखदु:खांच्या
भाव भावना विणल्या होत्या
जगा नकोसे चलनातुन जे
बाद जाहले नाणे आता
माझ्या सार्‍या त्या कवितांची
जीर्ण जहली पाने आता

मागणी दु:खास हल्ली फार आहे
जाहली बोथट सुखाची धार आहे

घे परिक्षा, दु:ख दे वाटेल तितके
कोण करते वेदने! तक्रार आहे

ठीक आहे! तारका देईन म्हणतो
पण खरे तर प्रेमही व्यवहार आहे

उच्चभ्रू वस्तीत नांदे संपदा पण
शांत झोपेचीच मारामार आहे

संपले शिक्षण, न दिसती भव्य स्वप्ने
खानदानी "नोकरी" संस्कार आहे

गर्व तेजाचा दिव्या! करतोस का तू?
नांदतो खाली तुझ्या अंधार आहे

बांधुनी भिंती मनाला कोंडले पण
चाहूलीने पाडले खिंडार आहे

माय गेली टाकुनी, त्या बालकाला
न्याय देणारा कुठे दरबार आहे?

कृष्ण स्वतःला स्वर्गात म्हणाला
खूप ऐकलाय जन्माष्टमी सोहळा
एकदाचा भूलोकी हवा पाहायला
याची देही याची डोळा

रुप बदलून अष्टमीच्या रात्री
कान्हा धरेवर आला
भजन किर्तनी रमला
सजलेल्या पाळण्यात झुलला
स्तुतीगाण ऐकून मनी हरखला
म्हणाला
सकाळी फेरफटका मारु शहरात
बघूया काय घडतयं गल्ली बोळात
रात्री जन्माष्टमीचा सात्विक सोहळा
दिवसाही लुटायचा नवनीत गोळा

हळूच शिरला गोविंदा पथकात
वेशांतर करुन ओळख लपवत